Lorcan Finnegan (The Surfer) 

Lorcan Finnegan, geboren op 25 mei 1979, is een Ierse producer, scenarist en regisseur die cum laude afstudeerde met een masteropleiding in Grafisch Ontwerpen in Dublin. Hij begon zijn professionele loopbaan in Londen en trad toe tot het productiebedrijf Zeppotron van Charlie Brooker, dat de succesvolle televisieserie Black Mirror creëerde, waar hij werkte als ontwerper, redacteur en vervolgens als filmmaker.

Terugkerend in de Ierse hoofdstad in 2004, richtte hij zijn eigen bedrijf Lovely Productions op en begon reclamefilms, muziekvideo’s en kortfilms te schrijven en te regisseren. Zijn overgang naar speelfilms was in 2016 met de prent Without Name, een eco-horror-getint mysterie met Alan McKenna in de hoofdrol, dat in première ging op het Toronto Film Festival.

Finnegan prikte zichzelf op de filmkaart met zijn tweede langspeelfilm Vivarium, een wat bizar doch spannend sci-fi-laboratorium-avontuur met Imogen Poots (28 Weeks Later, The Father) en de tweevoudig Oscar-genomineerde Jesse Eisenberg (A Real Pain, The Social Network). Vivarium won in 2019 de Gan Foundation Support for Distribution Award op het Filmfestival van Cannes.

Drie jaar later lanceerde hij Nocebo, zijn derde langspeler, over een modeontwerpster die lijdt aan een mysterieuze ziekte die haar artsen in verwarring brengt en haar man frustreert, totdat er hulp komt in de vorm van een Filipijnse verzorger die traditionele volksgeneeskunde gebruikt om een gruwelijke waarheid te onthullen. Voor deze horrorthriller wist Finnegan niemand minder dan Eva Green (Casino Royale, Dumbo) en Mark Strong (1917, Tár) te strikken voor de hoofdrollen.

Tijdens de recente editie van het BIFFF zette Finnegans nieuwe creatie, de psychologische thriller The Surfer, grote ogen er en sleepte een speciale vermelding in de wacht. In The Surfer vertolkt Nicolas Cage de rol van een man die na jaren in de Verenigde Staten te hebben gewoond, terugkeert naar zijn geboortedorp aan de Australische kust om zijn ouderlijk huis terug te kopen. Samen met zijn zoon wil hij er surfen, maar eenmaal op het strand aangekomen, blijkt er een nieuwe regel te gelden: ‘You don’t live here, you don’t surf here’.

Hier komt Cage in conflict met een groep agressieve, lokale surfers. Wat begint als een onschuldige situatie, loopt volledig uit de hand. In het bijzijn van zijn zoon wordt hij vernederd en geïntimideerd waarna het alsmaar gewelddadiger wordt. De lokale surfscene blijkt onder leiding van de meedogenloze Scally (Julian McMahon) te zijn veranderd in een gewelddadige sekte, waar toxische mannelijkheid en brute ontgroeningsrituelen de norm zijn. Terwijl de strijd escaleert, raakt het personage van Cage verstrikt in een psychologisch kat-en-muisspel waarin zijn grip op de realiteit steeds verder vervaagt.

The Surfer is een onvoorspelbare thriller die de kijker meesleept in een wilde, spannende, bloedhete en buitengewoon vermakelijke rit. Met de intense vertolking van Cage vervagen de grenzen tussen werkelijkheid en waan, terwijl de nervositeit voortdurend oploopt.

Wij hadden het genoegen om met Finnegan verbaal te ‘surfen’ tijdens het BIFFF-festival in Brussel en kwamen onder meer te weten hoe het is om te werken met een uitzinnig man en flamboyant acteur als Nicolas Cage.

The Surfer is een film die veel verschillende lagen bevat, van actie en drama tot filosofie en psychologie. Wat was eigenlijk het uitgangspunt voor het verhaal?

Lorcan: Goh, een genrelabel op een film kleven, vind ik maar creapy en probeer ik zoveel mogelijk te vermijden (glimlacht). The Surfer is inderdaad een mix van tal van stijlen en genres. Ik begrijp natuurlijk wel dat je me bij wijze van publiekelijke handleiding, die vraag stelt. Het uitgangspunt voor The Surfer komt voort uit mijn fascinatie voor de menselijke zoektocht naar betekenis. We bevinden ons in een wereld die snel verandert. Veel mensen proberen hun plaats te vinden te midden van chaos.

Het verhaal volgt een man, gespeeld door Nicolas Cage, die het gevoel heeft vast te zitten in een existentiële crisis en besluit om zich aan te sluiten bij de surfcultuur, niet alleen als een fysieke activiteit, maar als een manier om zijn leven opnieuw uit te vinden. The Surfer is deels een odyssee naar innerlijke rust en betekenis, maar het raakt ook onderwerpen aan zoals persoonlijke verantwoordelijkheid en de soms heel verassende confrontatie met jezelf.

