Teamwork makes the dream work, dus gaat het verkoopteam van een papierfabriek op teambuilding. Althans tot ze ternauwernood aan de Dood ontsnappen. Een brug stort in en zou hen de dieperik hebben ingesleurd, was het niet voor hun collega Sam. Een visioen waarschuwt hem voor de naderende ramp. Niet dat ze nu al opgelucht adem kunnen halen. Nee, de extra tijd is goed om hun zaakjes op orde te brengen. De Dood is nog niet klaar met hen…
Final Destination 5, het voorlopig beste én meest verrassende deel sinds de originele titel, brengt de franchise terug van de rand van zijn eigen dood. Iets wat het klaarspeelt door in te zetten op wat de serie zo geliefd maakt en tegelijkertijd net voldoende te vernieuwen om te ontsnappen aan het heersende “Been there, done that”-gevoel van de franchise. Beginnend met een interessantere slachtofferpool en de bekende FD-openingscatastrofe.
Geen studenten dit keer maar ook geen wildvreemden, de Zeis zwaait richting een collectief collega’s met complexere levens en uitgesproken ambities. Hun geplande lot? De voorlopig langste openingsramp in de serie. Eén die naar goede gewoonte vol zit met bewegende onderdeeltjes, rondspattend bloed en enkele van gruwelijkste ongelukken ooit gefilmd.
Ja, de scène is, zelfs naar seriestandaarden, een monumentale onderneming die computereffecten en praktische sets perfect met elkaar weet te verenigen. De soms cheesy 3D-effecten uit The Final Destination zijn ook terug, maar nu toch beter en minder goedkoop. De bruutheid houdt de aandacht vast en fans van het eerste uur weten niks te vrezen hebben: de splatterdood volgens het Rube Goldberg-principe zal er weer goed uitzien.
Wat nieuw is deze keer, is de suggestie van een werkende overlevingsstrategie. Niemand beter om dit op tafel te gooien dan onze geliefde lijkschouwer, Tony Todds William Bludworth? De fan favorite is terug met een gruwelijke vraag: waartoe ben je bereid om je eigen leven te redden? Wat heb je over voor een uitstel van executie? Een dilemma dat de personages nu moeten afwegen tegen hun eigen leven en hun onvervulde toekomstplannen.
Volg dit op met de vraag: “waarom zij wel en wij niet” en je komt al snel op erg duistere plaatsen. Het is dan ook meteen de injectie die franchise nodig had om terug spannend,fris en uitdagend te worden. Als was het maar om atmosfeerwijs terug te koppelen naar het origineel. De duistere verdenkingen boven Sams hoofd, doet meteen denken aan Alex in deel 1. Dit brengt de reeks toch wel full circle.
En het zou Final Destination niet zijn, zonder leuk puzzelplezier. De Dood kan het namelijk nog steeds niet nalaten om wat hints te droppen naar diens verdere plannen en dat geldt al even hard voor de filmmakers. Het is met voorsprong de meest herbekijkbare prent uit de hele reeks, zeker na de laatste onthulling…
Ten minste als je het aankan om een handvol vervelende figuren een tweede maal te verdragen. De franchise blonk hier zelden in uit, maar zeker in dit 5de deel zijn er toch een paar koppen die je zo snel mogelijk wil zien rollen. Van een ongevoelige baas naar een aalgladde kwast die steevast slechts enkele woorden verwijderd lijkt te zijn van een aanklacht; het is soms toch even op je tanden bijten met zulke karakters.
Ook escaleren sommige plotpunten iets te snel én blijven de wetten van de fysica eerder een suggestie dan een regel. Beetje zonde voor een film die de franchise terugbracht naar het oorspronkelijke niveau, net voor de winterslaap van 14 jaar tot aan Final Destination: Bloodlines dit jaar!
Genre: horror, drama, mysterie
Jaar: 2011
Regisseur: Steven Quale
Cast: Nicholas D’Agosto, Emma Bell, Arlen Escarpeta, Miles Fisher
Land: Verenigde Staten, Canada
Speelduur: 92 minuten
Nonnas
Thunderbolts*
Another Simple Favor
My Sunshine
