Op 25 januari 1974 werd Der Händler der vier Jahrgezeiten van Rainer werner Fassbinder vertoond in de Gentse Studio Skoop. Het was het startsein van de eerste editie van Het Eerste Internationaal Filmgebeuren van Gent dat later omgedoopt werd tot Film Fest Gent. Het initiatief uitgedokterd door Ben Ter Elst, de toenmalige uitbater van de Studio Skoop, was op zijn minst chaotisch te noemen, maar bleek voldoende stevig om de basis te vormen van het meest prestigieuze filmfestival in België. Dit jaar viert het team zijn vijftigste verjaardag en Fast Forward is met haar team iedere dag op post.
HOLLY
Deze zomer liet Fien Troch de Vlaamse cinefiel in spanning of ze een Gouden Leeuw voor Holly naar huis mee kon smokkelen uit Venetië. Yorgos Lanthimos bleek een maatje te groot, maar dat doet niets af aan de kwaliteit van de film. In Holly – overigens de opener op Film Fest Gent – is iedereen op zoek naar liefde, maar niemand blijkt het te vinden. De enige die daar voor kan zorgen is Holly. Eerst aanzien als de te mijden heks op school en later de weldoener die iedereen een geluk op zijn gezicht kan toveren en dat laatste blijft natuurlijk niet zonder gevolgen. Dat we positief zijn over Fien Troch – de regisseuse bij uitstek die de jeugd van nu door en door begrijpt, en dat ook in eigentijdse filmtaal weet te gieten – of over de cinematografie van Frank van den Eeden staat buiten kijf. Maar de revelatie van deze film is zonder meer nieuwkomer Cathalina Geeraerts. Troch schuwt de maatschappijkritiek niet, maar verpakt het in een verhaal dat door Stephen King zou kunnen bedacht zijn. (Didier Becu)
FALLEN LEAVES
We kunnen ons moeilijk voorstellen dat de Finse dienst Toerisme uitkijkt naar een nieuwe film van Aki Kaurismäki. De troosteloze stadsbeelden, sombere horeca-etablissementen en Spartaanse interieurs nodigen nu niet meteen uit om naar het hoge Noorden af te zakken. Enkel de lokale wodkastokers zullen zijn werk toejuichen. Toch levert de notoire dronkaard steeds voortreffelijke tragikomedies af en Fallen Leaves is daarop geen uitzondering. Meer zelfs, het liefdesverhaal met een wanhopige vrouw en een arbeider die steeds naar de fles grijpt als protagonisten, is misschien wel zijn beste film sinds het voor een Oscar genomineerde The Man Without A Past. Kil, afstandelijk, maar tegelijkertijd ook grappig en pakkend. Het zijn adjectieven die je alleen bij Kaurismäki tot een perfecte blend leiden. (Raf Geusens)
PAST LIVES
Heb je jezelf nog nooit afgevraagd wie de andere mensen zijn in de bar waar je zit? Laat dat nu de start zijn van het verbluffende Past Lives. Nora en Hae-Sung zijn 2 jeugdliefdes. Wanneer Nora met haar ouders naar Amerika verhuist, zien ze elkaar 12 jaar niet. Tot ze toch besluiten om op belangrijke punten in hun leven opnieuw contact op te nemen. Met als rode draad het Koreaanse concept In-Yun, waarbij twee personen door het lot en doorheen meerdere levens verbonden zijn, kan dit wel één van de betere films van het festival zijn. (Bjarne Meskens)
MAY DECEMBER
Na Far from Heaven en vooral Carol waren de verwachtingen torenhoog voor Todd Haynes’ nieuwste film May December, maar die worden helaas maar half in gelost. Dat komt voornamelijk doordat Haynes voor een dubieus onderwerp kiest waar je heel wat meer interessante kanten mee kon opgaan. Jammer genoeg is May December niet meer geworden dan een veredelde televisiefilm die bij momenten weg krimpt onder de net iets te simpele dialogen. Of is het zo bedoeld? Want Gracie (Julianne Moore) is naar eigen zeggen altijd naïef geweest en dat is altijd een zegen geweest. Niet dat de gemeenschap ermee kon lachen dat de 36-jarige een relatie begon met een 13-jarige scholier die zich door hem liet bezwangeren. De vrouw werd niet alleen de talk of the town, maar mocht ook een tijdje in de gevangenis gaan brommen. Prima voer om er een verfilming van te maken, en daarom wordt de gevierde actrice Elizabeth Barry (Natalie Portman) op pad gestuurd om Gracie te bestuderen en die neemt method acting wel heel letterlijk. May December is zeker niet slecht – dat kan ook moeilijk met een tandem als Portman en Moore – maar toch hint Todd Haynes veel te veel naar een pointe die er nooit komt. (Didier Becu)
LITTLE RICHARD: I AM EVERYTHING
Hij mag dan wel de zelfverklaarde ‘king of rock and roll’ zijn, toch begint Little Richard steeds meer in de vergetelheid te geraken. Lisa Cortes probeert daar met de boeiende documentaire I Am Everything verandering in te brengen. Ze focust zich niet enkel op zijn muzikale invloed, maar ook op zijn homoseksualiteit. Die geaardheid omarmde hij volledig tijdens sommige fases van zijn leven en carrière, maar zag hij op andere momenten als een last en een straf van God. Het resultaat is een interessante, maar net iets te lang uitgesponnen docu die ons Little Richard met andere ogen doet aanschouwen. (Raf Geusens)
LA PASSION DE DODIN BOUFFANT
1885, Dodin en chef-kok Eugénie hebben naast hun liefde voor elkaar ook één grote passie, namelijk gastronomisch koken. Regisseur Tran Anh Hung weet op een smaakvolle manier de verschillende keukentaferelen in beeld te brengen. Met een verhaal dat an sich niets nieuws brengt, blijft het toch verukkelijk om naar te kijken. Ook de Belgische acteur Jan Hammenecker, helemaal onverwacht, bewijst dat hij de Franse taal machtig genoeg is. Wij kregen alvast enorme honger na het kijken van deze film. (Bjarne Meskens)
