Line Pillet studeerde woordkunst aan het Lemmensinstituut in Leuven. Haar carrière nam een vliegende start in 2012 toen ze werd gecast als Katja in de bekroonde film Little Black Spiders van Patrice Toye.
Ze bouwde vervolgens een opmerkelijke en gewaardeerde loopbaan uit als actrice met een breed scala aan rollen in zowel nationaal als internationale producties, zowel op televisie als in langspeelfilms. Een kleine greep uit haar rijkelijk gevuld cv: Paradise Trips, Muidhond, Mandy, Ritueel, Vermist, Over Water, Professor T., De Twaalf, Aspe, Coppers, De Ridder, 13 Geboden. De cineasten die met haar hebben gewerkt, prijzen haar getalenteerde competentie die ze telkenmale aanwendt om authentieke en geloofwaardige personages genuanceerd en natuurlijk neer te zetten.
Ze heeft ook een reputatie opgebouwd in de Vlaamse filmwereld door haar veelzijdige talent dat ze vakkundig bewijst zowel voor als achter de camera en als scenariste. Ze realiseerde en schreef de knappe kortfilm Chorus in 2021 samen met Heleen Declercq.
Na een crowdfunding slaagde ze er dit jaar in om haar kortfilm Window te maken met in de hoofdrol Anemone Valcke. Opvallende kenmerken van Line’s werk zijn de sterke visuele stijl, de focus op persoonlijke emotionele verhalen, het verkennen van complexe menselijke relaties en het uitspitten van de dynamiek tussen verschillende personages.
Line is een bezige bij die altijd druk in de weer is en maar weinig vrije tijd heeft. Toen we bij haar aanklopten om te participeren aan onze gewaardeerde rubriek ‘De Keuze Van’ was ze reuze enthousiast, maar moesten we wel even de wachtkamer in.
Line: “Deze vijf filmtips zijn een greep uit films die ik als bijzonder beschouw vandaag. Ik selecteerde auteursregisseurs die focussen op sterke hoofdacteurs en aangrijpende thema’s. Alle films hebben een authentieke vertelstijl en een gedurfde beeldvoering.”
AFTERSUN (Charlotte Wells)
Dit speelfilmdebuut van de Schotse cineaste Charlotte Wells heeft me verpletterd. Het verhaal gaat over de dertiger Sophie die stilstaat bij een oude vakantievideo. Deze flitst haar terug naar een reis met haar vader twintig jaar geleden naar een Turks all-in resort. De herinnering toont op subtiele wijze de wankele mentale toestand van haar vader en wordt prachtig vertolkt door Paul Mescal. Dit was een blinde vlek voor de toen elfjarige Sophie.
Aftersun maakt je als kijker getuige van de fragiliteit van een herinnering. Samen met het hoofdpersonage construeren we het verleden in een poging hier vat op te krijgen. Het resultaat is een gevoelsmatige film die je een subjectief perspectief geeft op een afwezige vaderfiguur. Langzaamaan ontdekken we – door de ogen van de jonge Sophie – de tragiek van dit personage. De film voelt als een lang afscheid en de aftiteling was voor mij te kort om het verlies te verwerken.
DOGMAN (Matteo Garone)
Dogman speelt zich af in een afgelegen dorpje in Italië. Daar woont en werkt het hoofdpersonage Marcello. Hij baat een hondenkapsalon uit en is graag gezien door de plaatselijke gemeenschap. Er is echter één grote stoorzender: de gewelddadige, drugsverslaafde Simonè. De grote bullebak laat Marcello onschuldig opdraaien voor een misdaad die hij beging. Wanneer Marcello een jaar later vrijkomt, wordt hij verstoten door de gemeenschap. Als kijker zie je van dichtbij hoe onschuld kan worden aangetast. De uitzichtloze situatie waarin het hoofdpersonage zich bevindt, dwingt hem tot een wanhoopsdaad.