Icoon Cage vertolkt de hoofdrol. Hoe ben je er toch in geslaagd hem te casten? Geen makkelijke opdracht me dunkt?

Lorcan: Zo moeilijk was het nu ook weer niet hoor (lacht). Ik vind hem geknipt voor het onevenwichtige personage van de doordraaiende vader. Ik nam contact op met zijn agent die Vivarium had gezien en die goed vond. Hij was akkoord om het script van The Surfer, geschreven door Thomas Martin, te lezen. Hij vond het vermoedelijk wel iets hebben en stuurde het door naar Nicolas die me vrij snel telefoneerde met de mededeling dat hij het wel best een goed en rijk scenario vond en bijzonder veel interesse had om het hoofdpersonage te vertolken. En ook het feit dat alles zich afspeelde in Australië en we daar ook zouden filmen, waren elementen die hem zeker aanspraken om toe te happen. De deal was daadwerkelijk vrij snel afgerond en tussen ons bleek snel, eigenlijk al vanaf ons eerste persoonlijk contact, een match made in heaven (glimlacht).

Je komt uit Dublin, Ierland. Waarom trek je dan helemaal naar down-under-Australië om een film op te nemen?

Lorcan: Omwille van diverse redenen. Ik ken Australië goed en ben er al heel vaak geweest. Als kind keek ik naar Australische series zoals Neighbours en Home and Away. Toen ik begon met filmen, raakte ik geïnspireerd door Australische films als Wake in Fright, Picnic at Hanging Rock, enz. Toen Thomas Martin, de scenarist, met het idee kwam aanzetten om The Surfer in Australië te situeren, was ik meteen enthousiast.

Cage heeft een vermaarde overdrive-reputatie van intense, veelzijdige en soms geflipte rollen. Wat maakte hem de perfecte keuze voor deze film?

Lorcan: Hij is een van de meest veelzijdige acteurs van zijn generatie. Hij heeft de knack om het hele spectrum van menselijke emoties en conflicten geloofwaardig te belichamen. Hij is op z’n best in zowel uitbundige als subtiele en zelfs introspectieve scènes. Het personage dat hij speelt in The Surfer vereist zowel een diepe innerlijke worsteling als een fysieke toewijding aan de rol. Cage’s vermogen om zowel de kwetsbaarheid als de kracht van zijn personage te tonen, was precies wat ik nodig had. Hij voegde een extra laag toe aan het verhaal door zijn ervaring en zijn eigen persoonlijke intensiteit en dat gaf mijn film echt die extra dimensie. Geen enkel ander acteur had deze rol beter kunnen vertolken dan Nicolas (glimlacht voldaan).

Het was blijkbaar een waar genot voor je om samen te kunnen werken met Cage?

Lorcan: Ja, zeker (monkellachje). Het was ronduit geweldig. Hij is heel professioneel, is altijd voorbereid en kent al zijn teksten. Zoals ik daarnet al zei: “A match made in heaven”.

De surfcultuur speelt een grote rol in de film, maar het lijkt meer symbolisch te zijn dan alleen een sport. Kan je wat meer vertellen over hoe je de surfcultuur hebt gebruikt om het verhaal te ondersteunen?

Lorcan: Surfing is in de film inderdaad veel meer dan alleen een sport. Het fungeert als een manier om de strijd tussen de innerlijke chaos en de zoektocht naar kalmte te vertegenwoordigen. Voor veel mensen, vooral in dit verhaal, is de oceaan een plek van bevrijding, maar het is ook een gebied van gevaar en onzekerheid. Het ritme van de oceaan en de beweging van de golven, representeren de innerlijke gevoelens die het hoofdpersonage ervaart. Ik wilde ook de filosofie van surfing gebruiken, het idee van acceptatie van de elementen, de balans tussen controle en overgave, wat perfect aansluit bij de mentale reis van het personage van Cage.

Er is tevens een diepgaande reflectie over de menselijke conditie in The Surfer. Is dat iets waar je altijd naar streeft in je werk?

Lorcan: Ja, absoluut. Ik ben altijd geïnteresseerd in films die niet alleen entertainment bieden, maar ook ruimte creëren voor reflectie en zelfonderzoek. De menselijke conditie – onze strijd, onze verlangens, onze worstelingen – is wat ons allemaal verbindt, ongeacht cultuur of achtergrond. In mijn werk probeer ik die thema’s te onderzoeken op een manier die authentiek en toegankelijk is. Ik wil niet dat de kijker gewoon naar de film kijkt, ik wil dat het nadenkt over zijn eigen leven en hoe het zich verhoudt tot de personages op het scherm.

