Subscribe Now
Trending News

Blog Post

CULTTIP VAN ANTHONY: THEY SHOOT HORSES, DON’T THEY?
THEY SHOOT HORSES, DON'T THEY? (c) The Movie Database (TMDB)
Culttip van Anthony

CULTTIP VAN ANTHONY: THEY SHOOT HORSES, DON’T THEY? 

Hoeveel vliegtuigen en boten zouden er al verschwunden zijn in die dekselse driehoek tussen Florida, de Bermuda eilanden en Puerto Rico? Hoe lang nog vooraleer enkele onversaagde avonturiers het verdwenen nazi-goud zullen ontdekken? Zullen we ooit onderwatercruises kunnen organiseren naar de verzonken stad Atlantis?

Mysteries houden het leven sappig, ze kruiden de banaliteit van ons bestaan, zeker omdat de mens een onstilbare honger heeft naar antwoorden. Veelal blijven zulke mysteries onbeantwoord en zweven ze ergens in de astrale vlakten, waar ze thuis horen, zodat de mens zijn verbeelding kan laten werken. Een honger naar een antwoord dat nooit zal komen is meestal leuker dan de verzadiging eens een pasklaar antwoord naarbinnen wordt geschrokt.

THEY SHOOT HORSES, DON'T THEY?
THEY SHOOT HORSES, DON’T THEY? (c) The Movie Database (TMDB)


Maar soms is de honger onverzadigbaar, zoals in mijn geval met deze film: Hoe in godsnaam geraakt een van de beste films ooit in de vergeetput van het cinemapubliek? Hoe bestaat het, dat deze absolute parel destijds maar één (!) van de negen Oscar-nominaties kon verzilveren? Ik kan geen pasklare antwoorden aanbieden doch kan ik onze lezers wel trachten te overtuigen om deze Klassieker, met grote K, dringend op jullie watchlist te plaatsen.

Sydney Pollack, die toch enkele films heeft geregisseerd die wel op de cinematische sokkel van het kijkminnende publiek staan – Tootsie en Out of Africa om er twee te noemen – brengt met They shoot horses, don’t they? niet alleen een enorm bleek portret van menselijk puin maar ook een film die na vierenvijftig jaar nog steeds brandend actueel is en zijn tijd ver vooruit was.

We spreken jaren dertig. De grote depressie tiert welig en raast als een grote stofwolk over het westen waar het alles en iedereen onder een laag miserie bedekt. In verschillende steden in de States organiseren gewetenloze lieden waanzinnige dansmarathons van vierentwintig uur. De inzet? Een mooi bedrag voor the last couple standing.

Letterlijk genomen dan, want de koppels dansen tot ze erbij neervallen. We volgen Gloria (vertolkt door een weergaloze Jane Fonda) die samen met Robert (Michael Sarrazin) een stel vormt om deel te nemen aan deze waanzinnge wedstrijd op leven en dood. Voorts volgen we als kijker nog enkele dansers,o.a. Gig Young die met zijn vertolking van Rocky het gouden beeldje op zijn schouw mocht plaatsen. De marathon an sich manifesteert zich hier ook als personage, als een allesverslindend monster dat wordt losgelaten op mensen die hoop koesteren en/of deze hebben laten varen, naar een climax van absolute wanhoop.

Schrijvers Horace McCoy, Robert E. Thompson en James Poe laten, samen met regisseur Pollack, geen spaander heel van de voyeuristische realitymediacultuur die in de jaren negentig terug een stijle opmars zou kennen. Het ontmenselijken van behoeftige personen doorheen een spiegel van ontspanning en afleiding, de Romeinse Brood en spelen zijn en waren nooit veraf.

They shoot horses, don’t they? geeft een masterclass op elk vlak van cinemamontage – de Ben Huriaanse dansscène is een van de sterkste uit de geschiedenis -, acteerprestaties en script. RITCS, LUCA, MAS en andere filmscholen;  dit is verplicht lesvoer. Kijkers alle landen: neem deze film op in uw eigen filmpatrimonium. Zes sterren op vijf, men mag al eens buiten de lijntjes kleuren. Yowza, yowza, yowza!


GENRE: drama
JAAR: 1969
REGISSEUR: Sydney Pollack
CAST: Jane Fonda, Michael Sarrazin, Susannah York, Gig Young, Red Buttons, Bonnie Bedelia, Michael Conrad
LAND : USA

Related posts