Mathias De Clercq (geboren in Gent, 1981), is een Belgisch liberaal politicus voor Open Vld. Hij is voormalig lid van de Kamer van volksvertegenwoordigers en het Vlaams Parlement. Hij is de oudste zoon van jonkheer Yannick De Clercq en een kleinzoon van burggraaf Willy De Clercq en draagt dus ook de titel van Jonkheer. Op 8 maart 2012 verscheen zijn boek Dromen van Gent, waarin hij de lezer meeneemt op drie tochten door zijn geliefde stad Gent. Onderweg vertelt hij over de geschiedenis, het heden en de toekomst van de stad, doorspekt met persoonlijke anekdotes en verhalen. Sinds 2018 is hij burgemeester van Gent. Hij is niet alleen fier is op zijn Gentse Feesten, maar ook op zijn filmfestival, het grootste en oudste van België, dat er jaarlijks plaatsvindt en in oktober 2023 toe is aan zijn 50ste editie. Het is dus met cultureel enthousiasme dat burgervader Mathias De Clercq in onze rubriek ‘De keuze van’, zijn vijf persoonlijke filmkeuzes deelt:
LA VITA È BELLA (Roberto Benigni, 1997)
Voor mij een absoluut meesterwerk van Roberto Benigni omdat hij in dit oorlogsdrama de tragiek van het joodse volk en de concentratiekampen, koppelt aan een onwaarschijnlijke levenslust. Fenomenale acteerprestatie ook van Benigni, die terecht, als eerste niet-Engelstalige acteur, de Oscar won voor Beste Acteur. De film is voor een groot deel opgenomen in Arezzo, een parel van een stad in Toscane. Ik was 16 toen de film uitkwam, het heeft een diepe indruk nagelaten.
THE SHAWSANK REDEMPTION (Frank Darabont, 1994)
Dit is cinema zoals het moet zijn: een meeslepend verhaal, sterk geacteerd (het samenspel van Tim Robbins en Morgan Freeman is grandioos), met veel oog voor detail in beeld gebracht. Over overleven, over hoop, over vrijheid, maar vooral over vriendschap. Als liefhebber van filmmuziek wijs ik ook graag op de prachtige score van Thomas Newman.
BRAVEHEART (Mel Gibson, 1995)
Er wordt vaak wat meesmuilend gedaan over Braveheart en er is behoorlijk wat kritiek gekomen op de historische correctheid ervan, maar ik vind het een dijk van een film. De heldhaftigheid van William Wallace, de Schotse landschappen, de bloederige veldslagen, de manier waarop hij zijn volk ment, zijn gevecht voor onafhankelijkheid en vrijheid, heerlijk. En Mel Gibson is toch het summum van cool, niet?
SCHINDLER’S LIST (Steven Spielberg, 1993)
Spielbergs beste film waarin hij meesterlijk de gruwel van de Holocaust vermengt met een heel menselijk verhaal van opkomen tegen onrecht. Het is zijn meest persoonlijke, meest humane, meest emotionele film. Een stomp in de maag, sublieme cinema met topacteurs Ben Kingsley, Liam Neeson en Ralph Fiennes.
NOVECENTO (Bernardo Bertolucci, 1976)
Een film zoals ze nu niet meer gemaakt worden: 317 minuten lang (uiteindelijk herleid naar 255 minuten). Klassieke cinema, tegen een laag tempo. Maar wat een verhaal, dat 80 jaar overspant, over twee jongens die in 1900 op dezelfde dag worden geboren en beste vrienden zijn. De ene gaat in het verzet, de andere leurt met het fascisme. Een tweespalt zoals er in Italië, Duitsland, maar ook in veel Vlaamse milieus en families, is gebeurd. Een waar meesterwerk.
