Ryan O’Neal, die in enkele van de meest memorabele films van de jaren 1970 speelde, van What’s Up, Doc?, Paper Moon tot Barry Lyndon, is vandaag overleden. Hij werd 82 jaar.
Zijn dood werd aangekondigd door zijn zoon Patrick O’Neal op Instagram. Hoewel de oorzaak niet werd genoemd, vocht O’Neal al tientallen jaren tegen verschillende gezondheidsproblemen, van leukemie in 2001 tot prostaatkanker in 2012.
Jarenlang was O’Neal een van de meest gewilde sterren uit zijn generatie. Hij speelde o.a. met Barbra Streisand, Ali MacGraw, zijn dochter Tatum en werkte voor enkele van Hollywoods grootste regisseurs zoals Peter Bogdanovich, Richard Attenborough, Stanley Kubrick en Walter Hill.
Maar naast roem kwamen er ook schandalen. Zijn geruchtmakende en langdurige romance en uiteindelijke breuk met Farrah Fawcett zorgde voor ontelbare krantenkoppen, waarvan vele gericht waren op zijn ontrouw. Drugsmisbruik en verslavingen zouden hem en zijn gezin achtervolgen, waarbij vooral dochter Tatum en zonen Griffin en Redmond zwaar getroffen werden. Zijn huwelijken en relaties – het eerste huwelijk met de getroebleerde actrice Joanna Moore, het tweede met actrice Leigh Taylor-Young (die zich uitsprak over O’Neal’s “temperament en wispelturigheid”) en de romance met Fawcett – waren wel stormachtig maar eindigden vaak in bitterheid.
Patrick Ryan O’Neal werd geboren in een showbizzfamilie op 20 april 1941 in Los Angeles en was de zoon van schrijver Charles “Blackie” O’Neal en actrice Patricia O’Callaghan. O’Neal liet het familiebedrijf eerst links liggen om professioneel bokser te worden, maar nam in 1956 en 1957 deel aan twee Golden Gloves-kampioenschappen in Los Angeles.
O’Neal kwam voor het eerst onder de aandacht van het grote publiek in de soap Peyton Place uit de jaren 60, met Mia Farrow in de hoofdrol, en maakte een gemakkelijke overgang naar het witte doek en werd hij razend populaire door Love Story (1970). Hij toonde een echt talent voor slapstickkomedie in Bogdanovich’ komedie What’s Up, Doc uit 1972. In Paper Moon speelde hij met zijn dochter film die van de kleine Tatum een ster maakte ende jongste Oscarwinnaar ooit werd.
Nadat O’Neal zich pas had gevestigd als komediester, maakte hij in 1975 een abrupte wending met Kubricks historische drama Barry Lyndon, een film die bij de release zeer gemengde reacties kreeg. Ondanks vier Oscaroverwinningen en zeven nominaties werd de film vooral verguisd vanwege het slakkengangetje. O’Neal werd bekritiseerd omdat hij veel te modern leek om de arriviste schurk van William Makepeace Thackeray te spelen. Maar vandaag de dag wordt Barry Lyndon algemeen beschouwd als een van Kubricks beste werken.
Later speelde hij in Bogdanovich’s liefdesbrief aan het stomme-filmtijdperk Nickelodeon, het Love Story-vervolg Oliver’s Story, The Driver van Walter Hill en Attenborough’s oorlogsepos A Bridge Too Far. Zijn samenwerking met Streisand in de bokskomedie The Main Event uit 1979 werd wel gekraakt door critici maar omarmd door het publiek en werd een van de grootste hits van het jaar.
Bron: Deadline
