Rope van Hitchcock is om verschillende reden een titel waar heel wat over te vertellen valt. Eerst en vooral was het technisch gezien een heus huzarenstukje. Deze misdaadthriller die gebaseerd is op het gelijknamige toneelstuk uit 1929 van Patrick Hamilton, is zogezegd in één take opgenomen. Een loopje met de waarheid, want men deed het in feite in tien takes. Dat had een technische verklaring, want op een filmrol kon je toen maar maximaal tien minuten film zetten. Maar zelfs met deze wetenschap was deze crime-mystery cinematografisch gezien nog een hele tour de force. De meeste rekwisieten stonden op wieltjes en de crew moest ze al rijdend heen en weer in positie brengen als de camera over de set bewoog. Een systeem dat niet altijd goed afliep. Op een bepaald moment liep de cameradolly over de voet van een cameraman die gebroken raakte, maar om te kunnen blijven doorfilmen werd het slachtoffer vriendelijk gevraagd om zijn mond te houden.
Maar ook inhoudelijk maakte Alfred Hitchcocks eerste kleurenfilm de tongen los. Hoewel het nooit luidop gezegd wordt, is het vrij duidelijk dat de twee hoofdpersonages Brandon (John Dall) en Phillip (Farley Granger) – net zoals in het toneelstuk- een homoseksueel stel waren. Dat was eigenlijk voor de hand liggend, want zowel scenarioschrijver Arthur Laurents als Farley Granger waren beide homoseksueel. Toch was dit voor de jaren 40 een zeer controversieel thema.
Maar Hitchcock is natuurlijk Hitchcock en dus zit er een moord in het scenario. Dat gebeurt al in de eerste seconde van de film en wel door Brandon en Philip die hun vriend David Kentley met een touw – vandaar de titel – om het leven brengen. Het moordmotief wordt letterlijk ontleed aan de leer van Nietzsche, want de twee beschouwen hun medestudent als een übermensch en dus zal niemand hem missen.
Waarom de twee dat per se doen op de avond dat ze een hele resem vrienden voor een feestje uitnodigen is en blijft een vreemde twist, zeker omdat het lijk in een kist wordt gestopt die midden in de eetkamer staat. Tijdens het feestje – dat overigens zeer stijf verloopt – ruikt de snuggere Rupert (James Stewart) al gauw onraad.
Deze film, waar James Stewart overigens helemaal niet tevreden over bleek te zijn, was drie decennia niet meer beschikbaar omdat de rechten ervan (samen met Rear Window , The Man Who Knew Too Much, The Trouble with Harry en Vertigo) als deel van zijn nalatenschap werden nagelaten aan zijn dochter Patricia Hitchcock. De films stonden dertig jaar bekend als de zogezegde “vijf verloren Hitchcock-films” tot ze rond 1984 opnieuw werden uitgebracht in de bioscopen en nadien in alle geuren en kleuren op fysieke media werden gegooid.
Niet iedereen zal het ons in dank afnemen, maar van suspense is er in Rope maar weinig sprake. Meer zelfs, vaak leidt de film tot overacting en dat terwijl je als kijker het gevoel hebt dat je naar een toneelstuk aan het kijken bent. Wel is het één die gemaakt is door een perfectionistisch genie en dat merk je maar al te goed. Hitchcock die niet bekend stond als de gemakkelijkste, stelde vrij hoge eisen. Door het gebruik van zo weinig mogelijk takes duurden de opnametijden vrij lang. Iedereen moest zijn uiterste best doen om door vermoeidheid geen fouten te gaan maken en dat terwijl Hitchcock maar bleef zagen over de allerkleinste details zoals dat de kleur van de zonsondergang hem niet zinde. Rope is niet het beste van Hitchcock, maar de man zijn films hebben sowieso altijd een streepje voor en dus verplicht cinefiel kijkvoer.
GENRE: thriller
JAAR: 1948
REGISSEUR: Alfred Hitchcock
CAST:James Stewart, John Dall, Farley Granger, Joan Chandler, Sir Cedric Hardwicke, Constance Collier, Douglas Dick, Edith Evanson
LAND: USA
