Nathalie Teirlinck is een Belgische filmregisseuse en scenariste. Ze studeerde in 2007 – met grote onderscheiding – af aan het KASK te Gent, richting film. Haar eerste twee kortfilms Anémone (2006) en Juliette (2007) vielen in de prijzen op het Film Fest Gent en het Kortfilmfestival Leuven. Haar derde kortprent Venus vs. Me (2010) won de prijs van de Beste Europese kortfilm op het filmfestival van Berlijn. Nathalie tekende ook voor videoclips van onder meer Novastar, Lady Linn, Admiral Freebee en Amenra.
Nathalie bracht in 2016 de langspeelfilm Le Passé Devant Nous uit met de Canadese Évelyne Brochu in de hoofdrol naast de betreurde rasacteur Johan Leysen in de huid van George. In 2019 ontving Nathalie Teirlinck de Cultuurprijs van de Stad Gent voor haar veelbekroonde werk in film en theater.
Toen we Nathalie polsten naar haar vijf films voor onze ondertussen populaire rubriek De Keuze Van, kregen we direct positieve feedback, maar ook volgende opmerking: “Vijf films uitkiezen is altijd een vreselijk moeilijke klus. Dus liet ik me in mijn keuze leiden door films die me als maker erg hebben beïnvloed. Stuk voor stuk zijn het inspirerende makers die de audiovisuele tools van het medium ten volle weten te gebruiken, van doorgedreven realisme tot subjectief of compositorisch. Al deze films tonen hoe vorm en inhoud, beeld en geluid, een organisch verbond kunnen aangaan.”
PERSONA (Ingmar Bergman)
Een iconische film die de zoektocht naar mijn eigen filmtaal erg heeft beïnvloed. Zelden gingen vorm en inhoud zo een bijzonder verbond aan waarbij Bergman op unieke wijze experimenteert met nieuwe manieren om emoties en menselijke ervaring op het scherm weer te geven (via vertelstructuren, montage, symboliek en zelfs beeldmanipulaties).
ABOUT ELLY (Asghar Farhadi)
De debuutfilm van deze bijzondere Iraanse regisseur blies me van mijn sokken omwille van zijn meesterlijke regie en de enorm rijke complexiteit en gelaagdheid waarmee hij de uitzonderlijke groepsdynamiek weet te capteren na de verdwijning van een kind.
PARIS-TEXAS (Wim Wenders)
Mogelijks de meest ‘plotheldere’ en lineaire film in dit rijtje, maar zo rijk aan menselijke kwetsbaarheid en verlangen. Wenders weet bovendien ook op scène-niveau een paar momenten te creëren die voor eeuwig in mijn geheugen staan gegrift (de scène met de telefoons achter glas breekt nog steeds mijn hart).
JEANNE DIELMAN, 23 QUAI DE COMMERCE, 1080 BRUXELLES (Chantal Akerman)
Onmogelijk om deze grande dame uit ons landje niet op deze lijst te zetten. Ook zij brak mijn blik op film open in de unieke manier waarop ze traditionele filmconventies uitdaagt en diepe psychologische en socioculturele thema’s onderzoekt.
THE RETURN (Andrej Zvyagintsev)
Een van de bijzonderste coming-of-age’s. Met weinig elementen en een grote non-verbale subtiliteit, weet deze regisseur epische kwaliteiten aan te raken in deze erg zintuiglijke film die op allegorische wijze gaat over de zoektocht naar identiteit, de complexiteit van vader-zoon relaties, het verlies van onschuld.
