Bart Baevegems is afkomstig uit Aalst en is een uitstekende fotograaf, werkzaam als zelfstandige en tevens de scherpe fotolens van de gekende filmwebsite Cinevox. Je kan hem op geen enkele rode loper van om het even welk filmfestival of groot evenement mislopen. We quoteren enkele van zijn modellen en ‘bekenden’ die al in zijn cameralens konden staren: “Bart is iemand waarbij je vergeet dat hij of het fototoestel er is. Zo voelt het om met Bart samen te werken. Je voelt de veilige ruimte die hij geeft om gewoon jezelf te zijn. “Doe maar”. Tegelijk werk je ook in overleg en springt hij heel voorzichtig en respectvol met jou, maar ook met de foto’s om. Bart legt je evenement of je expressie met een heldere neutraliteit vast, zonder invulling van eigen interpretatie. Hij is als mens en fotograaf iemand waar je op kan rekenen.” We vroegen aan Bart zijn vijf films.
STALAG 17 (Billy Wilder – 1953)
Het verhaal van Stalag 17 wordt verteld door Clarence Cook (Gil Stratton) die in de film het hulpje is van de woekeraar Sefton. Voor de duidelijkheid dient vermeld te worden dat in tegenstelling tot hetgeen op de filmposter wordt vermeld er geen sprake is van een concentratiekamp. Stalag 17 is een plaats waar krijgsgevangenen zijn ondergebracht. De behandeling die deze gevangenen kregen, stond in geen vergelijking met die zoals die werd toegepast in de concentratiekampen. De krijgsgevangen stonden namelijk onder bescherming van het Verdrag van Genève waardoor ze niet direct met de dood werden bedreigd. We zien dan ook dat, ondanks de noodsituatie, een enigszins ontspannen sfeer heerst onder de gevangen manschappen. De mannen weten zich te ‘vermaken’ door onder andere het begluren van een ontluizingsstation voor Russische vrouwen en het spelen van volleybal. Er is zelfs tijd voor een ‘gemoedelijk’ praatje met de cynische plaatsvervangend commandant Schulz (Sig Ruman) die middels een schaakstuk communiceert met de echte verrader.
William Holden ontving voor zijn rol als Sefton in 1954 een Oscar. Maar ook de rest van de cast speelt voortreffelijk in deze door Billy Wilder geregisseerde film. De meeste jonge mensen zullen deze klassieker niet kennen. Op zich niet zo verwonderlijk want de film dateert uit 1953. Stalag 17 is geen film die de exacte weergave laat zien hoe het eraan toeging in de krijgsgevangenenkampen. Het is een film waarbij je ondanks de plaats van handeling regelmatig moet lachen om de diverse karakters en gebeurtenissen zonder dat de ernst van het verhaal uit het oog verloren gaat.
SOYLENT GREEN (Richard Fleischer – 1973)
Soylent Green is een mijlpaal in het genre van de sciencefiction. Het is een meeslepende actiefilm én een moderne parabel die ons waarschuwt voor een toekomst waarin ecologische rampen de wereld teisteren. Na Planet of the Apes en The Omega Man kruipt Hollywoodlegende Charlton Heston opnieuw in de huid van een futuristische actieheld: Thorn is een detective die in 2022 de klamme straten van een vervuild en overbevolkt New York afschuimt. Hij is een moordenaar op het spoor, maar het spoor leidt tot een verbijsterende ontdekking. Soylent Green is een aangrijpende, prachtig in beeld gebrachte film, die het niet alleen van zijn speciale effecten moet hebben, maar eerst en vooral van zijn diepmenselijke dimensie. Een diepgang die door de aangrijpende (en allerlaatste) vertolking van de legendarische Edward G. Robinson een toegevoegde waarde krijgt.
MERRY CHRISTMAS, MR. LAWRENCE (Nagisa Oshima – 1983)
De eerste Engelstalige film van de Japanse New Wave-meester Ôshima (Taboo) is indrukwekkend, maar geen massa-behager. De regisseur onderzoekt de verschillen en discriminatie tussen mensen, een vertrouwd onderwerp voor hem, op zeer emotioneel-psychologische wijze en dat komt soms hard aan. Tom Conti speelt de kolonel Lawrence uit de titel, die gevangene is in een Japans kamp tijdens WO II. Door zijn ogen zien wij de ‘relatie’ die hij onderhoudt met zijn brute bewaker sergeant Hara (schitterend gespeeld door de latere filmauteur Takeshi Kitano). En we zien de nog vreemdere omgang tussen kampbaas Yonoi en de rebellerende gevangene Celliers, beide rollen opmerkelijk genoeg vertolkt door popsterren, Ryuichi Sakamoto en David Bowie. Deze laatste betoont zich (na onder meer The Man Who Fell to Earth) andermaal een getalenteerd acteur.
THE PIANO (Jane Campion – 1993) Prachtige film van de Nieuw-Zeelandse regisseur Jane Campion, die tijdens de Oscarrace van 1993 in de prijzen viel met o.a. met beeldjes voor hoofdrolspeler Holly Hunter en voor Anna Paquin als haar vroegwijze, buitenechtelijk dochtertje. Hunter speelt een uitgehuwelijkte vrouw die op haar zesde heeft besloten niet meer te praten. Sam Neill als de norse, stuurse man aan wie ze wordt uitgehuwelijkt, scoort een krappe voldoende, maar Harvey Keitel, als de lompe bruut die Hunters geliefde piano koopt en haar het instrument stukje bij beetje laat ’terugverdienen’, is zoals gebruikelijk voortreffelijk.
THE UNBEARABLE LIGHTNESS OF BEING (Philip Kaufman – 1988)
Met veel flair verfilmde Philip Kaufman Milan Kundera’s dystopische boek De ondraaglijke lichtheid van het bestaan over een liefdeskoppel tijdens en na de Praagse Lente. Hij stopte zijn film vol bespiegelingen over de liefde, kwetsbaarheid en vervreemding en snijdt met gemak grote thema’s aan als controle, moraliteit en verraad. Waar hoor ik en bij wie?
