Fotograaf Kris Dewitte (geboren in 1967, Veurne) heeft een heel stevige reputatie opgebouwd binnen de nationale en internationale filmwereld. Al decennialang maakt hij indrukwekkende foto’s op filmfestivals, filmsets en van talloze film coryfeeën zoals Scarlett Johansson, Morgan Freeman, Adrian Brody, Maggie Cheung, Peter Jackson, Michael Moore, Michael Fassbender, Akira Kurosawa, Quentin Tarantino, Vincent Cassel, Charlotte Rampling, Monica Belluci, David Cronenberg, Ryan Gosling, Tilda Swinton, Viggo Mortensen, David Lynch, Philippe Noiret, enz. Hij heeft meegewerkt aan meer dan 100 filmproducties als stills-fotograaf waaronder A Perdre la Raison/Our Children van Joachim Lafosse, 38 Témoins van Lucas Belvaux, Girl en Close van Lukas Dhont.
Fotograferen gebeurt bij Kris gevoelsmatig. Hij tracht zijn modellen onbevooroordeeld en zo open mogelijk te benaderen teneinde een ongedwongen sfeer te creëren. De weg naar het eindresultaat is steeds anders, maar een wetmatigheid die telkens terugkeert, is dat de kracht van het moment en die van het gemaakte beeld, recht evenredig zijn met elkaar.
Hij noemt zijn beelden dan ook ‘Facts of Emotions’. Kris fotografeert hoofdzakelijk analoog, al maakt hij af en toe wel een digitaal uitstapje. Ook werkt hij veelal in zwart-wit. Met zijn buitengewoon indringende en expressieve beelden heeft hij wereldwijd al goede sier gemaakt. Sinds 1995 heeft hij meer dan 20 solotentoonstellingen gehad, zowel in binnen- als buitenland. Zo exposeerde hij in Gent, Brussel, Oostende, Amsterdam, New York, Polen, Zuid-Afrika, Japan en was hij samen met onder meer Erwin Olaf gastfotograaf op het Fotofestival van Knokke.
Enkele van zijn prachtige werken zijn permanent te bewonderen in het retrocafé van de Gentse bioscoop Studio Skoop. Hij maakte ook de hoes van een recent album van componist Angelo Badalamenti en het album Following Sea van dEUS. Kris was ook fotograaf voor modeontwerper Dries Van Noten. Zijn foto’s verschenen niet alleen in Elle Magazine, Sight & Sound, Première-magazine en Focus Knack, maar hij maakt ook vaak posters van filmfestivals. Naast het feit dat hij officieel werd geselecteerd voor de 50e jubileumtentoonstelling op het filmfestival van Cannes met een foto van Steve Buscemi die zijn handcamera vasthield op het dak van het Carlton Hotel, heeft hij al ontelbare boeken onder zijn naam gepubliceerd, voornamelijk met cinema als onderwerp.
Kris : “Ik zag deze selectie aan films als tiener bij hun release en ze hadden een blijvende indruk op mij.” Ik spaarde mijn geld op om naar de bioscoop te kunnen gaan, waardoor ik vaak al liftend naar school trok en er soms te laat aankwam. Ik heb tevens vier van de vijf regisseurs gefotografeerd.”
THREE WOMEN van Robert Altman (1977)
Een bijna droomwereld waar de vrouw centraal staat. Alles lijkt af te glijden naar drama en de sterke personages maken grote indruk. Shelley Duvall won terecht de “best actress award” in Cannes. Maar ook Sissy Spacek blijft op je netvlies kleven door een betoverende cinematografie.
BAD TIMING van Nicolas Roeg (1980)
Personages die eerder conservatief en emotioneel kwetsbaar lijken, worden opgenomen in gebeurtenissen die plots uitdagend en zelfs gevaarlijk lijken, waar passie en instinct boven ratio komt. Waar de personages naar een emotionele bevrijding leiden. Roeg werkte eerder met Mick Jagger, David Bowie en hier met Art Garfunkel en actrice Theresa Russell.
ONCE UPON A TIME IN AMERICA van Sergio Leone (1984)
Dit is een absoluut meesterwerk, letterlijk en figuurlijk de ultieme Leone-film. Een magistrale vertolking van Robert De Niro en James Woods. Ik identificeerde me zodanig met het personage van Noodles/De Niro alsof het wel echt leek. Hoe vriendschap door hebzucht en geweld wordt overklast in een New York van de jaren 20 en 30. Voor mij nog steeds met een iconische affiche. Ik heb ooit wel eens een aantal uur in die straat rondgehangen, om met dit iconische beeld uit de film en affiche voor ogen te houden.
BLUE VELVET van David Lynch (1986)
Dat cinema ons wegbracht van de realiteit, had ik al langer voor deze film gemerkt. Maar niemand meer dan David Lynch bracht ons in een tussenwereld van droom en realiteit. Eraserhead was reeds een zeer bijzondere filmervaring maar Blue Velvet bracht definitief zijn werk naar een ruimer publiek. Onwaarschijnlijk gefascineerd door de donkere personages, de setting en het onschuldige van het dagelijkse leven in verhouding met de onderwereld, die hier door het vinden van een afgesneden oor letterlijk naar boven komt. Zowat alle acteurs/personages maakten een blijvende herinnering op mij, maar Dennis Hopper als Frank Booth en Isabella Rossellini als Dorothy Vallens blijven in ons geheugen gegrift. Door een mix van bestaande nummers en een onwaarschijnlijk intrigerende score van Angelo Badalamenti, komt een wat een onschuldige wereld lijkt, zo donker in beeld.
DER HIMMEL ÜBER BERLIN van Wim Wenders (1987)
Berlijn als metafoor voor de verdeeldheid van de mens en een muur die spreekwoordelijk de levenden en doden van elkaar scheidt. En hoe een blik van een kind alle onschuld weergeeft en meer ziet dan de volwassene. De muziek van Jurgen Knieper is tot op het irritante schoon. Mijn helden van toen: Nick Cave and The Bad Seeds en Crime and City Solution vervolmaakten de score. Ik heb ooit Solveig Dommartin ontmoet, en dat had iets van binnenstappen in de wereld van deze film. Het gedicht van Peter Handke, die tevens op de soundtrack staat, is zo raak dat het bijna pijnlijk is. Henri Alekan stond in voor de beelden. Een verwijzing ‘Circus Alekan’ in de film is een mooi eerbetoon aan deze grootmeester.
