Peter Monsaert is een Vlaamse regisseur die we kennen van Offline uit 2012 met onder meer Wim Willaert en Anemone Valcke, Le Ciel Flamand en het ijzersterke Nowhere.
Monsaert begon zijn regiecarrière in het theater en met video-installaties. Offline werd geselecteerd voor heel wat filmfestivals waaronder het Filmfestival van Gent. Op de Ensors in 2013 werd hij samen met co-scenaristen Dominique Willaert en Tom Dupont met Offline laureaat voor het Beste Scenario. In 2016 kwam zijn tweede langspeelfilm Le Ciel Flamand uit. Daarna kwam Nowhere in de zalen met een straffe Koen De Bouw zoals je hem nog nooit eerder zag en de jonge talentvolle Noa Tambwe Kabati. Kortom, een man naar ons hart om hem te vragen voor “De Keuze Van”.
Peter: “Ik heb me bij de keuze van mijn 5 films laten leiden door 2 factoren. Enerzijds hebben ze mij allemaal op één of ander moment in mijn leven of carrière geïnspireerd. Anderzijds zijn het films die mij als acteursregisseur in film en theater vooral door dat aspect hebben getroffen. Films waarin waanzinnig mooi geacteerd wordt, waarbij je ondanks de soms over the top context toch helemaal meegezogen wordt in de geloofwaardigheid van de personages.”
C’EST ARRIVÉ PRÈS DE CHEZ VOUS
Deze film kwam uit toen ik 17 jaar was en zelf volop experimenteerde met de eerste betaalbare videocamera’s. Opeens ging een wereld van mogelijkheden voor me open: een langspeelfilm gedraaid met weinig toeters en bellen die toch zo’n emotionele impact kon hebben. De ontdekking ook van Benoit Poelvoorde als geniaal (komisch) acteur, die ik met veel plezier in latere films bleef volgen. Een samenwerking met hem staat op mijn geheim verlanglijstje. Mijn afstudeerwerk aan het KASK werd een fictieve docu, en daar zit de diepe indruk die deze film naliet zeker voor iets tussen.
LE FILS
10 jaar later zag ik Le Fils, alweer een erg belangrijke film voor mij. Het tegelijk intuïtieve en inventieve camerawerk, in combinatie met top-acteerprestaties van Olivier Gourmet en Morgan Marinne maken het voor mij een heel bijzondere film. De combinatie van de doorgewinterde acteur Gourmet en debutant Marinne werkt ongelofelijk. Tegelijk hangt er over de ganse film een omineuze spanning die je als kijker onvermijdelijk naar het ijzingwekkende einde meevoert. Je lijkt net als de acteurs niet te kunnen ontsnappen aan de film en de situatie. Op de dvd van de film staat een bijzonder interessant interview met Olivier Gourmet over zijn voorbereiding op de film, verplicht kijkvoer voor iedereen die bezig is met acteursregie of acteren voor film!
FISH TANK
Fish Tank was voor mij belangrijk bij het maken van mijn eerste film Offline. Het hoofdpersonage Mia vertoont gelijkenissen met het personage van Vicky, dat gespeeld werd door Anemone Valcke. Net zoals Morgan Marinne voor Le Fils werd de hoofdactrice in Fish Tank (Katie Jarvis) bijna letterlijk van straat geplukt om meteen een zware hoofdrol in een langspeelfilm te spelen. Ik ben zelf al behoorlijk van mijn sokken geblazen toen ik werkte met acteurs met geen of weinig ervaring. Esra Vandenbussche als 7-jarige in Le Ciel Flamand of Noa Tambwe Kabati voor Nowhere zijn de meest voor de hand liggende voorbeelden. Het blijft een onuitputtelijk fascinerende zoektocht naar wat het is dat ervoor voor zorgt dat sommige acteurs net dat tikkeltje magie toevoegen om hun schermprestatie memorabel te maken. Of je dat kan leren of gewoon hebt, blijft een boeiende vraag.
MANCHESTER BY THE SEA
Als filmmaker is het vaak lastig om een film echt als liefhebber te bekijken. Je bent toch vaak bezig met een analyse van de structuur, acteerprestaties of cameravoering; Heel zelden slaagt een film erin om me zo emotioneel mee te voeren dat ik de regisseursbril af kan leggen. Deze film is één van die zeldzame voorbeelden. Hier wordt zo hartverscheurend goed gespeeld. De scène waarbij Casey Affleck Michelle Williams toevallig op straat terug tegenkomt, zou verplicht kijkvoer moeten zijn voor elke acteursregisseur en speler. De ingetogen breekbaarheid waarmee beide acteurs elkaar naar een hoger niveau pushen is fantastisch om te zien.
HER/EX-MACHINA
Her was nog zo’n film die me helemaal meenam en omver blies. Joaquin Phoenix en Scarlett Johansson dragen de film. Spike Jonze slaagde er 10 jaar geleden angstvallig goed in om onze maatschappij van vandaag te voorspellen. Ik krijg vandaag op Instagram dagelijkse uitnodigingen om mijn virtuele AI-vriendin via een app te ontmoeten, waarbij mij een volgzame, nooit klagende en seksueel behoorlijk inventieve levenspartner wordt beloofd. Los van deze scherpe blik op de maatschappij, is het gewoon een fantastisch meeslepende film, zeer slim geschreven en gespeeld door topacteurs. Scarlett Johansson zet enkel met de inzet van haar stem een fenomenale acteerprestatie neer, zeer straffe kost!
Ex-Machina (ook al bijna 10 jaar oud) doet een beetje hetzelfde als Her: via de machine iets vertellen over wat het is om mens te zijn. Het is een in opzet eenvoudige film die eveneens een scherpe analyse maakt over waar we als mens en maatschappij op afstevenen. De conclusie van de film is pijnlijk en controversieel: de machine slaagt voor haar examen als mens op het moment dat ze de ander leert misleiden om het eigen doel te bereiken. Food for thought!
