Ruud Vos noemt zichzelf graag professioneel filmliefhebber. Behalve dat het interessant klinkt, dekt het ook al zijn werkzaamheden: van filmjournalist bij o.a. FilmTotaal tot filmprogrammeur bij filmtheater LUX Nijmegen en podcaster. Dat Ruud ‘de twintigste-eeuwse’ Vos nu zelf eens de last krijgt opgelegd om met vijf filmtips op de proppen te komen, is een mooi staaltje kosmische gerechtigheid.
Hij vraagt namelijk zelf elke keer zijn gast om drie filmtips aan het eind van zijn filmpodcast Duimpjeworstelen. In deze show nodigt hij telkens iemand anders uit om het oneens te zijn over een bepaalde film. En gasten kunnen flink uiteenlopen. Zo schoven al aan: filmregisseur Martin Koolhoven, roemruchte Antwerpse comedykroegbaas Fokke van der Meulen (maar die kennen jullie bij Fast Forward wel) en zelfs de enige echte St. Nicolaas. En het begrip ‘podgast’ werd helemaal opgerekt, toen zelfs ChatGPT plaatsnam aan de podcastmicrofoon.
WAKE IN FRIGHT
Een Jamaicaanse schrijver, een Canadese regisseur en een Britse acteur maakten in 1971 ‘de beste en meest beangstigende film over Australië die bestaat’, aldus de bescheiden mening van Nick Cave. Wake in Fright begint in goedmoedig drinkebroerschap, en verzandt stukje bij beetje in horrorachtig delirium. Iedereen die weleens met een handjevol Australiërs in de pub heeft gehangen, zal de sfeer herkenbaar kunnen vinden. De film is trouwens jarenlang verloren gewaand. Als iemand niet in 2004 een filmblikje had geopend met de tekst ‘om te vernietigen’ erop, dan was het originele negatief niet teruggevonden en hadden we er nu niet van kunnen genieten. Wel een trigger warning: de vreselijke beelden van een nachtelijke kangoeroejacht zijn authentiek. Huiveren mag dus.
MIKEY AND NICKY
Soms vind je pareltjes waar je ze niet verwacht. Toen ik als een mafkees voor een podcast mijn top 10 wilde samenstellen van de films uit het jaar 1976 – uiteraard, Les 12 travaux d’Astérix heeft mijn lijst gehaald! – kwam ik deze film van Elaine May op het spoor. Ze baseerde het verhaal op de laaggeplaatste gangsters in de omgeving waar ze opgroeide. Peter Falk speelt Mikey, die na lange tijd een belletje krijgt van zijn oude maat Nicky (John Cassavettes). Hij geeft een fout gemaakt, en nu zit er een huurmoordenaar (Ned Beatty) achter hem aan. Twee mannetjesputters onder de kwetsbare en gevoelige regie van een vrouwelijke meester, in een portret van een vriendschap die eigenlijk al een tijdje kapot is. May schoot vele kilometers film om tot dit eindresultaat te komen, en dat resultaat mag er zeker wezen!
FOUR LIONS
Riz Ahmed lang voor hij een Oscar-waardige dove drummer speelde, Kayvan Novak voordat hij heerlijk kon gaan schmieren met vampieren en zelfs Benedict Cumberbatch op een moment dat de eerste tv-spots voor Sherlock nog maar net begonnen te draaien. Four Lions (2010) gaat over een groepje geradicaliseerde moslims die een aanslag willen plegen op de London Marathon. En het is retegrappig! Zo’n bijtende satire kan bijna alleen maar uit de koker komen van Chris Morris. Hij deed razend veel onderzoek naar gefaalde aanslagen, en kwam erachter dat de werkelijkheid soms zo stupide is dat het nagenoeg onmogelijk is om er goed de draak mee te kunnen steken. Maar toch slaagt hij uiteindelijk met vlag en wimpel. Luisteren naar Toploader’s Dancing in the Moonlight zal nooit meer hetzelfde zijn.
RED BEARD
Akahige, ofwel Red Beard, markeert in 1965 het einde van de langdurige en uiterst vruchtbare samenwerking tussen meesterfilmer Akira Kurosawa en acteur Toshiro Mifune. En het is ook een laatste herinnering aan hoe sterk hun symbiose was. Mifune speelt de wat ruwe dokter Niide, ook bekend als roodbaard, die een jonge, ambitieuze en arrogante pupil moet trainen. Red Beard is ruim drie uur lang, kabbelend, een tikkeltje sentimenteel en zwart-wit. Heerlijk dus!
HOLY FLYING CIRCUS
Een van de coolste feitjes over mijn moeder is dat ze destijds Monty Python’s Life of Brian (1978) in de bioscoop zag. Als het aan fundamentele christenen in Groot-Brittannië had gelegen, was deze film echter verboden op gronde van blasfemie. Ja, daar was nog een wet voor in het Verenigd Koninkrijk van 1978. Hoe die vork nou precies in de steel zat, is prachtig voor tv verfilmd in 2011 met Holy Flying Circus. De liefde voor Python spat eraf: de hele film is geheel in de intellectueel-absurdistische stijl van de legendarische comedyformatie, en de casting is nagenoeg perfect. Darren Boyd, meestal een vertolker van uit de kluiten gewassen sukkeltjes, heeft bijvoorbeeld een briljante John Cleese-imitatie in zich. En Charles Edwards lijkt sprekend op Michael ‘the nicest man in the world’ Palin. Beste terugkerende grap is de casting van de vrouw van Michael Palin. Maar ook het legendarische tv-debat onder leiding van Jesus Christ, Superstar-medecomponist Tim Rice, tussen enerzijds Cleese en Palin en aan de andere kant bisschop Mervyn Stockwood en wedergeboren christen Malcolm Muggeridge, is piekfijn gevangen.
