Het was eindelijk zover. In Cannes verwacht je op een moment een uitschieter: de film die je meteen bij je knevel grijpt en niet meer loslaat. Dat was het geval met Un Simple Accident. De Iraanse regisseur Jafar Panahi heeft zijn metafilms achterwegen gelaten en eindelijk terug een rechtoe-rechtaandrama gemaakt. Een man krijgt een klein ongeval en wil zijn auto herstellen. De automecanicien herkent in hem echter de beul die hem gemarteld heeft. Hij ontvoert de kerel, maar begint te twijfelen of hij de juiste persoon heeft. Het is als Death and the Maiden in Iran. Maar Panahi lardeert zijn film met twists and turns en komedie. Hij weet ook een briljant dubbelzinnig einde te breien aan een vreselijk dilemma. Iraanse topcinema (met beperkte middelen uiteraard) die zowel spannend, grappig, verscheurend en ultiem bevredigend is. Geef hem de Gouden Palm. De belangrijkste magazines lijken dat overigens te ondersteunen. Iran gaat niet blij zijn.
Romería van Carla Simon kon dan weer geen bevredigende kijkervaring opleveren. Een zeventienjarig tienermeisje trekt naar Peru om de familie van haar lang geleden overleden vader te leren kennen en zo te ontdekken wie haar vader was. Simon schets mooie plaatjes via de blik van het meisje, maar de film heeft geen krachtige spanningsboog – het script is ondermaats – en verliest zich helemaal in de laatst twintig minuten via een nodeloze flashback annex droom als anticlimax.
Met The History of Sound heeft de Zuid-Afrikaanse regisseur Oliver Hermanus een van zijn mooiste en meest poëtische films gemaakt. Net voor WO I ontmoet muziekstudent Paul Mescal uit Kentucky collega Josh O’Connor. Ze beginnen een relatie en trekken samen op reis om volksliedjes te verzamelen. Maar daarna verliezen ze elkaar uit het oog. De prent heeft zowat alles om uit te blinken: prachtige fotografie, goede vertolkingen en een verhaal met een emotionele climax. Het probleem is echter dat de film een traag tempo herbergt en te lang is. Compactheid had de film zeker krachtiger gemaakt. Toch zijn er veel toeschouwers die dat trage ritme juist appreciëren.
Joachim Trier keerde terug naar Cannes met zijn meest persoonlijke film. In Sentimental Value besluit gevierde regisseur Stellan Skarsgard een comeback te maken met een zeer persoonlijk project. Voor de hoofdrol vraagt hij zijn eigen dochter (Renate Reinsve). Maar haar relatie met haar vader is behoorlijk stroef en ze weigert. De regisseur cast daarop een Amerikaanse actrice. Een zeer populaire film in Cannes, maar ik kon er zelf niet zo euforisch over zijn. Goed gemaakt, goed geacteerd, maar nooit uitstijgend boven een behoorlijk melodrama.
LOST IN STARLIGHT
How To Train Your Dragon
Motel Destino
Jeunes Mères
