Oostendenaar Klaas Backers (37) maakt met het bedrijf Glowball Films, een creatief video-agentschap voor visuele projecten waar hij de eigenaar en zaakvoerder van is, al jaren straffe en visueel professionele video’s, onder meer voor tal van bedrijven (Decathlon, Volvo, KV Oostende en de groente- en fruitveiling BelOrta).
Na een succesvolle carrière als videograaf herinnerde Klaas dat hij als kind alles over film verzamelde en samen met zijn vader wekelijks een lokale bioscoop in Oostende bezocht.
Klaas: “Mijn vader beloofde me frequent een cinemabezoek telkens als het regende. Je begrijpt dat ik dan ook vaak vol enthousiasme de eerste regendruppels stond af te wachten om hem te kunnen herinneren aan zijn belofte. Die bioscoopbezoeken waren hoogdagen en van jongs af aan wist ik dat ik ooit iets in de film wou doen”.
En jawel, tijdens het afgelopen filmfestival van Oostende ging zijn uitstekende documentaire 8 Islands, over de zoveelste krachttoer van ultrasporter Matthieu Bonne, onder veel belangstelling in avant-première en er werd onthaald op een staande ovatie.
Klaas Backers is beslist een naam om te onthouden en met plezier speelde hij ons zijn vijf filmkeuzes door:
SUNSHINE (Danny Boyle, 2007)
Een misleidende derde akte zorgde ervoor dat critici het wetenschappelijke wonder van Danny Boyle uit 2007 verwierpen, maar het zou als een klassieker beschouwd moeten worden. Sunshine is voor mij een meesterwerk om verschillende redenen.
Allereerst slaagt de film erin om de overweldigende schoonheid en de angstaanjagende grootsheid van de ruimte op een indrukwekkende manier vast te leggen. Elke frame is doordrenkt met adembenemende visuals die mij meeslepen in een wereld vol mysterie en verwondering. Daarnaast is de cinematografie ronduit verbluffend.
Regisseur Danny Boyle en zijn team hebben op meesterlijke wijze gebruik gemaakt van licht, schaduw en kleur om een sfeer van zowel intimiteit als grootsheid te creëren. Van de stralende gloed van de zon tot de duistere diepten van de ruimte, elke scène is doordrenkt met een visuele pracht die de verbeelding van de kijker prikkelt en hen meeneemt op een onvergetelijke reis door het heelal.
Sunshine heeft ook een ongelooflijke sound design. Of het nu de zon is die brandt, de motor van het schip, of de sfeer van het interieur van het schip, ik voelde alsof ik er was. Verder op het auditieve vlak moet Sunshine een van de meest onderschatte soundtracks hebben van de afgelopen 20 jaar film. John Murphy’s Adagio in D Minor is een geweldig nummer dat is gebruikt in een heleboel daaropvolgende filmtrailers en documentaires. De rest van de soundtrack bevat opmerkelijke bijdragen van Underworld en melodieën waar Trent Reznor trots op zou zijn.
Kortom, Sunshine is veel meer dan alleen een sciencefictionfilm; het is een visueel meesterwerk dat de grenzen van verbeelding en cinematografie verlegt. Met zijn adembenemende visuals, meeslepende speciale effecten en diepgaande karakterontwikkeling verdient Sunshine zijn plaats als een van de meest indrukwekkende films in het genre.
PAN’S LABYRINTH – EL LABERINTO DEL FAUNO (Guillermo del Toro, 2006)
Pan’s Labyrinth, geregisseerd door Guillermo del Toro, is één van m’n favoriete films en een absolute aanrader. De film vertelt het verhaal van de jonge Ofelia, die zich bevindt in het Spanje van de jaren veertig, onder het bewind van de fascistische dictator Franco.
Wat Pan’s Labyrinth zo uitzonderlijk maakt, is de manier waarop het verschillende genres en elementen combineert. Aan de ene kant is het een sprookje, met zijn betoverende wezens, magische rijken en een heldhaftig avontuur. Aan de andere kant is het een meeslepend drama dat de gruwelen van oorlog en onderdrukking niet schuwt.
Del Toro slaagt erin om deze twee werelden naadloos te integreren, waardoor een rijke en gelaagde vertelling ontstaat die zowel ontroerend als huiveringwekkend is.
Een ander aspect wat Pan’s Labyrinth zo indrukwekkend maakt, is de visuele stijl en het vakmanschap waarmee de film is gemaakt. Van de prachtig vormgegeven wezens tot de duistere en beklemmende sets, elke frame van de film is doordrenkt met een onmiskenbare esthetiek die het publiek betovert en onderdompelt in de wereld van de film. Het is duidelijk dat del Toro een meester is in het creëren van visuele verhalen die zowel verbluffend als beklijvend zijn.
Daarnaast blinkt Pan’s Labyrinth uit in zijn vermogen om complexe thema’s aan te snijden en diepgaande karakterontwikkeling te bieden. Terwijl Ofelia navigeert door de gevaren van haar nieuwe realiteit, wordt ze geconfronteerd met morele dilemma’s, persoonlijke opofferingen en de zoektocht naar haar eigen identiteit. Deze diepzinnige verhaallijnen voegen een extra laag toe aan de film en maken het tot een meeslepende en ontroerende kijkervaring.
