Laurian Callebaut (32) is actrice en theatermaakster bij het Leuvense theatergezelschap Max Last en gemotiveerde theaterdocente zowel in de Kunstacademie Ter Beuken (Lokeren) als op de afdeling kinder- en jeugdpsychiatrie in het UZ Brussel.,Omdat Laurians ouders altijd grote fans van theater en film waren, hadden ze vrij snel opgemerkt dat hun dochter als kind open bloeide als ze kon zingen, dansen en toneelspelen. Ze schrokken dus niet toen ze naar de dansacademie in Tilburg trok en later koos voor een acteeropleiding in het toenmalige Lemmensinstituut in Leuven. Even fast forward en voilà, Laurian daagt regelmatig op in kleine rollen voor tv/online reeksen en kortfilms zoals Sibling en onlangs nog in Passage.
Haar televisieschermdebuut maakte ze in de succesvolle VRT-Eén-zondagavondserie GR5 van Jan Matthys, waarin ze heel overtuigend de rol van Ylena – het meisje dat met een bionisch oor door het leven gaat sinds ze een hersenvliesletsel opliep – vertolkte naast Boris Van Severen, Violet Braeckman, Saïd Boumazoughe en Lucas Van den Eynde.
“Als actrice vormt het een extra uitdaging om iemand met een zintuiglijke beperking overtuigend neer te zetten. Daarvoor heb ik behoorlijk wat research gedaan en ben ik gaan praten met iemand voor wie zo’n auditieve beperking dagelijkse realiteit is. Mij boeide het mentale aspect: hoe je ermee omgaat en hoe gemakkelijk je het aanvaardt. Maar er is ook een fysieke kant die je moet incalculeren: het evenwichtsorgaan van Ylena is ‘kapot’, waardoor ze zich anders beweegt dan de rest. Je moet dat dure apparaat ook beschermen tegen de regen, en uitdoen wanneer je gaat zwemmen of douchen. Praktische zaken waarbij je aanvankelijk niet stilstaat en die de rol extra intensief maakte”, aldus Laurian over haar rol in de GR5-serie in een interview in Het Nieuwsblad.
En Laurian heeft sindsdien beslist niet stil gezeten, want ze heeft net de Max Last-productie Spinnenmetenknippen, een reeks wandelvoorstellingen voor begraafplaatsen, achter de rug. En in het najaar vertrekt ze op tournee voor Theater Tieret, met Mijn Straat, een monoloog die speciaal voor haar werd geschreven.
De vijf filmkeuzes van de snel rijzende actrice Laurian zijn:
MANCHESTER BY THE SEA (KENNETH LONERGAN, 2016)
Deze Amerikaanse film van 2016 maakte een onuitwisbare indruk na omwille van het rauwe en aangrijpende portret door regisseur Kenneth Lonergan, over iemand die probeert om te gaan met het grootste trauma dat een mens kan meemaken. Na het plotse overlijden van zijn oudere broer wordt Lee Chandler aangesteld als voogd voor zijn zoon. Hiervoor keert Lee terug naar zijn geboortedorp om voor hem te zorgen. Die plek katapulteert hem terug naar een ogenblik waarop alles voor hem veranderde. De sterkte van deze film zit zonder twijfel in de antiheld die Casey Affleck met veel mededogen vertolkt, gebaseerd op een ongelooflijk sterk scenario waarin depressie een centrale rol speelt en heel tastbaar wordt gebracht. Lonergan maakte met deze film een hartverscheurende parel.
LÉON (LUC BESSON, 1994)
Deze Franse film van Luc Besson van 1994 heeft een speciale plaats in dit lijstje, omwille van de heel bijzondere, maar voor mij vooral zeer liefdevolle relatie tussen twee hoofdpersonages wiens werelden ver van elkaar staan, maar finaal een cruciale rol in elkaars leven vertolken. De film gaat over een extravert, jong meisje Mathilda (een twaalfjarige Natalie Portman) die onderdak en bescherming vindt bij de veel oudere en introverte huurmoordenaar Léon (Jean Réno) nadat haar hele familie is omgebracht. Er ontstaat een heel aparte relatie wanneer ze zijn beschermeling wordt en hij haar het vak van huurmoordenaar aanleert.
