Noah Baumbach, de chroniqueur van relationele frictie en neurotische zelfreflectie, heeft zich na de stilistische rollercoaster van White Noise uit 2022 met zijn echtgenote Greta Gerwig en Adam Driver in de hoofdrollen, opnieuw in de Hollywoodniche genesteld, dit keer met Jay Kelly, een original Netflix-productie die zichzelf graag als satire verkoopt, maar in de praktijk vooral een erg dure knuffel is voor het sterrendom dat hij op de korrel neemt.
Waar Baumbach bekendstaat om het genadeloos ontleden van relationele breuken en menselijk zelfbedrog (The Squid and the Whale, Marriage Story, Francis Ha, Greenberg), lijkt hij hier een opvallende dosis glamour-tandpasta over zijn scenario te hebben gesmeerd: alles blinkt, alles ruikt fris en wat eerst een ontleding van ijdelheid lijkt, wordt al snel een liefdevolle polijstbeurt van een levende Hollywoodmythe.
Die mythe heet Jay Kelly, gespeeld door ‘Mister Charming’ aka George Clooney, die in deze buddy-komedie zo dicht bij zijn publieke persona aanleunt dat je je afvraagt of de chique kostuums niet gewoon uit zijn privécollectie komen. Clooney speelt een filmster die worstelt met ouder worden, slechte beslissingen en een geschiedenis vol verwaarloosde familiebanden of kortom: een Clooney-rol die vraagt om zelfreflectie, maar wel gedrenkt in een gladde sedativum-olie.
Deze satire is charmant, ontwapenend, gevoelig en ontroerend wanneer nodig en nergens écht gevaarlijk of bedreigend. Baumbach lijkt zijn ster iets te graag te sparen, alsof hij bang is dat Clooney bij te veel scherpte de set zou verlaten om ergens in de Toscaanse zon van een dampende espresso (what else?) te gaan nippen. Toch is Clooney op zijn best wanneer hij zijn melancholische ego toont: de man die zichzelf liever ziet als slachtoffer van Hollywood dan als architect van zijn eigen legendestatus. Die glimpjes van ironie zijn goud waard, maar de prent durft ze nooit volledig te laten schitteren, een beetje jammer.
Naast hem staat een andere soort levende legende met name Adam Sandler in de rol van manager Ron en daarmee krijgt dit showbizz-drama de nodige gravitas die Clooney’s zijdezachte sterrengloed soms mist. Sandler, die de voorbije jaren bewijst dat hij meer in huis heeft dan schreeuwen in shorts, speelt hier de nuchtere lijm die Jay Kelly’s universum bijeenhoudt. Hun dynamiek is het soort chemie waarvan je bijna zou willen dat Baumbach er een hele film omheen bouwt: Clooney die meestal zweeft en een Sandler die hem met veel liefde en lichte irritatie op de grond houdt. Het is de beste wisselwerking van de flick én de enige die echt vonkt.
Visueel en tonaal kiest Baumbach voor een soort luxe-Europees vakantiegevoel: Toscaanse landschappen, zonnige pleintjes, filmfestivals die meer wijn en cheesecake (een repetitieve en geslaagde gag) schenken dan prijzen uitdelen. Het werkt, maar soms wel iets té goed: de schoonheid verzacht het verhaal tot een bijna wellness-ervaring voor sterrendom. Deze pseudo-coming-of-age-flirt met kritiek op Hollywood: nepotisme, mythologisering, managercultus en festivalpolitiek, trekt telkens net voor de climax de handrem op. Een cynicus zou zeggen dat Baumbach een portret heeft geborsteld dat net genoeg satire bevat – hij fileert bij momenten wel haarfijn de aura van Tinseltown – om zichzelf een geweten aan te praten, maar te weinig om iemand of zijn geldschieter (Netflix) op de tenen te trappen. Een optimist zou zeggen dat het allemaal bewust is. Een realist weet dat de waarheid ergens daartussen ligt want Baumbach speelt hier wel heel bewust op veilig, misschien wel iets té veilig.
En toch, ondanks de gezapige scherpte en de opvallend milde toon, valt er ook heel veel te genieten (de eerste momenten op de trein – in tweede klasse – naar het Toscaanse Pienza waar Kelly zich sympathiek probeert te mengen tussen ‘gewone openbaar vervoer-mensen’, de method-acting-manier waarop Kelly’s oude schoolgabber Timothy in een bar de menukaart hardop en emotioneel voorleest en het moment wanneer Kelly door het veld een handtassendief achternaholt in zijn typische filmheldenstijl, zijn absoluut aanstekelijk en zelfs hilarisch) want Clooney entertaint écht wel moeiteloos, Sandler ontroert dan weer in zijn stiltes en Baumbach laat opnieuw zien dat hij een meesterlijk oog heeft voor menselijke details, zelfs wanneer hij ervoor kiest het mes niet echt te gebruiken als een puntig geslepen fileerinstrument.
Jay Kelly is daarom vooral een komedie die precies doet wat hij zelf lijkt te willen vermijden: de mythe van de filmster bevestigen in plaats van die te ontmantelen. Charmant, mooi gemaakt, leuk, entertainend en hartveroverend, maar allemaal net iets te comfortabel voor een regisseur en scenarist die normaliter met plezier de façade van zijn personages aan diggelen slaat.
Het eindresultaat? Een gracieuze, geestige, soms pakkende, vaak intelligente, maar opvallend risicoloze Hollywoodparodie die je tegelijk diverteert doch ook doet verlangen naar de Baumbach die ooit geen schrik had om écht pijn te doen. Een 3,5 is dan ook een passende score want Jay Kelly is zeker een elegante parabel die glanst, amuseert, schittert als een vintage-Clooney en koketteert met kritiek op het systeem, maar daarbij opvallend weinig existentialistische branie uitstraalt en te zelf beschermend is, althans toch voor een specialist in neurotisch-intense relatiedrama’s als Baumbach. Kortom: ‘duh’ (dixit de nonconformistische trailblazer Billy Eilish).
Genre: komedie, drama, buddy-flick, coming-of-age, showbusiness, satire, stardom
Jaar: 2025
Regisseur: Noah Baumbach
Cast: George Clooney, Adam Sandler, Laura Dern, Charlie Rowe, Stacy Keach, Emily Mortimer, Patrick Wilson, Jim Broadbent, Greta Gerwig, Alba Rohrwacher, Sadie Sandler, Lars Eidinger, Isla Fisher, Billy Crudup, Noah Baumbach
Land: USA, UK, Italië
Speelduur: 132 minuten
Jay Kelly
Six jours, ce printemps-là
Angel’s Egg
Come See Me In The Good Light
