Wanneer zijn vervreemde vader, een politierechercheur in Ryme City, om het leven komt, reist Tim Goodman af om de laatste zaakjes van zijn pa op orde te brengen. Of is het nu eerder één zaak? Zijn vader was mogelijks iets groots op het spoor, iets duisters, en Tim is nu misschien de enige persoon die een ramp kan voorkomen. Hij moet dit echter niet alleen doen. Hij kan beroep doen op de trouwe Pokémonpartner van zijn vader. Een Pikachu die enkel Tim kan begrijpen.
Wat begon in 1996 als een verzamel-en-vechtspel van GameFreak voor de Nintendo Gameboy, bleek al snel een sleeper hit en nu net geen 30 jaar later, is er haast geen kind op de planeet die de kleurrijke figuurtjes met elementaire krachten niet zal herkennen. We hebben het natuurlijk over Pokémon. Ondertussen megafranchise met games die meerdere consolegeneraties overspannen, populaire anime- en mangaseries, een speelplaatsdominerend verzamelkaartspel en heel wat andere merchandising, het enige dat nog leek te ontbreken was een live-action adaptatie.
Tot Pokémon: Detective Pikachu in 2019. Gebaseerd op gelijknamige game uit 2016, neemt deze prent ons mee naar een kleurrijke Pokémonwereld waarbij er naast mensen, Pokémon de planeet bevolken. Het originele aantal van 150 verzamelbare wezentjes was tegen de tijd dat deze film werd gemaakt al uitgegroeid tot 809 (de teller staat trouwens op moment van schrijven al op 1025) en de makers hebben dan ook gretig uit dit gamma gegraaid om hun wereld te vullen.
Overal waar je kijkt, achter elk hoek en kantje zie nieuwe Pokémon. Het meest indrukwekkend is dat de makers er in slagen de animefiguurtjes naar live-action te vertalen, zonder trauma’s te veroorzaken. De ene Pokémon is natuurlijk net iets realistischer dan de andere, maar zelfs de lastige klanten ogen niet verkeerd. Dit is dan ook het werk van echte fans en voor echte fans, in een film die meer easter eggs bevat dan een Paaszoektocht (Gotta Catch’em all).
Maar ook voor die iets meer casual Pokémonliefhebber zal deze prent overkomen als een charmante familiekijkervaring dankzij het geestige verhaal. In de hoofdrol, hoe kan het anders, vinden we de onofficiële mascotte van de franchise – Pikachu is al haast even bekend als Mickey Mouse op dit punt –, ingesproken door Ryan Reynolds, dit aan de zijde van een jonge trainer-die-geen-trainer-wil-zijn Tim, gespeeld door Justice Smith. Iets later vervoegt journaliste Lucy (Kathryn Newton, van latere Freaky-roem) de rangen, in een dol avontuurtje vol actie en gevaar, dat zomaar uit die kinderdromen geplukt zou kunnen zijn.
Zij het niet altijd even verrassend. Terwijl bepaalde onthullingen goed gecamoufleerd zijn, zijn andere pijnlijk transparant. Wachten tot de film uiteindelijk bevestigd wat de kijker al kan raden, is zonde. Zeker omdat met een paar scriptaanpassingen die onthullingen op een eerder, gepaster moment hadden gekund. En dat brengt ons bij het andere zwakke punt van het verhaal: het is vaak de gemakkelijkste weg naar conflicten alsook oplossingen. Het berust net iets te vaak op toevalligheden, waardoor de spanning soms net iets te kunstmatig wordt opgedreven.
Pokémon: Detective Pikachu is een zeker een geweldig proof-of-concept en meer live-actionprojecten mogen zeker volgen voor deze franchise, maar toch liever met een scherper en iets meer uitdagend script. Want met dat euvel uit de weg, ligt de weg om ook de familiefilmwereld te vangen voor deze franchise zeker open.
Genre: komedie, avontuur, familie
Jaar: 2019
Regisseur: Rob Letterman
Cast: Justice Smith, Ryan Reynolds, Kathryn Newton, Bill Nighy
Land: Verenigde Staten, Japan, Verenigd Koninkrijk, Canada
Speelduur: 104 minuten
Manas
Nonnas
Thunderbolts*
Another Simple Favor
