Het was warempel 30 jaar geleden dat er nog eens een Indische film meedong naar de Gouden Palm in Cannes. All We Imagine As Light van Payal Kapadia kaapte in 2024 terecht Le Grand Prix du Jury (de op één na grootse bekroning op het festival) weg. Dit caleidoscopische portret van drie vrouwen in een hedendaagse miljoenenstad zal alvast torenhoog in onze eindejaarslijst eindigen en het is pas eind februari.
Veelvuldige regen, geluid van openbaar vervoer en auto’s, een wirwar van mensen, veelkleurige markten en verlichting die je sfeervol in de gigantische huizenblokken ziet opdoemen. Maak kennis met het eerste personage: Mumbai (het voormalige Bombay). ‘Die stad der dromen zagen we toch al vaak als protagonist’ horen we filmliefhebbers denken, of het nu in Salaam Bombay of Slumdog Millionaire was. De film die misschien het meest in de buurt komt is The Lunchbox, maar die kan qua authenticiteit niet tippen aan het veel minder geromantiseerde en allerminst emotioneel veramerikaniseerde All We Imagine As light.
Relatie met een ‘vreemde’ (lees van een andere godsdienst), geboortebeperking, geregelde huwelijken, traditie versus moderniteit, megalopool versus platteland zijn slechts enkele van de thema’s die Payal Kapadia subtiel exploreert.
Wanneer verpleegkundige Prabha een pakje uit het buitenland ontvangt, doet dat haar mijmeren over haar huidige bestaan; haar jongere huisgenote en collega Anu moet zich in bochten wringen door een verboden relatie; Prabha’s beste vriendin, de weduwe Parvati dreigt dan weer uit haar huis te worden gezet. Na een eerste groot deel in Mumbai, speelt de film zich vervolgens verder af in een klein kustdorpje.
Regisseur Payal Kapadia is zelf deels opgegroeid in Mumbai. Ze maakte eerst faam met kortfilms als Afternoon Clouds en And What Is The Summer Saying, beide geselecteerd voor grote festivals. Voor haar eerste langspeelfilm, de documentaire A Night of Knowing Nothing kreeg ze in 2021 de Oeil d’Or in Cannes. Haar gouden ogen blijken nu ook wereldwijd kijkers van fictie in te palmen.
Naast overtuigende acteerprestaties, het verbluffende scenario en de briljante regie, zijn beeld en geluid al even imposant. De eclectische en bezwerende aspecten van de film vinden meer dan hun weerklank op een soundtrack die van de beste muziek bevat die we sinds lang hoorden. Verwacht u aan composities afkomstig van Ethiopië tot Japan, naast Marathi rap tot minimalistische elektronica die emoties als verwarring, hoop, melancholie of vreugde (wat een vrolijk makende dansscènes) verklanken. All The Single Ladies van Beyoncé zou thematisch hier geen wanklank bieden, toch is wat singer-songwriter en componist Toshe hier uit zijn instrumenten schudt nog een pak veelzijdiger. Tussen de compositie aan het begin en het lange eindstuk met afsluitende song zit een kamerbreed spectrum.
Hieronder, bij de credits, plaatsen we bij genre ‘drama’. Dat leest eigenlijk veel te beperkend, want op deze film is niet één genre van toepassing. Het nietszeggende woord wereldcinema past nog minder, al is dit humanistische meesterwerk wel uit het leven en de wereld van deze drie vrouwen gegrepen. Wie All We Imagine As Light’s ontroering, schoonheid, intimiteit en menselijke warmte al kort wil opsnuiven, kan op Youtube de uitreiking van de welverdiende Grote Prijs van de Jury in Cannes eens bekijken. Een broodnodige portie menselijkheid en licht in deze b(iz)arre donkere tijden.
Genre: drama
Jaar: 2024
Regisseur: Payal Kapadia
Cast: Kani Kusruti, Divya Prabha, Chhaya Kadam, Hridhu Haroon, Azees Nedumangad
Land: India, Luxemburg, Frankrijk, Nederland
Duur: 114 minuten
