Het is ondertussen al meer dan twintig jaar geleden dat The Ring uitkwam, de film die Naomi Watts definitief op de A-lijst zette en wat natuurlijk ook de remake was van de Japanse horrorfilm Ringu uit 1998 van Hideo Nakata. Het zal een eeuwenoude discussie blijven welke van de twee nu de voorkeur moet krijgen, zelf houden we het zoals de meeste horrorfans op de originele versie, maar dat betekent niet dat de Amerikaanse versie van Gore Verbinski zoveel slechter is. Minder creepy, dat wel, zoveel is zeker maar wel met een sterk overtuigende Naomi Watts.
Het was het enorme succes van The Sixth Sense dat Paramount Pictures deed beslissen om groen licht te geven aan de remake. Een beslissing die hun geen windeieren opbracht, want de film was niet alleen een groot succes in de bioscoopzalen, maar ook als dvd verpulverde hij in de Verenigde Staten een heleboel records. Dat gaf aanleiding tot een sequel, The Ring Two die geregisseerd werd door Hideo Nakata en het een pak minder deed maar vooral kreeg je door The Ring een heleboel Amerikaanse remakes van J-horrorfilms waaronder The Grudge, Dark Water, Pulse en One Missed Call.
Het verhaal van The Ring is ondertussen bekend. Er bestaat een videotape die er tamelijk experimenteel Lynchiaans uitziet en wie hem in de videorecorder steekt heeft zijn eigen testament getekend, want hij of zij heeft nog zeven dagen te leven. Als vanzelfsprekend speelt de remake zich af in de States en botsen we op journaliste Rachel Keller (Naomi Watts) wiens jong nichtje net is gestorven. Alle sporen leiden naar de desastreuze videoband, maar de dappere Rachel gelooft geen moer van dit vreemde verhaal met alle gevolgen van dien.
In Amerika deed men alles om de film een echte hype te bezorgen, zo werden in de eerste week van de release in de VS en Canada in bepaalde bioscopen echte kopieën van de vervloekte tape op de stoelen van nietsvermoedende kijkers achtergelaten waardoor het concept – want natuurlijk hadden de meeste Amerikanen nog nooit van het Japanse origineel gehoord – de talk of the town werd.
Maar Gore Verbinski, een naam die sinds het floppen van The Lone Ranger helemaal van de filmhorizon verdwenen was, maar wel verantwoordelijk was voor de Pirates of the Caribbean-franchise, pakt het allemaal zeer Hollywoodiaans aan waardoor het nooit echt griezelig wordt. Meer zelfs, de film behaalt nooit het niveau van een bloedstollende thriller, maar toch kijkt het allemaal lekker weg. Verbinski koos dan wel voor een groenachtige kleurenfilter die de kijker een ziekelijk, onnatuurlijk gevoel moest bezorgen maar meer dan wat sfeerschepping wordt het nooit.
Gek genoeg was Naomi Watts niet eens de eerste keuze. De rol van Rachel werd eerst aangeboden aan Jennifer Connelly die later zou in de Japanse horrorremake Dark Water zou spelen en toen zij deze kelk aan zich liet voorbijgegaan werd eerst nog eens aangeklopt bij Gwyneth Paltrow en Kate Beckinsale. Gelukkig kwam men bij Naomi Watts terecht die ondanks haar zeer rijkelijk gevulde gevarieerde filmografie altijd wel een beetje de scream queen van de hedendaagse blockbusters zal blijven al was het maar omdat ze net zoals Fay Wray oog in oog stond met King Kong. Haar tegenspeler Martin Henderson is van een minder allooi net als kindsterretje David Dorfman die ondertussen het acteren gelaten heeft voor wat het is, maar gelukkig is er de altijd wel indrukwekkende Brian Cox ook al wordt er hier maar bitter weinig van hem gevraagd. Beter dan het origineel wordt het dus nooit, maar niemand die dat ooit had gedacht. Wel beslist een kijkbeurt waard.
GENRE: thriller, horror
JAAR: 2002
REGISSEUR: Gore Verbinski
CAST: Naomi Watts, Martin Henderson, David Dorfman, Brian Cox, Jane Alexander, Lindsay Frost
LAND : USA
