DEPUIS QU’OTAR EST PARTI 

Hoewel Otar – het titelpersonage uit Julie Bertuccelli’s ontroerend langspeelfilmdebuut – niet écht in beeld komt, dwaalt hij toch bijna twee uur als een begeesterend fantoom rond in de geest van drie Georgische vrouwen van drie verschillende generaties. Eka is een kranige bes van 90 jaar die samen met haar dochter Marina en haar studerende kleindochter Ada, een klein en met romans volgepropt appartement deelt in Tbilisi, de hoofdstad van Georgië. 

Ofschoon armoede hun collectief huishouden domineert, straalt het gezin warmte en liefde uit. Dankzij de maandelijkse financiële bijdragen van Otar – Eka’s geliefde zoon die als illegale immigrant aan de kost komt in Parijs – kunnen de vrouwen de touwtjes toch aan elkaar knopen. Wanneer ze op een dag vanuit de Franse hoofdstad het mistroostig bericht ontvangen dat Otar is overleden ten gevolge van een arbeidsongeval, houden ze dit schokkend en ondraaglijk nieuws absoluut verborgen voor Eka. Anders vrezen ze het ergste. 

Moeder en dochter houden aan de hand van valse brieven Otar bedrieglijk in leven en kan grootmoeder rustig verder dromen van een vreugdevolle hereniging met haar enige zoon. Dit leugentje om bestwil zorgt binnen de kortste keren voor tal van dramatische verwikkelingen. Het sympathieke oudje voelt nattigheid en levert zware inspanningen om haar zoon op te zoeken in Parijs. Het charmante trio arriveert uiteindelijk in de romantische lichtstad. Eka vangt onmiddellijk en in haar eentje, een odyssee aan in functie van haar ‘verloren’ zoon. Uiteraard loopt deze intense zoektocht emotioneel faliekant af. 

Depuis qu’Otar est Parti is een intrinsiek en aangrijpend vrouwenportret waar belangrijke humane waarden – die bovendien fascinerend worden uitgevlooid in een raak gereconstrueerd post Sovjettijdperk – subtiel in beeld worden gebracht. Bertucelli was in een vorig leven de assistente van onder meer Bertrand Tavernier, Krysztof Kieslowski en Otar (!) Iosseliani en is filosofe en documentariste van opleiding. Deze rijke achtergrond vertaalt zich in haar eerste fictiefilm in een bijzonder goed geschreven en knap opgebouwd scenario – de drie vrouwen representeren metaforisch de verschillende levensstijlen van één personage – en een markante en vaak grappige mix van diverse stijlvormen. 

De acteerprestaties van de jonge Droukarova en de gevierde theateractrice Khomassouridze in de rol van de moeder, zijn overtuigend maar alle lof gaat naar Esther Gorintin – zij begon pas te acteren op haar 85 ste – als flink en hartroerend grootje. Dit vertederend, feminien en humaan debuut – overigens geïnspireerd door een waargebeurde anekdote – scoorde heel goed tijdens de filmfestivals van Cannes (twee belangrijke prijzen), Deauville (de Michel d’Omano Award), Hong Kong (SIGNIS Award) en de Viennale (Fipresci onderscheiding). Julie Bertuccelli won daarenboven een César voor Meilleure première oeuvre de fiction, waardoor Depuis qu’Otar est Parti ongetwijfeld de start was van de succesvolle carrière voor de regisseuse, overigens de dochter van regisseur Jean-Louis Remparts d’Argile Bertucelli. 

Genre: drama 
Jaar: 2003
Regisseur: Julie Bertuccelli
Cast: Esther Gorintin, Nino Khomassouridze, Dinara Droukarova
Land: Frankrijk, België, Georgië
Speelduur: 103 minuten