Al met al is Pan’s Labyrinth een meesterwerk van cinematografie, verhaalvertelling en emotionele diepte. Het is een film die je raakt, inspireert en nog lang nadat de credits zijn gerold, in je gedachten blijft hangen. Voor liefhebbers van films is Pan’s Labyrinth een absolute must-see.
TAKE SHELTER (Jeff Nichols, 2011)
Take Shelter, geregisseerd door Jeff Nichols, is een meeslepend psychologisch drama dat de grenzen van realiteit en waanzin verkent met verbluffend vakmanschap. De film volgt het verhaal van Curtis LaForche, een man die wordt geplaagd door angstaanjagende visioenen van een naderende Apocalyps, en zijn worsteling om zijn gezin te beschermen terwijl hij probeert te begrijpen wat echt is en wat niet.
Wat Take Shelter voor mij zo uitzonderlijk maakt, is de diepgaande en beklemmende sfeer die de film weet te creëren. Vanaf het allereerste moment zuigt de film je mee in de verontrustende wereld van Curtis, waar de dreiging van een onbekend gevaar voortdurend op de loer ligt.
Nichols weet op meesterlijke wijze een gevoel van onheil en paranoia op te roepen dat langzaam maar zeker onder je huid kruipt en je tot het einde toe geboeid houdt. En dat voor z’n debuutfilm, enorm indrukwekkend.
Een ander opmerkelijk aspect van Take Shelter is het uitmuntende acteerwerk van Michael Shannon in de hoofdrol van Curtis. Shannons vertolking van een man die worstelt met zijn geestelijke gezondheid en tegelijkertijd vastberaden is om zijn gezin te beschermen, is ronduit indrukwekkend. Zijn optreden draagt in grote mate bij aan de geloofwaardigheid en impact van de film als geheel. Het is een meesterwerk van suspense en psychologische spanning dat zowel ontroerend als verontrustend is. Met zijn meeslepende verhaal, uitmuntend acteerwerk en diepgaande thematiek verdient de film zijn plaats als een van de meest intrigerende en onderschatte films van zijn tijd.
THE LAND BEFORE TIME (Don Bluth, 1988)
Toen ik opgroeide, was The Land Before Time niet zomaar een film voor mij. Het was een magische reis die me meenam naar een wereld vol avontuur, verdriet, vriendschap en hoop. Als kind was ik gefascineerd door de kleurrijke personages en de prachtige landschappen die Don Bluth zo meesterlijk tot leven bracht. Voor mij was The Land Before Time niet alleen een animatiefilm; het was een venster naar mijn eigen verbeelding.
Ik kon me gemakkelijk identificeren met Platvoetje en zijn vrienden, die samenwerkten om obstakels te overwinnen en een veilige plek te vinden in een gevaarlijke wereld. De film leerde me over moed, doorzettingsvermogen en het belang van vriendschap, lessen die me mijn hele leven bij zijn gebleven. Elke keer dat ik The Land Before Time keek, voelde het alsof ik werd meegezogen in een betoverende wereld waar alles mogelijk was. Het was een constante bron van inspiratie en verwondering, en ik koesterde elk moment dat ik doorbracht in het gezelschap van Platvoet en zijn vrienden.
Nu, vele jaren later, blijft The Land Before Time een speciale plek in mijn hart innemen. Het herinnert me aan de onschuld en de verwondering van mijn kindertijd, en herinnert me eraan dat er zelfs in de donkerste tijden altijd hoop is te vinden.
Voor mij zal The Land Before Time altijd meer zijn dan alleen een film; het is een tijdloos meesterwerk dat mijn leven heeft verrijkt en mijn verbeelding heeft gevoed op manieren die ik nooit had kunnen voorzien.
ARRIVAL (Denis Villeneuve, 2016)
Toen ik Arrival voor het eerst zag, werd ik diep geraakt door de kracht van zijn verhaal en de diepgaande thema’s die het behandelde. Ik was er letterlijk even niet goed van. De film bood niet alleen een meeslepende kijkervaring, maar bracht ook filosofische vragen naar voren over tijd, taal en menselijke verbondenheid die me nog lang na het zien van de film bezighielden.
Voor mij was Arrival een ontdekkingsreis naar het onbekende, waarin ik werd uitgedaagd om mijn eigen ideeën en overtuigingen te heroverwegen. Het liet me nadenken over de aard van communicatie en begrip, en hoe onze perceptie van de werkelijkheid kan worden gevormd door tijd, taal en cultuur.
Daarnaast was Arrival een visueel meesterwerk, met adembenemende cinematografie en een betoverende soundtrack die de mysterieuze sfeer van de film versterkte. Elke frame was doordrenkt van symboliek en diepgang, waardoor ik werd meegesleept in het verhaal van Louise Banks en haar zoektocht naar betekenis in een wereld vol onzekerheid en verwarring.
Maar wat Arrival echt bijzonder maakte, was de manier waarop het een emotionele snaar raakte en me dwong na te denken over mijn eigen leven en relaties. Het herinnerde me eraan dat, ondanks onze verschillen, we allemaal verbonden zijn door onze gemeenschappelijke menselijkheid en verlangen naar begrip en verlossing.
Nu, jaren later, blijft Arrival een film die een diepe indruk op me heeft achtergelaten en me heeft geholpen om de wereld op een nieuwe manier te zien. Het herinnert me eraan aan de kracht van verhalen om ons te inspireren, ons te verbinden en ons te helpen groeien als individuen en als samenleving.
