Hier zijn de vijf verborgen filmparels van Fast Forward-editor Dimitry Warmoes.
Dimitry: “Vijf filmtips geven, vijf!! Lijkt mij een onmogelijke opdracht omdat de vijver waar je kan uit vissen enorme diepten kent. Ik dacht eerst “we denken er even een tijdje over na”, maar in feite is dat het slechts mogelijke idee dat je je maar kan bedenken dus we gooiden het over een andere boeg. Ik nam de vijf titels die voor deze opdracht mij meteen te binnen schoten Om dan toch net voor het verzenden een andere titel te plaatsen om mijn filmtips geen overload aan Morricone mee te geven. ( Sorry Cinema Paradiso, laten we het houden op een eervolle vermelding dan ) Een mix van recent werk, een klassieker die misschien iedereen wel zal kennen, een snuifje cult en misschien wel een vergeten parel uit een ver verleden. Dit zijn mijn vijf filmtips.”
ENNIO
Als een film, bij deze een documentaire, je niet meteen in je auto laat stappen, je in alle stilte naar huis laat rijden, je aanzet tot het herzien van een 10-tal films, je bij je thuiskomt direct laat grijpen naar vinyl dan weet je wat Ennio Morricone voor je heeft betekend op filmvlak en dat hij dat ook zal blijven doen.
Het leuke aan deze documentaire is dat ze weinig gevestigde waarden aan het woord laten, maar kiezen voor wat onbekendere namen waardoor het zowaar een Italiaans onderonsje wordt. Je krijgt er extra nog een waslijst aan films bij die je als filmliefhebber wilt ontdekken. Inspirerend beeldmateriaal met de maestro zelf en een oeuvre van meer dan vijfhonderd soundtracks om uit te putten. Een documentaire van bijna drie uur die voor mij gerust nog wat langer mocht duren.
HADAKA NO SHIMA (THE NAKED ISLAND)
Een film van de Japanse cineast Kaneto Shindô uit het land van de rijzende zon. Japan staat met stip in mijn lijstje van favoriete filmlanden. Een aangrijpend en nuchter verhaal van een gezin dat probeert te overleven op een afgelegen eiland. Voor alles wat ze willen doen zijn ze genoodzaakt om een lange boottocht naar het vaste land te maken. Traumatische gebeurtenissen kunnen zelfs de levenswijze van het gezin of hun dagdagelijkse routine niet veranderen. Er is geen tijd om daar lang over na te denken of daarbij stil te staan. Het hypnotiserend deuntje van Hikaru Hayasji, die meerdere keren herhaald wordt, blijft sinds het zien van dit meesterwerk een onderdeel van mijn filmgeheugen. Destijds deze film mogen ontdekken op een retrospectieve van het Cinema Novo filmfestival ( nu onder de naam MOOOV ) waar Japan ook als gastland verkozen werd.
LA ANTENA (THE AERIAL)
Van een bijzonder gewaagd langspeelfilm debuut gesproken. Dat is La Antena van de Argentijnse cineast Esteban Saphir. In een niet nader vernoemde stad in het jaar XX is iedereen zijn stem verloren en communiceren ze met elkaar door woorden die in tekstballonnetjes door het beeld zweven. In de stad zwaait de duistere Mr. TV de plak. Hij wil via een machine en de kidnapping van “La Voz”, de enige persoon die nog over haar stem beschikt, dat de wereld uit zijn hand eet. Meer over het verhaal vertellen zou zonde zijn, aan jullie om dit te ontdekken. Een surrealistisch sprookje dat visueel van het scherm spat, gefilmd in zwart-wit en een ode is aan de stille film en in het bijzonder de Weimar-periode.
FARGO
Een topregisseurs-duo en een sterrencast met onder meer William H. Macy, Steve Buscemi, Frances McDormand en Peter Stormare. Dient er nog meer gezegd te worden? Een fantastisch scenario van de broers Coen waar ik telkens weer van kan genieten met gitzwarte humor en bizarre mysterieuze randfiguren. Macy zet een voortreffelijk knullige autodealer neer die het lumineuze idee heeft een kidnapping te enceneren om zo uit zijn penibele situatie te komen. Dat dit alles niet van een leien dakje loopt is het verhaal van deze topper. DOP van dienst is niemand minder dan Roger Deakins, ondergewaardeerd binnen de filmgeschiedenis en maar recent beloont voor zijn werk voor ondermeer 1917 en Blade Runner 2049.
FALLING LEAVES
Alice Guy Blaché, een grootheid uit misschien wel één van de belangrijkste periodes die de filmgeschiedenis tot nu toe heeft gekend. Een periode waar alles werd ontdekt dat we nu als vanzelfsprekend beschouwen binnen het medium film, nl. de periode van de stille film. (1895-1927). Alice Guy Blaché, genoemd als de eerste vrouwelijke regisseur, toen secretaresse binnen het grote Franse Gaumont, mocht van haar oversten de camera ontdekken als dit maar in haar vrije tijd was. De rest is filmgeschiedenis. Een ondergewaardeerd en misschien wel vergeten filmmaker. In Falling Leaves is het de kinderlijke onwetendheid, vindingrijkheid en onschuld die het twaalf minuten durend filmpje onvergeetbaar maakt. Wanneer de kleine Trixie hoort van volwassenen dat haar zus het vallen van het blad niet zal overleven doet ze er alles aan om dat te voorkomen. Een twaalf minuten durend pareltje die ik reeds uit mijn hoofd ken.
