Holy Rosita is op 26 januari de openingsfilm van de 16de editie van het Filmfestival van Oostende. Het is meteen ook de wereldpremière van Wannes Destoop zijn langspeelfilmdebuut, die uiteraard heel fier is met deze eer, maar ook zenuwachtig de dagen aftelt. Hij heeft een hartverwarmend portret gemaakt over een jonge vrouw die normaliter in onze maatschappij weinig aan het woord komt, maar die in zijn film een stem krijgt waar ze recht op heeft. Maar hoe zal het publiek reageren, vraagt Wannes zich af tijdens zijn slapeloze nachten. Wij willen wel eens weten wat er allemaal omgaat in het hoofd van een jonge filmmaker die zijn eerste cinematografische baby in wereldpremière toont aan het publiek, tijdens de openingsgala van het FFO.
Je langspeelfilmdebuut is meteen de openingsfilm van de 16de editie van het Filmfestival van Oostende. Wat doet dat met een mens?
Wannes: Veel (lacht). Ik ben heel tevreden en apetrots. Zo’n dertien jaar geleden werd mijn kortfilm Badpakje 46 getoond voor Hasta la Vista van Geoffrey Enthoven, de toenmalige openingsfilm. Een kleine tien jaar geleden werd ook mijn tweede kortfilm Billy the Bully vertoond op het FFO. Het voelt voor mij eigenlijk dus een beetje als thuiskomen (lacht). Ik heb al lang een goede band met het filmfestival. Je begrijpt dat ik wel was aangeslagen en tegelijk ook heel vereerd was toen artistiek directeur Peter Craeymeersch me vroeg om met mijn langspeelfilmdebuut het festival te openen. Een hele eer waar ik ongelofelijk dankbaar voor ben.
Jij bent ook de regisseur van de televisieserie Albatros. Hoe was het om na twee kortfilms en een serie, een langspeelfilm te regisseren?
Wannes: Heel tof (lacht). Wie film heeft gestudeerd, hoopt ooit een langspeelfilm te kunnen maken. En voilà, mijn droom is nu werkelijkheid geworden.
Is er een groot verschil tussen het regisseren van een serie of een langspeelfilm?
Wannes: Zeker. Televisie is een gans andere belevenis. Terwijl je de serie bekijkt, druk je af en toe op de pauzeknop of check je snel toch even de berichtjes die af en toe om aandacht piepen op je smartphone (lacht). Televisie is een vluchtig content. Om een langspeelfilm te bekijken, moeten de mensen werkelijk inspanningen leveren, moeite doen. Ze moeten uit huis, hun auto uit de garage bollen, een bioscoopticket kopen en zich vervolgens laten meeslepen in iemands verhaal terwijl ze zich laten onderdompelen in een wereld waarover ze graag wat meer te weten willen komen. Cinema heeft iets magisch (glimlacht).
Kun je even samenvatten waarover Holy Rosita gaat?
Wannes: Uiteraard. De 38-jarige Rosita, het hoofdpersonage vertolkt door Daphne Agten, is een goedlachse, graag geziene vrouw die ook een vurige kinderwens heeft. De mensen rondom haar zijn van mening dat het onverantwoord zou zijn, mocht ze zwanger worden, omdat ze van mening zijn dat Rosita amper in staat is om voor zichzelf te zorgen. Wanneer Rosita ondanks de negatieve reacties in haar entourage, uiteindelijk toch zwanger wordt, besluit ze het geheim te houden.
Waar heb je de mosterd gehaald voor dit verhaal?
Wannes: Tijdens mijn studies aan het KASK in Gent kwam ik toevallig in contact met een vrouw die in vele opzichten op Rosita leek, met dezelfde levensvragen en een uitgelezen, kinderwens. Jarenlang bleef haar verhaal door mijn hoofd spoken omdat ik me afvroeg in welke mate een maatschappij het recht heeft om te beslissen over het geluk van iemand anders of welke criteria een samenleving kan of mag stellen om zogezegd ‘zwangerwaardig’ te zijn.
Wat beoog je precies met je langspeelfilmdebuut?