Kritiek werd en wordt al eens geuit op de film vanwege de soms flirterige houding die Mathilda soms aanneemt naar Léon toe. Ik volg die kritiek niet volledig omdat Mathilda zelf van niet beter weet, en omdat Léon hier zelf ook niet op ingaat en zich er zelfs zichtbaar ongemakkelijk bij voelt. Ongetwijfeld wordt de kritiek ook verder gevoed door beschuldigingen van misbruik die verschillende vrouwen intussen aan Luc Besson hebben geuit, maar dat aspect staat voor mij los van deze film. Ik blijf met veel liefde kijken naar de broze en bijzondere relatie tussen deze twee hoofdpersonages.
THE WORST PERSON IN THE WORLD (JOACHIM TRIER, 2021)
Een Noorse romantische komedie van Joachim Trier uit 2021 die het genre overstijgt dankzij de nodige nuance, eerlijkheid en bijhorende melancholie. In 12 hoofdstukken worden we meegenomen in het liefdesleven van Julie (Renate Reinsve). Wanneer ze 30 wordt, belandt ze in een existentiële crisis. Zo zet ze alles op losse schroeven in de hoop antwoorden te vinden over de liefde, haar carrière en het leven. De hoofdrolspeelster is zo innemend dat je bijna niet anders kan dan verliefd worden op haar. Verschillende zaken die ze doormaakt zullen voor velen herkenbaar zijn, waardoor deze film ook introspectief en louterend werkt voor iedereen die weleens twijfelt aan de gemaakte keuzes in het leven.
CAFARNAÚM (NADINE LABAKI, 2018)
Deze Libanees-Frans-Amerikaanse parel van Nadine Labaki uit 2018 vertelt door de ogen van een kind een bijzonder indringend verhaal over ouderschap (of het gebrek daaraan) en overleven in de armste wijken van Libanon. Het verhaal gaat over de 12-jarige Zain (Zain Al Rafel), die wegloopt van huis en onderdak vindt bij een illegale immigrante (Yordanos Shiferaw). Hij past op haar baby wanneer zij werkt. In een flashforward wordt getoond dat de jongen een rechtszaak aanspant tegen zijn ouders… omdat ze hem op de wereld hebben gezet.
Voor mij was dit één van de meest aangrijpende films die ik de laatste jaren heb gezien. Heel straf vind ik hoe de regisseuse de niet-professionele acteur Zain Al Rafeea tot zeer waarachtig gespeeld krijgt, daarbij zeker geholpen door het talent en de uitstraling van hem. Ik zag de film al meermaals, en sinds ik zelf kinderen heb, heeft deze zeker nog een extra lading gekregen.
BEFORE SUNRISE / SUNSET / MIDNIGHT (RICHARD LINKLATER, 1995 – 2004 – 2013)
Als je mij vraagt naar mijn vijf favoriete films, speel ik bij de laatste graag een beetje vals en voeg ik er deze Amerikaanse trilogie van 1995 tot 2013 aan toe. De trilogie heeft een speciale plaats omdat een toevallige ontmoeting op de trein het begin betekent van lange, open en diepe gesprekken over Jesse (Ethan Hawke) en Céline (Julie Delpy) hun kijk op de liefde. Zowel op technisch als artistiek vlak is het een fantastische trilogie. Richard Linklater tilt het genre romantisch drama voor mij naar een hoger niveau. Ik heb de films dan ook al meermaals bekeken, en dus ook in verschillende fases in mijn leven, waardoor ik de evolutie doorheen het verhaal steeds meer begrijp. Ongetwijfeld pik ik hem binnen enkele jaren nog eens op.
