Eno Swinnen groeide op in Diest, waar hij het grootste deel van zijn tijd doorbracht met het spelen van videogames, surfen op het web en tekenen in de klas. Hij studeerde animatie aan de Kask School of Art in Gent en ontwikelde een eigen stijl met behulp van de techniek van rotoscoping. Na zijn studie werkte Swinnen aan verschillende muziekvideo’s. Zijn laatste kortfilm E6-D7 werd geselecteerd voor het IFFR.
Too Many Ways to Be No.1 (Wai Ka-Fai)
Een van de weinige films die geregisseerd werd door frequente Johnnie To schrijver Wai Ka-Fai en een van de eerste films voor hun productiebedrijf Milkyway Image. Hij is moeilijk te vinden, maar de moeite om te zien als je de kans hebt. Qua verhaal zou ik er best blind in gaan, wetende dat Milkyway zich specialiseert in gangsterfilms en Wai-ka Fai zijn concepten graag tot een bizar uiterste duwt.
School on Fire (Ringo Lam)
De laatste film in Ringo Lam’s On fire-trilogie en voor mij de beste. Ik herinner me een interview met Ringo waarin hij sprak over hoe moeilijk het was om te filmen in de VS. “In Hong-Kong als we iets willen doen, dan doen we het gewoon” en zo voelt School on Fire ook aan. Brutaal en rauw, na dat ik deze film voor de eerste keer gezien had had ik hem aangeraden aan mijn vrouw Daylen en mijn typograaf voor E6-D7. Desmond, die de film respectievelijk met hun Chinese ouders had bekeken, hadden alle twee dezelfde reactie. Volgens de vader van Desmond: “There were a lot of guys like that around the area. Hundreds of those night clubs all on that road. We installed fish tanks in some of those clubs. A lot of schools were like that. This could be a real story.”
Angel’s Egg (Mamoru Oshii)
Waarschijnlijk Oshii’s meest persoonlijke film en een samenwerking met Yoshitaka Amano. Prachtige ontwerpen en sets, het verhaal zelf is “simpel”. Een meisje beschermt haar ei en een jongen wil zien wat er inzit, maar de film zelf is heel open voor interpretatie. Oshii is zelf ook nooit heel duidelijk geweest over wat de film juist wil zeggen, dat is waarschijnlijk waarom sommige mensen Angel’s Egg zo saai vinden (Hayao Miyazaki bijvoorbeeld), maar ik heb net graag een film waar je zelf iets kan insteken en zelf iets kan uithalen. Hierna volgden films zoals Patlabor 2, Ghost In the Shell (en de ondergewaardeerde sequel), maar ik denk dat Oshii nooit meer iets gaat maken als Angel’s Egg.
Redbelt (David Mamet)
Leven volgens persoonlijke principes in een wereld die alle moeite doet om je die principes te doen vergeten. Misschien mijn favoriete Mamet-film met een einde waar ik altijd wil rechtstaan en “YES!” wil roepen.
Knightriders (George A. Romero)
Hoe cool is die poster? En Ed Harris heeft nog een beetje haar! De film volgt een commune van Renaissance Faire-werkers die een reizend steekspel organiseren (op moto’s!) met een leider (Ed Harris) die de troep leidt volgens middeleeuwse principes die moeilijk te volgen zijn in de moderne samenleving. De film volgt eigenlijk gewoon het dagelijkse leven van iedereen in de troep, waar Romero altijd het sterkst in is geweest. Al zijn zombiefilms gingen toch ook over hoe die communes van mensen leefden onder druk en dat is hier net hetzelfde. Mijn favoriete Romero!