Het visuele aspect van The Surfer is ook opvallend, met indrukwekkende beelden van de oceaan en de natuur. Hoe belangrijk was het voor jou om de cinematografie te laten bijdragen aan de emotionele impact van de film?

Lorcan: De cinematografie speelt zeker een cruciale rol in The Surfer. De natuur is in veel opzichten de ware hoofdrolspeler van de film (lacht). De oceaan, de lucht en het zand, zijn elementen die de emotionele reis van het personage ondersteunen.
Ik wil dat de kijker de fysieke ervaring van surfen bijna kan voelen door de beelden. De camera moet niet alleen de actie volgen, maar ook de innerlijke beleving van het personage versterken. Het gebruik van grote shots van de oceaan naast intiemere close-ups helpt om de spanningen te verhogen en de thema’s van de film te versterken: van de enorme kracht van de natuur tot de kleine, persoonlijke overwinningen van het hoofdpersonage (ja-hoofdknikjes). Het vinden van de juiste locatie was eveneens cruciaal. In Yallingup vonden we het perfecte decor: luxehuizen op een heuvel, turquoise water, vogels zoals de kookaburra, een ijsvogel met als bijnaam de lachvogel omdat zijn roep erg op de menselijke lach lijkt. Ik wilde per se dit specifieke geluid bewust gebruiken alsof die vogel zogezegd lacht met Nicolas’ personage. In feite alles en zeker de natuurlijke omgeving werkte mee aan het verhaal.

De setting van The Surfer is beperkt en zelfs vrij minimalistisch want alles speelt zich af op rond een strandhuis of een parkeerplaats. Was dat niet claustrofobisch?

Lorcan: Eigenlijk niet. Het voelde zelfs groot. We bouwden het toilet, de parkeerplaats en het beachhouse. Als alles was opgebouwd, woonden en werkten we heel dicht bij elkaar en zo konden we makkelijk en als een hecht team, de scènes voorbereiden. De setting voelde bijna als een toneelstuk (lacht).

Waarom film je alles vanuit het perspectief van Nicolas’ personage?

Lorcan: Dat hielp om alles snel en gefocust te draaien.

Je hebt eerder gewerkt aan films die het grensgebied tussen realiteit en de psyche van de personages onderzoeken. Was The Surfer voor je een logisch vervolg op Vivarium en Nocebo of voelde het als een grotere uitdaging om meer filosofische elementen in de film te integreren?

Lorcan: Het was absoluut een uitdaging, maar ook een natuurlijke voortzetting van wat ik eerder heb gedaan. Ik ben altijd al gefascineerd geweest door de manier waarop de psyché van mensen functioneert en de manier waarop die interfereert met hun ervaringen van deze chaotische wereld. In The Surfer wilde ik dieper graven in de existentiële vragen waar we allemaal mee worstelen zoals wie ben ik, wat is mijn doel, wat betekent het om te leven? Ik wilde dat de film zowel een fysieke als een mentale reis was. Het was niet alleen een verhaal over het overwinnen van een externe uitdaging, zoals het surfen, maar ook een reis naar het innerlijke.

Heeft The Surfer overeenkomsten met Vivarium?

Lorcan: Beide hebben personages die ergens vastzitten, maar Vivarium was steriel en nep, The Surfer is rauw, natuurlijk en bijna beestachtig (guitig lachje).

Wat hoop je dat het publiek onthoudt uit The Surfer?

Lorcan: Goh (denk even na), ik hoop dat mensen zich kunnen verbinden met de zoektocht naar zelfontdekking in correlatie met hetgeen het personage van Cage doormaakt. Ik wil niet dat de film simpelweg een avontuur of een actiethriller is. Ik zou graag hebben dat de mensen zich afvragen: wat is mijn eigen zoektocht? Wat is mijn eigen uitdaging in het leven? Het draait om het accepteren van onze zwakheden en de schoonheid vinden in de reis van zelfreflectie, zelfs als die niet altijd eenvoudig is.

Tot slot: heb je al een nieuw project op stapel staan?

Lorcan: Ja, hoor, zelfs meer dan één (lacht). Ik werk aan een film met als voorlopige titel The Lighthorsemen, samen met scenarist Garret Shanley. Hij is mijn beste vriend en we werkten al samen voor Vivarium, Nocebo en Without Name. Tussendoor werk ik ook volop aan een ander project met Thomas Martin met wie ik al samen The Surfer schreef. Het wordt een gave thriller die zich zal afspelen in Venetië met als welktitel The Spirit of the Road. Meer kan ik over deze projecten nog niet verraden (lacht). Het worden zeker andere soorten verhalen, maar ze zullen wel weer draaien om de complexiteit van menselijke emoties en de reis naar zelfbegrip, vermoed ik (grinnikt).