Als onmiskenbare figuur in de Franse cinema, zowel voor als achter de camera, lijkt Gilles Lellouche er altijd al te zijn geweest, een tijdloze en diepgewortelde, vibrerende aanwezigheid. Zijn laatste film als cineast, L’Amour Ouf, bedacht hij “als hartslagen”, een frequentie die je terugvindt in zijn filmografie.
Op de middelbare school vindt Gilles Lellouche een fascinerend uitlaatklep in het theater, maar het is een film die als een openbaring werkt: La Haine van Mathieu Kassovitz. Hij stort zich met volle overgave in het regisseren samen met zijn vriend Tristan Aurouet; ze maken een aantal korte films en muziekvideo’s voor artiesten zoals NTM of MC Solaar, voordat ze hun eerste speelfilm Narco maken.
Maar terwijl hij zichzelf als regisseur ziet, explodeert zijn carrière als acteur met Ma vie en l’air, die hem naar de top van de affiche brengt, een positie die hij niet meer zal verlaten. We zullen hem onder andere zien in Les Petits Mouchoirs, Krach, L’Enquête, La French, JC comme Jésus Chris en Le Sens de la fête.
In 2018 maakt hij zijn eerste lange film solo, Le Grand Bain, een bitterzoete komedie met een uitzonderlijke cast, die hem een selectie buiten competitie op Cannes oplevert en 10 nominaties voor de César. Terwijl Le Grand Bain een groot succes is (meer dan 4 miljoen bezoekers in Frankrijk), keert Gilles Lellouche terug naar iets wat we niet per se van hem verwachtten. In Pupille van Jeanne Herry toont hij een totaal andere kant van zijn acteertalent, wat we ook terugzien in films zoals Soudain Seuls van Thomas Bidegain, en Leurs enfants après eux, die hij zelfs wilde aanpassen voordat hij werd meegesleurd door een project dat hem al meer dan tien jaar na aan het hart lag… L’Amour Ouf, gepresenteerd in competitie op Cannes, een vurige fresco die het festival in vuur en vlam zet, en een enthousiast publiek mobiliseert, vooral jongeren die gepassioneerd raken door dit liefdesverhaal dat de tijd uitdaagt.
Op 22 februari reikt de Académie André Delvaux de Magritte d’honneur uit aan Gilles Lellouche.