Het was zeker uitkijken naar Furiosa, de prequel van Fury Road. Maar aangezien deze laatste een gestroomlijnd meesterwerk in het actiegenre is, waren de verwachtingen hoogst onzeker. Ging George Miller zichzelf overtreffen? Helaas niet. Furiosa blijft een denderende actiefilm met een magistraal begin. Maar deze keer is het verhaal minder gestroomlijnd. Het middengedeelte, waarin de heldin wat op de achtergrond komt en de twee rivaliserende warlords meer aandacht krijgen, voelt wat vreemd aan, het einde is te weinig verrassend binnen het genre en Miller heeft duidelijk meer CGI ingeschakeld dan in de vorige afleveringen (je ziet het). Toch zal niemand zich vervelen met deze aflevering uit het Mad Max-universum. Maar nogmaals: verwacht geen Fury Road.
Tussendoor de documentaire Elizabeth Taylor: The Lost Tapes van Nannette Burstein (The Kid stays in the Picture) mee gepikt. Blijkbaar had Taylor in de jaren zestig aan een tell all-interviewsessie van negen uur met een schrijver meegewerkt als voorbereiding op een boek. De tapes waren niet voorbestemd om gebruikt te worden, maar de actrice is intussen een hele tijd overleden en de familie gaf de goedkeuring om de audio-opnamen vrij te geven en te gebruiken in een documentaire. Wat Taylor vertelt, is zeer onthullend en Burstein verwerkte die in een vlotte, hoogstaande en zeer entertainende HBO-film. Beslist de moeite.
Andrea Arnold heeft twee zeer sterke films gemaakt: Red Road en Fish Tank. Dus was het enorm uitkijken naar Bird. Maar wat een tegenvaller. Arnold schetst de doorbrekende pubertijd van een jong meisje in een marginaal milieu. Haar vader (de onuitstaanbare Barry Keoghan) kondigt aan dat hij halsoverkop gaat hertrouwen en haar moeder heeft een gewelddadige vriend. Soelaas brengt een mysterieuze man die Bird heet. Wat begint als hyperrealistisch, glijdt naar het einde toe af naar surrealistisch, maar dat werkt niet omdat het allemaal zeer nadrukkelijk metaforisch is. De scherpte van haar doorbraakfilms ontbreekt hier.
De hoop dat Megalopolis, de comebackfilm van Francis Ford Coppola, het meesterwerk van het festival zou worden, krijgt al snel een flinke deuk. Iedereen wil natuurlijk een film à la The Godfather of The Conversation, maar Francis koos al sinds de jaren negentig voor meer experimentele cinema. Megalopolis is innovatief, praatziek, theatraal, avant-garde, Shakespeareaans, Brechtiaans (de leukste vondst van de film), filosofisch, ridicuul, satirisch, idealistisch, tegendraads, hypereigenzinnig en bij momenten vervelend. Het bizarre plot draait rond het conflict tussen een megalomane architect (Adam Driver) en de burgemeester (Giancarlo Esposito) van New Rome, terwijl subversieve individuen het hele systeem willen vernietigen. In tegenstelling tot de voorstelling in het Grand Théatre was er tijdens de persvoorstelling geen applaus (op één grapjas na).
Is Megalopolis dan een slechte film? Neen, maar het is wel een eigenzinnig kunstwerk zonder actie dat moeilijk te verkopen valt. Francis heeft er naar verluidt veel van zijn eigen geld in gepompt. Ik vrees dat hij een heel pak zal verliezen. Al zei hij tijdens de persconferentie dat geld hem geen barst kan schelen en dat hij aan zijn volgende film al bezig is. Of u Megalopolis ooit bij ons in de zalen zal zien, valt nog af te wachten. Want wie de film koopt, neemt een groot risico. Een experimentele genremix als deze gaat volgens mij geen hedendaags en zeker geen jong publiek aanspreken. Spijtig toch.
