Puzzels, raadsels en spelletjes. Als rechercheur Joseph Thorne ergens goed in is, dan is het wel in dat soort dingen. Het zijn vaardigheden die hij regelmatig kan oefenen bij het onderzoeken van moordzaken en het zoeken naar verdachten. Wanneer hij zich echter in de rituele slachting van een oude bekende moet verdiepen, botst hij al snel op zijn match. Op de plaats van het delict doet Thorne heel wat gruwelijke vaststellingen. Niet alleen is het slachtoffer destructiever behandeld dan wat een beer met zijn prooi zou doen, in een kaars vindt hij ook nog eens de afgesneden vinger van een kind. Zijn enige aanwijzing naar de persoon die hiervoor verantwoordelijk is, blijkt een klein kubusvormig puzzeldoosje. Met de nodige doorzetting leert hij al snel dat het gestolen is van The Engineer: een legendarische boeman uit de onderwereld die als je de jacht op hem inzet, hij de jacht in jou start! Maar dat is niet het enige probleem: hij heeft ook zijn eigen demonen om mee af te rekenen…
Iedereen moet ergens beginnen en zeker bij horrorregisseurs is het weleens interessant om te ontdekken waar hun carrière begon. Voor Scott Derrickson ons wist te terroriseren met de geweldige exorcistfilmThe Exorcism of Emily Rose en lang voor hij ons de stuipen op het lijf joeg met het fantastische Sinister had hij de eer om Hellraiser: Inferno – de eerste direct-naar-video sequel van Hellraiser – neer te pennen en te regisseren. Het werd een waanzinnige rit en een waar gevecht met de realiteit zowel voor het hoofdpersonage als voor de kijker die het allemaal probeert te volgen. Het is niet voor het eerst dat Hellraiser met de werkelijkheid speelt, zelden werd het zo’n koortsdroom als deze.
Een houvast proberen krijgen in de film is dan ook een ware oefening in nutteloosheid, doordat grote delen voornamelijk gedragen worden door een vreemde symboliek en het is dan ook beter om alles gewoon over je te laten komen. Wederom vindt er iemand het puzzeldoosje en deze keer is het de politieman Joseph Thorne die al heel wat heeft meegemaakt. Het ideale slachtoffer dus om door op sleeptouw genomen te worden in een gruwelijke en steeds veranderende tocht op zoek naar de waarheid. Het verhaal van een corrupte rechercheur die op zoek gaat naar een gevaarlijke seriemoordenaar die niet alleen zijn sporen in de lichamen achterlaat maar ook een levend kind foltert. Gooi daar nog een paar agenten van de hel in en je hebt een erg donkere prent.
Opvallend bij deze Hellraiser is de keuze om ons opnieuw voor te stellen aan enkele nieuwe gezichten van het Labyrint zoals de Wire Twins, de sensuele doch gedrochtelijke dochters van Leviathan. Ze zijn de eerste echte vermenging van seks en seksualiteit in het cenobietenleventje en de BDSM-wereld waarop de cenobieten gebaseerd zijn. Hun introductie laat dan ook meteen een onuitwisbare indruk achter, net zoals hun compagnon Torso.
In een redelijk ironische twist, toch lettend op hoe er in Hellraiser: Bloodline gesnoeid werd en scènes verplaatst werden, is Pinhead wederom van de partij maar nog voor nog geen drie minuten. Zijn scènes zijn dan ook veeleer naar het einde van de film geplaatst, waarin alles toch iets duidelijker begint te worden over wat er nu gaande is. Een gewaagde beslissing. Niet dat de film erdoor minder gruwelijk en bloederig wordt. Dit is Hellraiser en Hellraiser laat mensen afzien. The Engineer is een monsterlijke moordenaar die met folterende technieken zijn slachtoffers afmaakt en die zijn best talrijk. Net zoals enkele cenobietmoorden. Natuurlijk kon ook het betere haakwerk hier niet ontbreken, want ook dat maakt deze franchise wat ze nu eenmaal is.
Toch voelt Hellraiser: Inferno op verschillende vlakken niet echt aan als een Hellraiser-film. Er gaat zelfs het gerucht de ronde dat dit eigenlijk een origineel script was voor een ander project alvorens het werd omgevormd naar een Hellraiser-scenario. Volgens sommige bronnen werd dit de wereld ingestuurd door Doug Bradley, maar de legitimiteit van dit gerucht wordt in alle toonaarden ontkend door de regisseur. Het helpt niet dat Hellraiser: Inferno moeilijk is om te volgen met een verhaal dat regelmatig alle kanten lijkt uit te swingen terwijl het speelt met verwachtingen en de realiteit. Dit kan wel werken, maar hier is de aanpak toch net iets te ambitieus en moet je enorm je best doen om niet de draad kwijt te raken. Joseph Thorne is ook geen aangenaam hoofdpersonage. Onbetrouwbaar met net iets te plakkerige vingers, het soort man die geen graten ziet in ontrouw jegens zijn vrouw, het framen van collega’s of gewelddadig om springen met informanten. En dit is nog maar een kleine greep uit de waslijst van diens kwalijke kwaliteiten.
Aangepakt met de nodige durf en heel wat ambitie probeert Hellraiser: Inferno een volledig nieuwe weg in te slaan. Wat is werkelijkheid, wat is droom? Het is geen nieuw concept maar zelden was het antwoord ingewikkelder dan hier. Hellraiser: Inferno voelt aan als een onevenwichtig doolhof waar je door het kronkelende narratief je makkelijk kan in verdwalen en slaagt er uiteindelijk niet voldoende in om de kijker te overtuigen dat het een echte Hellraiser-telg had horen te zijn
.
Genre: horror, misdaad, mysterie
Jaar: 2000
Regisseur: Scott Derrickson
Cast: Craig Sheffer, Nicholas Turturro, James Remar, Doug Bradley
Land : USA
Speelduur: 99 minuten
