Jasper ten Hoor is filmmaker bij productiebedrijf Het Shot, gespecialiseerd in films en series met een genre-tintje, zoals horror en sciencefiction (en altijd gemixt met humor). Zo maakte hij in 2018 de horrorkomedie Sandwitch en rondde recentelijk de korte horror Paspocalypse af. Verder was hij editor/schrijver van het prijswinnende korte film Gnomes (2023) van Ruwan Heggelman. Naast filmmaker is Jasper redacteur, schrijver en podcaster bij het filmtijdschrift Schokkend Nieuws.
TO BE OR NOT TO BE (1942, Ernst Lubitsch)
Mijn favoriete film aller tijden. To Be or Not to Be is slechts enkele minuten onderweg als Adolf Hitler een ruimte binnenstapt en zegt ‘Heil myself’. Deze fantastische klucht van Ernst Lubitsch is onbedaarlijk grappig! Elke dialoogzin is een schot in de roos en kan zo op een tegeltje. De cast is louter gevuld met prachtmensen: een hilarische Jack Benny, een uiterst krachtige Carole Lombard en een heerlijk clubje bijrolacteurs, van Felix Bressart tot Sig Ruman. Maar hoe grappig de film ook is, spanning en ontroering duiken ook geregeld de kop op.
Zelden zie je een film die zó perfect in elkaar steekt. Niet voor niets had grootmeester Billy Wilder een bordje in zijn kantoor met de tekst ‘How would Lubitsch do it?’
SURVIVE STYLE 5+ (2004, Gen Sekiguchi)
Een man blijft zijn vrouw tevergeefs vermoorden. Een vader denkt dat hij een vogel is. Vinnie Jones als huurmoordenaar vraagt iedereen naar de functie van zijn of haar leven. Er zijn weinig films zo kleurrijk, knotsgek en visueel aantrekkelijk als het Japanse Survive Style 5+. Vijf uiteenlopende verhalen worden door elkaar gesneden en het ene verhaal is nog komischer, spectaculairder en krankzinniger dan het andere. Met name het segment met de vrij uitzonderlijke relatieperikelen tussen Tadanobu Asano en de prachtige Reika Hashimoto is echt pure cinema, op alle vlakken.
ATERRADOS (2017, Demián Rugna)
Je hebt van die horrorfilms die precies op jouw knoppen weten te drukken, alsof de maker in jouw hoofd zit en precies weet waarvan jij in je broek gaat poepen. Bij mij werkten films als Caveat (2020), REC (2007) of Hereditary (2018) bijvoorbeeld als een malle. Maar het toppunt van een film die me af en toe liet stoppen met ademen was Aterrados (Terrified) van Demián Rugna. De man van de horrorhit When Evil Lurks weet precies hoe lang je bepaalde shots moet laten staan en wat je wel en juist niet moet laten zien. Op papier is Aterrados niet veel meer dan een simpele spookhuisfilm, maar Rugna komt met een scala aan beelden die niet eenvoudig van je netvlies af te krijgen zijn. Ik kon in ieder geval halverwege de film al geen nieuwe scheldwoorden meer bedenken om naar de televisie te schreeuwen.
THE HIDDEN (1987, Jack Sholder)
In veel opzichten de ultieme jaren 80-film! Drie jaar voor Twin Peaks sloeg Kyle MacLachlan als jonge FBI-agent al eens de handen ineen met de plaatselijke politieman om een hele mysterieuze zaak op te lossen. Deze zaak begint bij een prachtige openingsscène waarin Chris Mulkey een bank overvalt en er daarna in een snelle auto vandoor gaat, waarna de film – met de voet op het gas en de speakers heerlijke jaren 80 muziek volop opengedraaid – nonstop doorscheurt. The Hidden is niet te omschrijven in één zin of aan te duiden met één genre. In de categorie ‘buddy cop science fiction body-swap horror alien comedy action crime thriller’ is deze The French Connection meets Shocker in ieder geval de allerbeste in zijn soort!
WINTERBEAST (1992, Christopher Thies)
Als groot liefhebber van slechte films bestaan er genoeg pareltjes. Neem alleen al het rijke oeuvre van filmmaker Neil Breen. Een van de leukste ‘slechte films’ is Winterbeast, een monsterfilm, ogenschijnlijk gemaakt met weinig tot geen budget, geen (of in ieder geval een compleet onlogisch) script en een heel zooitje non-acteurs. Denk aan heerlijk knullige huisgemaakte stop-motion, onverstaanbare dialogen, monsters met hele slechte maskers en prachtig houterig spel. Winterbeast bewijst maar weer eens dat echte, oprechte rommel zoveel leuker is dan middelmatige films.
