Steven De Foer (1965) keek toen hij nog kleintjes was al naar Hitchcock en Truffaut, terwijl zijn leeftijdsgenootjes het nog bij TiTa Tovenaar hielden. Vervolgens studeerde hij rechten aan de KUL. Op zijn vijfentwintigste stapte hij binnen op de redactie van de krant De Standaard. Hij werd voor zijn krant correspondent in Nederland en schreef over zijn bevindingen daar in 2001 het boek Onder Hollanders.
Gedurende de jaren 2002 tot 2008 pendelde hij als filmjournalist voor De Standaard tussen de filmfestivals van Berlijn, Cannes en Venetië. Maar Stevens interessesfeer is veel breder. Daarom schakelde hij in 2008 over naar het weekblad van De Standaard en schrijft hij over de meest uiteenlopende onderwerpen, met speciale aandacht voor grote buitenlandse reportages en in het bijzonder over Amerikaanse politiek en maatschappij. Je mag hem zeker specialist noemen van grote interviews en portretten. Als buitenlandredacteur is hij ondertussen een erudiet Verenigde Staten-specialist, wat onder meer resulteerde in de publicatie van het boek met de veelzeggende titel: ‘Amerikanen. het had zo mooi kunnen zijn’ en een reeks lezingen met als onderwerp: ‘Amerikanen en hoe ze hun droom verknalden.’
Steven schreef in 2016 ook wel nog het vuistdikke Hollywood Boulevard, een vlot lezend, fantastisch boek over de geschiedenis van honderd jaar Hollywood, aan de hand van veertig merkwaardige biografieën van iconische acteurs en actrices. Obligate lectuur voor iedere filmliefhebber.
Omdat Steven ook volop werkt aan een nieuw boek, heeft hij het bijzonder druk en moesten we wel enkele maanden wachten op zijn concrete filmkeuzes. Toch vond hij uiteindelijk even de tijd om zijn vijf films voor ons op te lijsten.
Steven : “Ik heb een zwak voor oudere films die – door hun gevoeligheid, hun levende decors, hun achtergrondpersonages, hun politieke actualiteit van hun onderwerp ‑ onmiskenbaar het decennium (soms zelfs het jaar) ademen waarin ze gemaakt zijn. De lijst is eindeloos, en vol evidente voorbeelden zoals de voorbode van het opkomende nazisme in M. Eine Stadt Sucht Einen Mörder, de morele corruptie na WO II in The Third Man, de antikoloniale verzetstrijd van de jaren zestig in La Battaglia di Algeri of de verloedering van New York City in Taxi Driver. Maar hier mijn vijf (iets) minder bekende voorbeelden.”
MY MAN GODFREY (1936, Gregory La Cava)
In donkere tijden heeft het bioscooppubliek altijd extra nood gehad aan een vrolijke uitlaatklep. Het is dus geen toeval dat tijdens de Grote Depressie de screwball comedy het Hollywood-aanbod domineerde. My Man Godfrey is sowieso één van de geestigste en zwierigste voorbeelden, maar het bijzondere is hoe sterk de donkere realiteit doorschijnt in het verhaal over een rijke dame (de heerlijke Carole Lombard) die voor een weddenschap een ‘forgotten man’ uit een ‘Hooverville’ – enorme daklozenkampen in alle parken van New York – haalt en naar een chic feest meetroont.
HANGMEN ALSO DIE! (1943, Fritz Lang)
De enige geslaagde aanslag door het verzet op een nazikopstuk was die op Reinhard Heydrich in Praag in 1942: de wraak op de bevolking was verschrikkelijk. HHhH uit 2017 vertelt dit donkere verhaal nauwgezet, maar het was uiteraard nog een stuk boeiender toen Fritz Lang zich in 1943 op een scenario van Bertolt Brecht baseerde voor dit uitzonderlijk spannende, donkere drama dat – hoewel het uiteraard anti-nazipropaganda was – tegelijk uiterst realistisch overkomt.
A FOREIGN AGENT (1948, Billy Wilder)
Wie zich afvraagt hoe Berlijn er uitzag meteen na WO II, komt vanzelf uit bij het onthutsende Germania anno Zero van Roberto Rossellini. Maar laat ik hier – al was het maar uit pure liefde voor de formidabele Billy Wilder – diens ten onrechte minder bekende A Foreign Affair aanprijzen. Wilder kreeg geld van Washington om deze film te maken, op locatie in het puin van Berlijn. De decors en de levensomstandigheden werden een tijdsdocument, Wilders bijtend sarcastische scenario zette de uitbuiting van de Duitse weduwen en de liederlijke levensstijl van de geallieerde troepen kleurrijker in de verf dan zijn opdrachtgevers hadden verwacht.
THE DAY THE EARTH CAUGHT FIRE (1961, Val Guest)
Van de vele apocalyptische B-films uit de Koude Oorlog is The Day The Earth Caught Fire degene die menselijk gedrag het scherpst analyseert. Het uitgangspunt – de aarde sluit uit zijn as door een kernproef en nadert langzaam naar de zon – is vergezocht, maar de beschrijving van waartoe zulke collectieve wanhoop leidt (anarchie, liederlijkheid, misdaad, egoïsme) is vermoedelijk pijnlijk accuraat. Met een gewéldig open einde.
FAIL SAFE (1964, Sidney Lumet)
Fail Safe zou een veel succesrijkere film geworden zijn als hij niet was uitgekomen nét na zijn komische dubbelganger, Stanley Kubricks Dr Strangelove. Twee films over hoe de wapenwedloop tot onafwendbare nuclear disaster leidt, was te veel op zo korte tijd en Fail Safe flopte. Nochtans is dit een ijzersterk drama, en zeer actueel voor onze tijd – niet alleen met de dreiging van Poetin maar ook met het toenemend belang van artificial intelligence in onze defensie. Fail Safe gaat immers over een systeem dat zo slim is ontwikkeld dat de mens het niet meer kan overrulen.