De pijnlijke dynamiek tussen de protagonist en de antagonist is ontzettend spannend en verontrustend om te aanschouwen. Dogman is een voltreffer, een oefening in incasseren. Acteur Marcello Fonte brengt feilloos acteerwerk waarvoor hij in Cannes beloond werd met de prijs voor Beste Acteur.
NOMADLAND (Chloé Zhao)
Nomadland portretteert een generatie oudere Amerikanen die onder de armoedegrens met een busje rondtrekken. In deze prent vertolkt de alom geprezen Frances McDormand de hoofdrol. Ze speelt Fern, een zestiger uit een klein industrieplaatsje in Nevada dat na de economische crash in verval raakte. Wanneer Ferns man overlijdt, kiest ze voor een nomadisch bestaan in haar bestelbusje.
McDormand pitchte het boek bij regisseur Zhao en mat zichzelf ook een nomadische levensstijl aan voor én tijdens de opnames. Sommige nomaden die ze trof onderweg, werden gecast om een versie van zichzelf in de film te spelen. Zhao reikt de hand naar de vergeten groep aan de randen van het Amerikaanse landschap. Ze smelt fictie en non-fictie op een natuurlijke manier samen. Inmiddels is Zhao doorgebroken als één van de belangrijkste nieuwe regisseurs van de Verenigde Staten. De film won een Gouden Leeuw op het filmfestival van Venetië en verzilverde drie Oscars.
FISH TANK (Andrea Arnold)
Dit sociaal-realistische drama gaat over de vijftienjarige Mia die opgroeit in een grauwe Britse achterwijk. Mia moet het met haar alleenstaande, instabiele moeder en jongere zusje zien te redden in een galerijflat in het desolate Essex. Ze werd van school getrapt wegens agressief gedrag en slijt haar dagen met dolen en haar grote passie: dansen.
We komen niets te weten over het verleden van de personages, maar stappen op een schijnbaar willekeurig moment hun leven binnen en verlaten dat na een tijdje weer. Arnold benadert haar karakters vanop een afstand en observeert hen zonder oordeel. De gedurfde keuze voor een antipathiek hoofdpersonage zorgt voor vervreemding. De beeldvoering van Robbie Ryan is naturalistisch en blijft steeds dicht op de huid van de personages. Fish Tank, dat de Juryprijs in Cannes won, schetst een beeld van de onderklasse waarin overleven centraal staat. Naïviteit en onschuld worden in deze film hard afgestraft.
DANCER IN THE DARK (Lars von Trier)
Lars von Trier sleepte met deze prent de Gouden Palm in de wacht op het filmfestival van Cannes. Dancer in the Dark behoort tot het genre ‘drama/musical’, maar verbeeldt alles behalve een uitgelaten sfeer. Ik heb een voorliefde voor personages die in de marge leven. De zogenaamde underdogs. Het hoofdpersonage Selma vertolkt door de IJslandse zangeres Björk is hiervan het toonbeeld.
Dancer in the Dark portretteert een Tsjechische immigrante in de jaren ’60 in de USA die langzaam blind wordt. Selma werkt dag en nacht in een gootsteenfabriek om de oogoperatie voor haar zoon Gene te bekostigen, om te voorkomen dat hij ook blind zou worden. Als ze bijna al het geld heeft gespaard, wordt ze bestolen door de bevriende buurman op wiens erf ze een huisje huurt. De ontdekking van de misdaad draait uit op een drama.
Deze film werd volledig op video geregistreerd, en bestaat voornamelijk uit natuurlijk belichte scènes, die op een haast documentaire-stijl gefilmd zijn. Voor de musicalscènes koos men om de echtheid van de dansopvoering te onderstrepen met één klassieke glijdende camera die de dansers volgt. Dit verschil in filmtechniek accentueert het contrast tussen de realiteit en Selma’s droomwereld waarin ze wegvlucht.
