Wim De Witte (geboren in Gent, 1969) is als programmadirecteur de eindverantwoordelijke voor de programmakeuzes in het film- en filmmuziekprogramma van het gerenommeerde internationaal Film Fest Gent en de verschillende evenementen doorheen het jaar. Hij studeerde in 1992 af als Licentiaat Pers & Communicatie Wetenschappen aan de UGent met de licentiaatsthesis: ‘25 Jaar Vlaamse Film: Het Manke Overheidsbeleid’. Hij begon in 1988 op 19-jarige leeftijd bij Film Fest Gent als stagiair en werkte sindsdien op verschillende afdelingen binnen het festival.
Tussen 1994 en 1997 was hij als tijdelijk medewerker betrokken bij de redactie van de catalogus en verantwoordelijk voor de print traffic. In 1997 trad hij voltijds in dienst van het festival als Assistent Programmator. In 2000 nam hij definitief de fakkel over van Walter Provo en werd hij effectief de filmprogrammator van het festival. Hij was ook betrokken bij verschillende productionele en organisatorische aspecten van het filmevenement. Wim maakt sinds september 2011 deel uit van het managementteam en is sinds januari 2019 programmadirecteur van het festival.
Daarnaast is Wim samen met zijn echtgenote Sofie De Mol, al decennialang nauw geëngageerd en intens actief (acteur, regisseur en bestuurslid) bij het in Gent heel gekende gezelschap Theater Trac dat amateurtoneel brengt van de bovenste plank. Als acteur bij Trac kreeg hij in 2006 voor de productie Ongelikt de Opendoek-prijs voor Beste mannelijke bijrol. Daarnaast was hij in een gastrol te zien in de televisieserie Flikken en vertolkte hij een kleine rol in Ben X, het langspeelfilmregiedebuut van Nic Balthazar. Naast zijn drukke carrière is Wim ook de zorgzame vader van twee pubers.
Wim De Witte mocht en kon uiteraard niet mankeren in onze rubriek De Keuze Van.
Wim: “Het had wat voeten in de aarde, maar tussen alles door is het uiteindelijk toch gelukt om een lijstje van vijf samen te stellen. Niets moeilijker dan het geven van filmtips. Zo’n lijstje ziet er elke dag wel een beetje anders uit. Afhankelijk van het moment, afhankelijk van de stemming. Naar aanleiding van de 50ste en dus verjaardageditie van Film Fest Gent in komende oktober, ben ik in de archieven van het festival gedoken: sinds de eerste editie stonden er meer dan 8000 (korte en lange) films op het programma. En zo botste ik de afgelopen weken op een aantal titels die ik als student op mijn eerste festivals zag en die een grote indruk op mij nalieten. Ik begon als 19-jarige bij het festival in 1988. Ik deed er toen de zaalcontrole en had dus de luxe om, eens alle tickethouders binnen waren, de zaal te mogen binnengaan. Het betekende dat ik van de meeste films (ik zag er die eerste editie ruim 40) de start miste, maar niettemin lieten ze een stevige indruk na en zorgden ze voor een nooit meer gedoofd vuur voor Film Fest Gent.”
DUST – Marion Hänsel (België) – 1985 (editie 1985)
Mijn vroegste herinnering aan het festival is de vertoning van Marion Hänsels Dust. Toen werkte ik nog niet voor het festival maar ik was wel al gebeten door de filmmicrobe. Hoe fantastisch was het niet dat in mijn eigen stad een filmfestival plaatsvond dat de filmmakers ook uitnodigde voor premièrevoorstellingen? En voor deze film was niet enkel regisseur Marion Hänsel naar Gent afgezakt maar ook de legendarische acteur Trevor Howard en de al even legendarische Jane Birkin. De film is gebaseerd op de roman In the Heart of the Country van de Zuid-Afrikaanse Nobelprijswinnaar J.M. Coetzee die ook meeschreef aan het scenario van Dust. Op een afgelegen boerderij in de Kaapprovincie leeft Magda met haar oude vader. Het isolement waarin ze leeft, drukt op haar en ze voelt zich eenzaam en verbitterd. Tussen vader en dochter bestaat al jaren een muur van stilzwijgen en onbegrip. Magda probeert tevergeefs toenadering te zoeken. Wanneer op een dag Hendrik, de enige en zwarte arbeider, op de boerderij, zijn jonge vrouw Anna mee naar het huis neemt, zal niets meer hetzelfde zijn… Helemaal rijp voor de film was ik op dat moment vermoedelijk nog niet, maar na die voorstelling was naar de film gaan nooit meer hetzelfde.
