Gianni Carella is geen onbekende in het horrorwereldje. Voor zijn kortfilm Oculus dat het verhaal vertelt van een familie die gedurende meerdere generaties wordt geteisterd door onheil wist hij grote Vlaamse acteurs als Lea Thys, Kristine Perpête en Vicky Versavel te strikken. Zijn andere kortfilm, Bodem, wordt dit jaar getoond op Razor Reel als deel van Belgica Obscura. Wij vroegen Gianni om zijn vijf filmtips en daar zitten, jawel, heel wat horrortitels bij!
THE CONJURING (James Wan)
James Wan is voor mij een echte held binnen het horrorgenre. Insidious, Saw, Dead Silence, allemaal zijn ze op hun eigen manier speciaal voor mij. Maar The Conjuring springt er voor mij toch bovenuit. The Conjuring is een eerder typisch verhaal: een gezin gaat in een nieuw huis wonen en al snel gebeuren er rare, enge dingen. Maar de uitwerking ervan vind ik zeer goed. Daarnaast bouwt de film ook rustig op, wat leuk is in een tijd waarin veel horrorfilms volgestouwd zijn met jumpscares en de verhalen afgerafeld worden. De film begint traag en stapje voor stapje, nacht na nacht, sluipt de horror de film binnen. Een aantal heftige, goed getimede jumpscares blijven mij bij. Naar het einde toe wordt de film mij iets te visueel, waardoor het mysterie een beetje wegvalt. Maar zelfs dan blijft ze boeien. Zeker door de crazy/bezeten vrouw die door het huis loopt.
EL LABERINTO DEL FAUNO (Guillermo del Toro)
Blijft één van mijn lievelingsfilms. Vaak wordt ze omschreven als een sprookje voor volwassenen. En dat klopt volledig. De film speelt zich af in de jaren ’40 in Spanje, onder de dictatuur van Franco. Een realistisch verhaal, vermengt met fantasy. De fantasycènes zijn prachtig uitgewerkt door Del Toro. De Faun en de Pale Man zijn fascinerend, en eng. En als laatste, de muziek: prachtig! Deze geeft de film een heel kwetsbare kant.
MIDSOMMAR (Ari Aster)
Bevreemdende film, waarin een groepje vrienden een afgelegen Zweeds dorpje bezoeken om Midsommar te vieren, de langste dag van het jaar. De scènes zijn enorm lang uitgesponnen, met zeer trage camerabewegingen. Maar het werkt, want hierdoor kruipt de film onder je huid. Heel langzaam werken we naar de climax van het verhaal toe, die luguber is. De horror wordt hier niet gezocht in de jumpscares of de donkere nachten. De film speelt zich namelijk gewoon af op klaarlichte dag. Maar de hele sfeer die er hangt zorgt ervoor dat je een heel ongemakkelijk gevoel krijgt. Eén scène – aan de rots – zal me ook altijd bijblijven, omdat ik niet zag aankomen wat er ging gebeuren. Daardoor vond ik ze enorm heftig.
REC (Jaume Balagueró & Paco Plaza)
Een filmploeg volgt de brandweer, die opgeroepen wordt voor een brand in een appartement. Maar al snel blijkt dat ze in een hel terecht zijn gekomen. Leuk concept en heel goed uitgewerkt. De SFX zijn ook realistisch en dat werkt goed in combinatie met de keuze om de film als mockumentary uit te werken.Maar waarom ik REC heb gekozen is vooral omwille van de eindscène. Je hoort het wezen (een mens kan je haar niet meer noemen) rondslenteren op zolder, maar hoopt dat zij jou niet ziet. Je zit als het ware op de allereerste rij en weet dat het een kwestie van tijd is voor je ontdekt wordt. Het wezen zelf geeft me nog altijd de rillingen.
MR. NOBODY (Jaco van Dormael)
Vreemde eend in deze filmlijst, maar daarom niet minder terecht. Fenomenale film waarin Nemo Nobody – 117 jaar oud en de laatste sterfelijke man in een onsterfelijke wereld – wordt geïnterviewd. Omdat Nemo’s geheugen is vervaagd, noemt hij levens die hij mogelijk heeft geleid. Ze hangen af van toevallige beslissingen. Tijd, herinnering en alternatieve keuze zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Ondanks het verhaal niet altijd even duidelijk is werd ik meegezogen in een poëtisch, audiovisueel avontuur. De film had een enorme impact op mij, omdat ze me deed mijmeren over mijn jeugdjaren en de keuzes die ik toen wel of niet had gemaakt. En welke uitkomsten ze hadden kunnen bieden. Dit mede door het fantastische camerawerk en de uitstekende keuze van (bekende) muziekstukken.
