Jonas Govaerts (Antwerpen, 1980) was in de periode2006 tot 2014 gitarist bij de Antwerpse metalpop-band The Hickey Underworld (Future Words, Whistling), maar moest vanwege een ernstige chronische gehoorstoornis, kappen met de groep. Jonas is naast muziekliefhebber en gitarist ook bijzonder actief als scenarist, videoclipmaker (dEUS, Millionaire, ’t Hof van Commerce, Magnus), filmregisseur en is occasioneel ook jurylid (onder meer van het Kortfilmfestival Leuven).
In 2004 produceerde hij zijn eerste kortfilm Mobius in het horrorgenre waarna nog enkele bekroonde kortfilms volgden(Forever (2005), Of Cats & Women (2007), Abused (2008) en Transfer (2021)). Hij schreef en regisseerde tevens de succesvolle televisieseries SUPER8, MONSTER!, Tabula RasaenF*** You Very, Very Much (de ‘befkes’!).
In 2014 bracht hij Welp, zijn debuut- en meteen de eerste Vlaamse horrorfilm, uit met onder meer Titus De Voogdt, Stef Aerts en Jan Hammenecker in opmerkelijke rollen. De prent beleefde zijn première op het International Filmfestival van Toronto, kreeg op het filmfestival van Sitges de Award voor Beste Regie en wist ook nog eens twee Ensors te verzilveren.
Het waarom de debuutfilm van Jonas tot het horrorgenre moest behoren, verklaart hij als volgt: “Dat kwam eigenlijk door de film Evil Dead 2. Ik heb die voor het eerst gezien toen ik 14 of 15 jaar was en die heeft mijn liefde voor horror echt aangewakkerd. Vooral omdat die film niet alleen leuk was om naar te kijken, maar je zag ook dat de makers van de film zich enorm hadden geamuseerd. Het is duidelijk een genre waarin je je kunt uitleven als filmmaker, en ik denk dat mij dat vooral aansprak.”
In 2019 was hij in Portugal second unit regisseur van de Amerikaans-Portugese co-productie slash kosmische horrorprent Color Out of Space met niemand minder dan Nicolas Cage als hoofdacteur. Jonas mocht Mister Cageéén dag regisseren. Hij negeerde Jonas’ regieaanwijzingen compleet. “Zoals het een superster betaamt, maar ik ben wel heel blij dat ik dat heb mogen meemaken”, voegt Jonas er al monkellachend aan toe.
Vorig jaar scoorde hij hoge toppen met zijn tweede langspeler H4Z4R (eveneens bekroond in Sitges), een Vlaamse komische en heel sterke misdaadfilm die zich volledig afspeelt binnen het tijdsbestek van 24 uur in Antwerpen. In de hoofdrollen zien we Jeroen Perceval en vooral top-deejay Dimitri Vegas (Dimitri Thivaios), in hun beste doen als een knotsgek duo. Ze worden in H4Z4R straf geflankeerd door een topcast bestaande uit Jennifer Heylen, Monic Hendrickx, Gene Bervoets, Tom Vermeir en Frank Lammers.
De vijf films van Jonas:
SINGAPORE SLING (Nikos Nikolaidis, 1990)
Een gore, Griekse, monochrome koortsdroom, volstrekt uniek in zijn soort. Denk aan een remake van Misery door Tinto Brass of David Lynch die Sunset Boulevard regisseert, maar dan met extra incest en S&M. Mocht de actrice die de moeder speelt u bekend voorkomen: ze speelt ook de matriarch in Dogtooth, de al even freaky doorbraakfilm van Yorgos Lanthimos (The Lobster).
THE DARK BACKWARD (Adam Rifkin, 1991)
Gitzwarte, compleet nonsensicale, lichtjes geniale satire over Marty Malt (voormalige Brat Pack-ster Judd Nelson), een gruwelijk ongrappige komiek bij wie er plots een derde arm uit zijn rug groeit. Zijn grootste – en aanvankelijk énige – fan is de vuilgebekte, geperverteerde vuilnisman Gus, een vroege rol van wijlen Bill Paxton, die op zijn eentje met de film gaat lopen.
DER TODESKING (Jörg Buttgereit, 1990)
Een anthologie over de dood door Jörg Buttgereit, de Duitse underground-regisseur achter de al even controversiële horrorklassieker Nekromantik. Ik vind Der Todesking de betere film: goor, grappig, brutaal, onverwacht poëtisch en – vooral tijdens het notoire Saturday-segment, waarin een vrouw zichzelf filmt terwijl ze een bloedbad aanricht tijdens een rockconcert – zijn tijd ver vooruit.
THREADS (Mick Jackson, 1984)
Geen film komt voor mij dichter bij een nachtmerrie dan Threads, een tv-film in docu-stijl over een kernaanval op Sheffield. Elk Brits kind dat Threads in de jaren tachtig op televisie zag, was achteraf getraumatiseerd, zo dichtbij voelde de grimmige Apocalyps die Mick Jackson nochtans voor een habbekrats op het scherm toverde. Helaas is Threads vandaag relevanter dan ooit.
SMOOTH TALK (Joyce Chopra, 1985)
Kan niet anders of David Lynch heeft destijds Smooth Talk gezien, een uiterst sfeervolle, onterecht vergeten once location-thriller gebaseerd op een kortverhaal van Joyce Carol Oates (Where Are You Going, Where Have You Been?). Een jaar voor Blue Velvet vertolkt Laura Dern een naïeve, maagdelijke blondine die, zielsalleen in haar ouderlijke huis, belaagd wordt door een even sinistere als charismatische vreemdeling (wijlen Treat Williams).
