Aan lovende woorden had Aftersun geen gebrek. De film werd geprezen door critici en Sight and Sound draaide er zijn hand niet voor om door dit coming-of-age-drama (of wat het ook is) tot beste film van het jaar 2023 te kronen. Dit soort superlatieven durft wel eens kwaad bloed zetten bij mensen die over alles en nog wat twijfelen, toch is Aftersun in alle opzichten een merkwaardige film die op treffende wijze de liefde tussen dochter en vader onderstreept, al moet het kind later als volwassene tot de vaststelling komen dat ze haar vader nooit heeft gekend.
Wells koos niet voor antwoorden, die zijn er toch niet, maar voor een collage van beelden die grotendeels gemaakt zijn met haar MiniDV-camera door de elfjarige Sophie (een ongelooflijk sterke Frankie Corio) die met haar 30-jarige vader Calum (Paul Mescal) op reis gaat. Sophie leeft nog in een fantasiewereld en heeft als kind nog alles te ontdekken, zelfs het feit dat haar vader manisch depressief is en met zichzelf worstelt. De boeken waarin de jongeman hulp zoekt worden wel door Sophie op camera vastgelegd, maar de betekenis ervan dringt niet door bij het kind. Sophie amuseert zich te pletter, ergert zich mateloos aan de soms vreemde gedragingen van haar vader, maar beseft niet dat de man alsmaar wegzakt in een diep dal.
De filmstijl is zeer fragmentarisch, ook al voelt het nooit hautain aan en heeft het wel degelijk een functionele rol. Hoewel soms grappig is, is Aftersun vooral een puzzel die je moet leggen waarvan je op voorhand weet dat er bepaalde stukjes ontbreken. Als kijker blijf je achter met vragen, maar dat doet de dochter ook. Wells maakt de film wel luchtig door de film een Britpop-sausje te geven met deuntjes van onder meer Catatonia, Blur of de Lightning Seeds, maar de mokerslag (ook al verwacht je die) op het einde is er één die zit.
Genre: drama
Jaar: 2022
Regisseur: Charlotte Wells
Cast: Paul Mescal, Frankie Corio, Celia Rowlson-Hall
Land: USA, UK
Speelduur: 101 minuten
