1981, het is bijna Valentijn en voor het Canadese mijnstadje Valentine Bluffs lijkt de tijd rijp om hun naam nog eens eer aan te doen. Onder leiding van wasserettehoudster Mabel wordt het dorpje opgekleed voor de Dag van de liefde met op de hoogdag zelf een groot dansfeest in de pastorijzaal, dit voor het eerst in net geen 20 jaar.
20 jaar eerder is er namelijk een vreselijke tragedie gebeurd op Valentijnsdag. Een ongeluk in de mijnen die voor eeuwig een schaduw over de feestdag zou werpen, enkel om het jaar daarop ook nog eens opgevolgd te worden door een verschrikkelijke wraakactie op de mannen wiens nalatigheid aan de basis lag van het ongeluk.
Ook werd er toen een waarschuwing de wereld ingestuurd, het was gedaan met Valentijn vieren. Maar dat is het verleden, het is eindelijk tijd om verder te gaan vinden sommigen en zo beginnen de voorbereidingen van de festiviteiten, met een groepje jonge mijnwerkers en hun vriendinnetjes voorop. Zij willen zich voornamelijk focussen op een avond van plezier en dat is al moeilijk genoeg zonder zich iets te moeten aantrekken van wat er zich twee decennia eerder heeft voltrokken.
Zo is er de spanning tussen de teruggekeerde burgemeesterszoon T.J. en Axel. Voor zijn vertrek was T.J. het vriendje van Sarah maar sinds hij dacht het dorpje achter zich te laten, liet hij ook haar achter en viel zij in de armen van Axel… Maar nu hij terug is, zijn de gevoelens van deze drie jonge mensen ingewikkelder dan ooit te voren.
Maar misschien zouden ze toch beter naar de waarschuwingen luisteren van een barman die zich de tragedies van het verleden nog goed weet te herinneren. De politiechef Jake Newby en burgemeester Hanniger hebben namelijk een macabere vroege Valentijn. Een Valentijndoosje met een menselijk hart in… Laat Harry Warden na 20 jaar toch niet weer op vrije voeten zijn!
De late jaren ’70 en de vroege jaren ’80 van de twintigste eeuw waren een gouden eeuw voor het slashergenre. Je kon niet naar de bioscoop gaan of je struikelde haast over een slasherfilm. Het is de generatie van Freddy Krueger, Jason Voorhees en Michael Myers, iconen die snel bekende namen in elke huiskamer werden. Maar in de schaduw van dergelijke titanen raakt de kleine man makkelijk eens verloren. En één van zo’n mannen is Harry Warden, de mijnwerker van My Bloody Valentine.
Deze slasherfilm uit 1981 mag dan misschien niet dezelfde impact hebben als een Friday the 13th of een Halloween, maar toch wist het een cultvolging uit de brand te slepen. Met een 3D-remake in 2009, getiteld My Bloody Valentine 3D, en een muzikaal eerbetoon van de Amerikaanse metalcoreband en horrorenthousiastelingen Ice Nine Kills in de vorm van Take Your Pick (een collaboratie met niemand minder dan George “Corpsegrinder” Fisher van Cannibal Corpse-fame) wist My Bloody Valentine toch aan het verdomhoekje te ontsnappen.
Maar er is slechts één perfecte dag om deze film eens te bespreken en dat is natuurlijk op Valentijn zelf. My Bloody Valentine is één van de originele Valentijnslashers, films die de dag van liefde nog iets roder laten kleuren en doet dit al heel snel. Ja, met een opener waarbij de moordlustige mijnwerker een blonde stoot op z’n pikhouweel stoot (en nee, dat is geen eufemisme) weet de kijker al meteen voor wat voor rit ze klaar staan.
Een trip in het kielzog van een man die wanneer de straat rood kleurt van de hartjes, zelf ook rood begint te zien en hierbij uiterst geweldig te werk gaat. Zoals het elke old schoolslasher betaamt, werkt My Bloody Valentine volgens het bekende “En toen waren er nog tien” principe, een langzame uitdunning van de castlijst met één voor één brute moorden.
Slechts lichtjes gestoord door de censuurbeperkingen van de tijd (er is 9 (!) minuten aan footage geschrapt in de originele release, met slechts 3 minuten hersteld – zij het onafgewerkt – aan een 2009 re-release) toont My Bloody Valentine zich vaak erg creatief en terwijl de trouwe pikhouweel zeker een belangrijk wapen in het arsenaal van onze killer mag vormen, is de man zeker geen one-trickpony.
