In de sectie Un Certain Regard dook een originele Japanse film op over de trauma’s veroorzaakt door de bom op Nagasaki. A Pale View of Hills van Kei Ishikawa toont twee parallelle verhalen. Het eerste speelt in 1952 en de protagonist is een moeder die de ramp in Nagasaki overleefde. Het tweede handelt over de dochter die in 1982 in Londen een verhaal schrijft over de ervaringen van haar moeder en vooral over de vreselijke dingen die zij nooit verteld heeft. De plot neemt een complexe wending aan die je zou kunnen omschrijven als Lyncheaans, in die zin dat wat je ziet en wat wordt verteld door een schizofrene bril moet bekeken worden. De dingen zijn niet wat ze lijken. Daarnaast is dit een van de weinige films die het effect van de bom op Nagasaki op relaties bestudeert. Leerlingen veranderen hun houding tegenover leraars, mannen weten niet hoe ze met hun vrouwen moeten omgaan en dochters krijgen maar geen vat op hun moeders. Een beetje lang en ietwat onhandig qua opbouw, maar toch ongelofelijk interessant.
Het Chileense La Misteriosa Mirada del Flamenco kon me maar weinig bekoren. Dit leek wel Priscilla Queen of the Desert in Chili, maar dan zonder humor. In een woestijngebied in Chili groeit een jongentje op tussen de travestieten van een plaatselijk cabaret. Zijn pleegvader/moeder is doodziek en de vraag stelt zich waar het kind naartoe moet eens het einde nabij is. De film haalde een klein beetje de media door feit dat de regisseur enkel homoseksuelen in de hoofdrollen wilde en toch een aanklacht tegen discriminatie hoopte te maken. Zal enkel een carrière hebben op queerfestivals.
De Franse regisseur Dominik Moll heeft een reeks degelijk thrillers op zijn palmares. Zijn nieuwste is meer een police procedure-prent. Dossier 137, gebaseerd op een waargebeurd incident, volgt een onderzoeksrechter die grove fouten bij politieagenten moet determineren. Tijdens een zware betoging van de gele hesjes schieten agenten van de oproerpolitie een jongen in het hoofd. De schutters beweren dat ze uit zelfverdediging handelden, maar een toevallig opgenomen video vertelt een ander verhaal. Moll toont vooral hoe de politievakbonden hun eigen mensen beschermen en hoe zelfs onderzoeksrechters die hun job goed willen doen gesaboteerd worden door de politiek. Heel klassiek van vormgeving, maar toch intrigerend en vooral goed verteld. De prent speelt in de officiële competitie, maar is waarschijnlijk te academisch om een prijs te winnen. Tenzij de jury Léa Drucker geweldig vindt. Dan kan er wel een prijs voor de beste actrice uit de bus vallen. Jawel, er zijn nog behoorlijke Franse films.
De eerste grote verrassing kwam van Oliver Lake. In Sirat gaat een vader (Sergi Lopez) met zijn zoontje op zoek naar zijn dochter. Die is verdwenen op een rave party. Omdat hij vermoedt dat ze op een andere party te vinden is, volgt hij de organisatoren – een bizarre bende – door de zuidelijke woestenij in Marokko. Je denkt tijdens het eerste uur dat je min of meer weet wat je kan verwachten. Nope. Op een bepaald moment word je op een enorm choquerende wijze wakker geschud en begint een soort van metaforische en extreem spannende bespiegeling van wat oorlog met mensen doet. De film toont op een originele manier hoe de hel op aarde eruit ziet. Zou best eens in aanmerking kunnen komen voor de Gouden Palm. Alvast een eerste topper.
Afsluiter van de dag was Dalloway van Yann Gozlan. De titel van deze adaptatie van een boek van Tatiana de Rosnay verwijst uiteraard naar schrijfster Virginia Woolf. Cécile de France vertolkt een schrijfster die in een futuristische kunstenaarsgemeenschap een boek schept over de laatste dagen van Virginia Woolf. Het wordt een heel autobiografisch manuscript want net zoals Virginia Woolf pleegde de zoon van het Cécile de France-personage zelfmoord. De schrijfster krijgt hulp van Dalloway, een AI die haar met alles en nog wat ondersteunt. Maar ze ontdekt een complot waarbij de geavanceerde AI haar diepste emoties tracht te ontfutselen. Dalloway is geen grote film, maar toch interessant, zeker voor journalisten. Wat in de film gebeurt, is nu al aan de gang. Journalisten worden verplicht om AI te gebruiken zodat alles sneller gaat – lees de (stijl van de) kranten er maar op na. De vrees bestaat dat de AI’s in de toekomst de rol van journalisten en schrijvers zullen overnemen. De bazen van de mediaconcerns zijn daar zeker niet vies van. Beeld je je in dat je de AI de opdracht geeft om een boek à la Charles Dickens te schrijven en die doet dat nog goed ook. Angstaanjagend.
Manas
Nonnas
Thunderbolts*
Another Simple Favor