Wannes: Ik heb een uitgesproken voorliefde voor ‘beweerde’ buitenbeentjes in de gemeenschap. Het is mijn bedoeling om zo oprecht en accuraat mogelijk omgevingen en mensen te belichten die doorgaans in de schaduw van de maatschappij blijven en waar de gemiddelde burger vaak over oordeelt, zonder echt te weten wat de sociale omstandigheden zijn of wat de precieze context van die mensen is. Dat is ook de voornaamste reden waarom ik verhalen wil vertellen en films maak. Het is mijn betrachting om met Holy Rosita een hoopvol hartverwarmend verhaal te brengen, over moeders en kinderen, over kwetsbare zielen, die volgens de ‘gangbare normen’ als zonderling worden bestempeld, maar die volgens mij zeker ook recht hebben op geluk.
Wat verwacht je van het publiek dat je film komt bekijken?
Wannes: In eerste instantie zou het fantastisch zijn, mocht ik via mijn film erin slagen dat mensen persoonlijk diep gaan nadenken over de problematiek die ik aanbreng. En in tweede instantie zou het wel fijn zijn dat de hoopvolle boodschap die ik breng, overslaat op de kijker. Tenslotte is het verhaal van Rosita universeel. Hetgeen wat Rosita meemaakt in de film is een proces van vallen en opstaan en in die optiek is het inderdaad een universele story want iedere toekomstige ouder, om het even uit welk milieu of welke persoonlijke bagage ook, maakt dat proces ook min of meer door. Op de een of andere manier zal iedereen zich hiermee wel kunnen identificeren, althans dat hoop ik (lacht).
Mag ik stellen dat je wel veel geluk hebt met Daphne Agten, want zij is werkelijk fantastisch in de huid van Rosita. Ze is nochtans geen bekend gezicht. Wie is ze en hoe en waarom heb je haar gecast?
Wannes: Dat zijn een pak vragen tegelijk (lacht). Daphne is ongeveer dezelfde leeftijd, ze is iets jonger denk ik, dan de 38-jarige Rosita, maar dat is eigenlijk een onbelangrijk detail. Daphne is een toneelactrice die nog niet zo lang geleden was afgestudeerd toen ik haar voor het eerst heb ontmoet, aan de toneelacademie van Maastricht. Ze is actief bij de gerenommeerde Toneelgroep Amsterdam. Maar ze is niet alleen actrice want zij schrijft en regisseert ook.
De casting was eerder een uitvoerige zoektocht die ongeveer een heel jaar in beslag nam. Het voordeel van zo’n lang castingproces was dat ik het personage van Rosita dieper kon uitwerken, almaar meer vorm kon geven en kon uitvissen wie Rosita precies was. Toen Daphne zo’n vijftal keren de casting was gepasseerd, raakte ik meer en meer overtuigd dat zij op een heel naturelle manier de kwetsbaarheid van het personage perfect vatte en oprecht weergaf en kon overbrengen. Hoe meer ik achteraf mijn film bekijk, hoe meer ik tevreden ben over de manier waarop Daphne haar personage heeft ingekleurd. Zij is een formidabele actrice.
Waarom heb je Oostende uitgekozen als locatie om Holy Rosita op te nemen?
Wannes: Omdat ik Oostende fantastisch vind. Ik hou van de mix van echte Oostendenaars en de diversiteit aan cultuur. Als Vlaamse filmmaker ben je in Oostende altijd hartelijk welkom. Dat bewijst trouwens jaarlijks ook het filmfestival want dat straalt échte liefde uit voor de Vlaamse film. En je moet weten dat ik Oostende ook door en door ken want ik loop daar al jaren rond (lacht). Volledigheidshalve moet ik er wel nog aan toevoegen dat ik ook deels in Waregem heb gefilmd.
Al nieuwe plannen in je achterhoofd?
Wannes: Nee, eerst de wereldpremière van mijn film en de feestelijke opening van het filmfestival overleven en intussen de nodige promotie voeren in functie van de release van Holy Rosita in de bioscopen. Daarna zie ik wel wat er op me afkomt. Eerst zenuwachtig toeleven naar de reacties bij en na de festivalopening (zenuwachtig lachje).
Alvast veel succes.
Wannes: Ja, ik hoop het, maar dank je (lacht).