TESTIMONY – THE STORY OF SHOSTAKOVICH – Tony Palmer (UK) – 1987 (editie 1988 – Geheugen van de film 1996)
In een flamboyante zwart/wit fotografie schetst regisseur Tony Palmer in deze semi-documentaire de figuur en de tijd van de belangrijkste componist uit de geschiedenis van de Sovjet-Unie, Dmitri Sjostakovitsj. De film is gebaseerd op de memoires van de componist zelf. Memoires waarin hij afrekent met het Stalin-tijdperk, waarin hij in het reine tracht te komen met zichzelf en met tijdgenoten, met collega’s, vrienden en vijanden. Tony Palmer bewerkte het materiaal tot een imposante film met Ben Kingsley in de hoofdrol van Dmitri Sjostakovitsj. De film overweldigde me niet alleen door zijn overdonderende bijna expressionistische filmstijl maar bovenal introduceerde hij mij tot de (film)muziek van Sjostakovitsj.
IS-SLOTTET (ICE PALACE) – Per Blom (Noorwegen) – 1987 (editie 1988)
Ice Palace herinner ik me als een indrukwekkende, heel beklemmende film. Het verhaal speelt zich af in de jaren vijftig: Siss is een jong meisje in een klein Noors afgelegen, ondergesneeuwd dorp. Op school is zij zo’n beetje de ‘leidster’. Op zekere dag verschijnt er een nieuw gezicht in het dorp: Unn.
Unn’s moeder is gestorven en zij komt nu bij haar tante inwonen. Zij is wat vreemd, zegt heel weinig en zoekt met niemand contact op school. Siss is geïntrigeerd door Unn en zoekt toenadering. Dat leidt tot een intense vriendschap tussen beide meisjes. Tot Unn op een dag afwijkt van haar weg naar school en zich laat afglijden naar het ‘ijskasteel’. Een enorme bevroren waterval. Aarzelend stapt zij binnen en verliest haar weg. Het is een bijna woordeloze film die het moet hebben van de ongedwongen vertolkingen van de twee meisjes, de fotografie en vooral de knappe muziek van Geir Bohren en Bent Aserud. De film won op het Film Fest Gent de Grand Prix van de Vlaamse Gemeenschap voor Beste Film.
PROMISED LAND – Michael Hoffman (USA) 1987 (editie 1988)
Promised Land is het coming-of-age verhaal van vier jonge mensen met totaal verschillende achtergronden, middelbare schoolleerlingen in een Amerikaans provinciestadje. Mary, Danny en Davey. Davey is een basketbalster, Mary de ‘all-American’-supporter en Danny (Kiefer Sutherland) is een eenzaat. Hij kondigt aan dat hij niet zoals zijn vrienden naar de universiteit zal gaan, maar dat hij stopt met studeren om naar Arizona te trekken. Twee jaar later ontmoeten de drie vrienden elkaar opnieuw. Davey is nu de lokale politiecommissaris nadat hij niet slaagde aan de universiteit. Hij wil met Mary trouwen, maar zij ziet dat niet zitten. Danny is in Reno getrouwd met de wat onstabiele Bev (Meg Ryan), maar ook hun American Dream ligt quasi aan diggelen. De film was een openlijke kritiek op de Reagan-politiek en was de eerste film die werd ontwikkeld op het Sundance Institute van Robert Redford en betekende de start voor de carrière van Kiefer Sutherland. Niet dat de film me bijbleef als het meesterwerk van dat jaar, maar ik was als filmmuzieknerd bezeten door films en hun scores en de soundtrack van James Newton Howard voor deze film heb ik grijsgedraaid.
HÖHENFEUER – Fredi M. Murer (Zwitserland) 1985 (editie 1986 – retrospectieve 1990 en 1996)
Hoog in de Zwitserse Alpen woont een ouder conservatief boerengezin met hun twee kinderen: een doofstomme zoon Bub en de wat oudere dochter Belli. Bub is een harde werker, is nooit naar school geweest en zijn vader, die van de moderne wereld niets wil weten, weigert hem naar een gespecialiseerde instelling te laten gaan. Belli, die leerkracht wilde worden, moet voor haar broer zorgen. Ze leert hem wat ze hem kàn leren. Maar veel ruimte krijgt zij niet. Wanneer Bub in een vlaag van woede een dure grasmaaier over een klif gooit, verbant zijn vader hem naar de rand van de boerderij. Belli gaat hem daar opzoeken en tussen de twee groeit een steeds hechtere en intiemere band. Höhenfeuer is een unieke, poëtische film waarin de weidsheid en grootsheid van het berglandschap in schril contrast staat met de beklemmende omgang tussen de kleine mensen die er wonen. Ik zag de film op het festival in een herneming in 1990 en werd omvergeblazen.
Een voetnoot van Wim bij zijn filmkeuzes: het volledige archief van alle films ooit vertoond tijdens de verschillende edities van Film Fest Gent komt online via deze link. Daar zijn nu al de edities van 1974 tem. 1999 terug te vinden en zal de komende maanden verder aangevuld worden