Het is niet alleen Jason Voorhees die creatief weet om te springen met zijn slachtoffers en de omgeving. Elke executie in de film is mooi en spannend ingekleed, nergens beter echter dan wanneer de kijker getrakteerd wordt op een zitje op de eerste rij, wanneer de film een pagina uit het boek van John Carpenter trekt en net zoals Halloween enkele jaren eerder zich eventjes een POV-shot vanuit het oogpunt van de dader riskeert. Erg leuk.
Even fijn s de cast en verrassend hierbij is eigenlijk wel de autoritaire figuren van het dorpje. Zeker sinds Jaws heeft het horrorgenre en aanverwanten nu niet de reputatie om bevolkt te worden door ’s werelds meest begiftigde leidinggevende figuren. Vaker wel dan niet blijven ze een probleem ontkennen tot ze met enkels in het bloed staan, maar hier niet. Oh nee, bij het eerste teken van dreigend gevaar proberen ze meteen de passende maatregelen in acht te nemen en nemen ze de dreigementen van de dader absoluut ten harte.
Dat laatste kan echter (en vrij voorspelbaar) niet gezegd worden van de hoofdcast. Zoals wel vaker bij dit soort films is de jeugd nogal eigenwijs en niet zo snel af te brengen van een avondje feesten. Doordacht worden de beslissingen in de film dan ook maar zelden. En waar dit bij de jeugdigere leden van de cast nog ietwat begrijpelijk is, zij het niet noodzakelijk vergeeflijker, is het toch zeker bij de oudere bewoners van de stad net ietsje meer op de tanden bijten.
Het is haast alsof enkel de burgemeester en de politiechef verstandig en doordacht op de situatie proberen te anticiperen, hoewel het natuurlijk niet helpt dat voor de zoveelste keer cruciaal informatie toch wordt achtergehouden. Ook bij de driehoekromance die een deel van het plot weet te ondersteunen, kan je je toch vragen stellen bij de keuzes die de personages maken, net zoals bij een bepaalde keuze in de finale.
Ja, de film weet ondanks al zijn kwaliteiten aan bepaalde clichés niet te ontsnappen. Zo is er ook hier een norse oudere man die de jeugd voor naderend onheil waarschuwt, enkel en alleen om dan vervolgens genegeerd te worden. Waar hebben we dat nog gezien…
Na Black Christmas in 1974 en Halloween in 1978, besloten de Canadezen in 1981 dat Valentijn ook niet meer veilig voor horror moest zijn en maakte de volgende feestdagslasher met My Bloody Valentine. Een film die dan niet dezelfde grote impact mocht hebben als voornoemde films, toch is het zeker een film die op de nodige waardering kon rekenen bij een cultpubliek.
Zo werd het nog bekend genoeg voor een remake en ook muzikanten hebben er inspiratie in gevonden (al zou er wel geen link zijn tussen de film en de gelijknamige Iers-Britse altrockband, die in 1983 werd opgericht). En dit is allemaal terecht, het vormt nog steeds een mooi product van zijn tijd.
Ietwat tragisch geschonden door de toen heersende censuurregels, toch zijn ze in geslaagd om er voor te zorgen dat je enkel iets mist als je weet wat er weg is en verstoort het de kijkervaring maar lichtjes. Want wat na het knipwerk is overbleven is een klassieke old-schoolslasher met een goed uitziende moordenaar en een unieke pool slachtoffers uit een arbeidersmilieu, in tegenstellig tot het gebruikelijkere studentenleven.
Dit maakt dat zelfs meer dan 40 jaar later My Bloody Valentine een leuke film is om te ontdekken voor nieuwe ogen of eentje om te herbeleven. Tuurlijk, de film is hier en daar wat opgehangen in clichés, maar ook dat heeft af en toe wel eens zijn charme. Dus een film die zeker wel een plaatsje verdiend in de collectie van slasherliefhebbers en een ideaal Valentijncadeau voor horrorliefhebbers vormt!
Genre: Horror, mysterie, thriller
Jaar: 1981
Regisseur: George Mihalka
Cast: Paul Kelman, Lori Hallier, Neil Affleck, Don Francks
Land: Canada
Speelduur: 87 minuten
