Bananas is een ietwat vreemde Woody Allen-film. Atypisch voor zijn doen omdat bijna de hele focus op het burleske komt te liggen en door Woody Allen-haters vaak wordt aangehaald als de enige film die ze van hem te pruimen vinden. We herkennen in deze film wel zijn neurotische personage dat er alles aan probeert te doen om een vrouw in bed te krijgen, maar verder leunt Bananas sterk aan bij het slapstickgenre, vooral gekend van Charlie Chaplin of The Marx Brothers.
Allen speelt Fielding Mellish die zijn brood verdient door allerlei consumentenproducten zoals bijvoorbeeld een voorverwarmde wc-bril uit te testen. Het is een job die hem maar weinig interesseert, meestal zitten zijn gedachten bij het vrouwelijke schoon, ook al moet hij zich zien te behelpen met het bekijken van pornoblaadjes. Onvermijdelijk wordt hij verliefd op de politiek activiste Nancy (Louise Lasser) die hem maar een nietsnut vindt. Om haar te imponeren neemt hij deel aan allerlei betogingen. Als dat niet lukt, vlucht hij naar San Marcos waar hij zich aansluit bij de rebellen en uiteindelijk president van het land wordt.
Je reinste onzin dus. Markant aan Bananas (de titel vond zijn inspiratie in Het Bananenlied) is dat de film ongelooflijk leuk blijft tijdens de scènes in New York, maar eens in Zuid-Amerika wordt het allemaal vrij irritant en zo over the top dat het maar zelden grappig is. De infantiele muziek van Marvin Hamlisch die de volledige vrijheid kreeg, doet er ook maar weinig goed aan.
Woody Allen blijft natuurlijk Woody Allen. Te nemen of te laten. Bananas was overigens de derde die hij regisseerde, maar wel de eerste waarin hij bijna de volledige creatieve controle over alles had en zijn scènes vaak improviseerde. Dat werkte overigens vrij goed. Zijn love interest Louise Lasser was destijds zijn vrouw met wie hij in 1966 in het huwelijksbootje stapte. Ze was ook te zien in Take the Money and Run en Everything You Always Wanted to Know About Sex, But Were Afraid to Ask. Toen hun huwelijk op de klippen liep verdween ze nooit van het toneel, doch slaagde ze er nooit in om uit de schaduw van haar beroemde ex te treden.
Let trouwens ook op de zeer korte rol van Sylvester Stallone als zware jongen in de metro. Volgens de geruchten vond Allen destijds dat Stallone er niet stoer genoeg uitzag, maar Stallone zou Allen tijdens de casting gesmeekt hebben om toch een kans te krijgen.
Bananas snijdt wel de politiek aan, maar verder dan wat grappen en grollen gaat het niet. Van een coherent verhaal is er al evenmin sprake, zeker niet door de collages van journaalberichten of reclamespots – die niet altijd even geslaagd zijn – waardoor de film vaak doet denken aan het absurdisme van Monty Python. Kortom, Bananas is niet slecht,maar zeker niet de Woody Allen grand cru, wel wellicht één van zijn weinige films die kunnen aanslaan bij een groter – niet zo kritisch – publiek.
Genre: komedie, satire
Jaar: 1971
Regisseur: Woody Allen
Cast: Woody Allen, Louise Lasser, Carlos Montalban, Conrad Bain
Land: USA
Speelduur: 82 minuten
