Colin H. Van Eeckhout kennen we natuurlijk in de eerste plaats als de bezieler van de metal/sludgemetalband AMENRA. Deze immens populaire band die ondertussen al op het podium stond van Vorst Nationaal – wie had dat ooit kunnen denken – is voor vele fans, net zoals voor Colin een verlengde van het leven waarin men via muziek een zoektocht pleegt naar meer zingeving. Colin maakte ook reeds solomuziek als CHVE met dronegeluiden. Sinds kort kun je Colin ook zien als acteur in Koen Mortiers fantastische Skunk, een ongeziene kopstoot in de Belgische cinema. Ondanks zijn zeer drukke agenda vond Colin wat tijd voor Fast Forward om aan ons zijn vijf filmparels mee te geven.
KIDS (Larry Clark, 1995)
Ik was rond die tijd 16 jaar en ook fervent skateboarder. Kids was onze wereld, onze muziek. Ergens liepen beide werelden parallel. Hoe Clark met deze non-actors aan de slag ging en het dagelijkse leven van die tieners in New York in beeld bracht vond ik fenomenaal. Alsof je werkelijk met die bende aan de andere kant van de wereld meeliep. Het was ook een spiegel die ons voorgehouden werd, dat al ons gedoe ook wel kon ook mislopen. Enkele van die “acteurs”, groeiden verder door en hebben een succesvolle carrière. Anderen stierven jammer genoeg enkele jaren later.
BEGOTTEN (E. Elias Merhige, 1989)
We begonnen toen met AMENRA te experimenteren met live visuals en er werd door een vriend hier naar verwezen. Deze beelden ademden onze visuele wereld en muziek. Iemand had het ons al voorgedaan, én beter. Het werd ook voor een periode deels onze live visual. Geen narration, enkel beelden die je opslorpten in een wereld die vreemd, onheilspellend maar ook ergens herkenbaar was. Het raakt je op een instinctieve manier en neemt je mee in een onbestaande herinnering, alsof deze wereld ooit bewandeld werd door één van je oude zielen.
THE ROAD (John Hillcoat, 2009)
Ik weet niet of ik de film zo goed had gevonden zonder het boek van Cormac McCarthy te lezen. Het boek kwam eerst om zich in mijn hart te nestelen. Ik denk dat dit een heel persoonlijke kwestie is, daar ik het vermoedelijk vereenzelvigd is met mijn eigen verhaal. Ik verloor mijn vader ook op jonge leeftijd en The Road volgde enkele jaren nadien. De relatie tussen de vader en de zoon, wordt ontzettend mooi uiteengezet. De donkere hopeloze wereld waar ze zich doorwaden, weerhoudt de vader niet om te blijven geloven en te blijven vechten voor zijn kind. Nick Cave en Warren Ellis maakten prachtige composities voor de film. Viggo Mortensen en Kodi Smith-McPhee zetten mooie prestaties neer. “Are you carrying the fire?”
THE VVITCH (Robert Eggers, 2016)
Ik volgde al een tijdje de schrijver van de soundtrack, Michael Korven. Zo ben ik eigenlijk bij The VVitch terecht gekomen. Horrorfilms en sciencefiction, daar heb ik altijd wat moeite mee, tenzij het ietwat ‘mogelijk’ aanvoelt. En deze film deed me een beetje denken ook aan wat ik voelde toen ik voor de eerste keer The Blair Witch Project zag in de cinema. Het constante gevoel van onbehagen onrust en angst, die Korven ook hier met zijn muziek constant weet aan te wakkeren. Het was al lang geleden dat ik nog eens zo diep meegesleurd werd in een ‘fantastisch’ verhaal.
TROUBLE EVERY DAY (Claire Denisn, 2001)
Het oogt als een contemporary vampierenfilm, een beetje de Bones And All-avant la lettre. Toen ik hem zag was dit wel wat nieuws voor mij en liet het een indruk na. De donkerte en onvoorspelbaarheid van de menselijke natuur als leidraad. Wisdom Of Crocodiles is er ook zo één. Bloed honger zonder alle clichés van transformerende half mens half vleermuis creaturen. Hier blijft het ondanks het zwaarmoedige, schoonheid en poëzie. Ook speelt de score van de Tindersticks een enorme rol in mijn ervaring van de film. De titeltrack werd helemaal uiteengerafeld in verschillende interpretaties en tracks. Geniaal vond ik dat.
