De op 23 september 1938 geboren Oostenrijkse Rosemarie Magdalena Albach is als Romy Schneider bij het grote publiek vooral bekend door haar lieflijke rol als Sissi, maar de actrice is zo veel meer (en beter) dan dat. Een paar jaar geleden liep in de Gentse binnenstad in het kader van het Filmfestival een tentoonstelling over de Franse diva. Wie dat destijds gemist heeft kan nu nog in de Brusselse Palace terecht tot 25 juni, ook al zijn de twee tentoonstellingen verschillend van opzet en kun je er andere dingen dan in Gent zien. Wel hebben ze één ding gemeen: het overzicht van het veel te korte leven van één van de meest spraakmakende actrices uit de Europese filmgeschiedenis.
Romy werd zes maanden geboren na de Anschluss van Oostenrijk door het Derde Rijk. De schaduw van de swastika zou Romy altijd blijven achtervolgen. Voordat Romy zelf een ster werd, was haar moeder Magda Schneider een echte vedette in Duitsland die een hele resem films maakte die onder leiding stond van de UFA, wat een Duitse filmmaatschappij was die onder nazicontrole stond. Het was in die tijd dat Magda haar nieuwe liefde (en later Romy’s vader) vond in Wolf Albach-Retty die bij de nazi-partij aangesloten was en door zijn vriendschappelijke banden met Goebbels kon vermijden dat hij opgeroepen werd voor de militaire dienstplicht. Magda zelf verbleef vaak in haar chalet Berchtesgaden in Zuid-Duitsland dat amper een paar kilometers lag van het beruchte Adelaarsnest waar Adolf Hitler vaak verbleef. Hitler kende Romy’s moeder vrij goed en het gerucht doet de rond dat nadat hij haar in de jaren twintig verschillende keren in de theaters van München zag verliefd werd op haar. Romy heeft zich hier steeds voor geschaamd, en ook al was ze in de jaren zestig de populairste actrice van Duitsland had ze er geen enkele moeite mee om het land de rug toe te keren.
Na de scheiding van haar ouders in 1945 was het moeder Magda die over de kinderen waakte, en tevens de vrouw die ervoor zorgde dat Romy in 1953 op haar 15e een eerste filmrolletje kreeg in het Duitse familiedrama Wenn der weiße Flieder wieder blüht. Al snel volgden een hele resem Duitse films die buiten de grenzen van het land niets voorstelden. De grote doorbraak kwam er in 1955 toen Romy in Sissi de keizerin Elisabeth van Oostenrijk speelde in de internationale kaskraker die twee sequels kreeg. Drie jaar later speelde ze in Christine, wat een remake is van Max Ophüls’ Liebelei uit 1933 waarin haar moeder Magda Schneider trouwens dezelfde rol had gespeeld. De film was een niemendalletje, maar voor haar privéleven werd het een hele ommezwaai want haar tegenspeler was de toen nog onbekende Alain Delon op wie ze verliefd werd en hierdoor Duitsland verliet om samen met hem in Parijs te gaan wonen.
Langzaamaan kreeg de actrice belangstelling van internationale filmregisseurs zoals Orson Welles die haar vroeg om te spelen in het op Franz Kafka’s gebaseerde boek The Trial, maar ook Luchino Visconti liet van zich horen en omschreef haar later in een interview als de allerbeste actrice die je in de filmwereld kon vinden om mee samen te werken. Daarna volgde een korte periode in Hollywood waar ze een hoofdrol kreeg in de Jack Lemmon-komedie Good Neighbor Sam en What’s New Pussycat? waar ook Peter Sellers en Woody Allen in mee speelden.
Ondertussen haalde Romy de tabloids door aan te kondigen dat zij en Delon besloten hadden om uit elkaar te gaan, ook al waren ze vijf jaar later samen te zien in La Piscine wat de definitieve doorbraak voor Romy in Frankrijk werd. Kort na de relatiebreuk met Delon trouwde Schneider in juli 1966 met de Duitse regisseur en acteur Harry Meyen met wie ze samen een zoon, David Christopher, kreeg die in juli 1981 op 14-jarige leeftijd op tragische wijze stierf nadat hij had geprobeerd om over het hek bij het huis van zijn stiefvader te klimmen waarbij een scherpe punt ervan zijn dijbeenslagader doorboorde. Ze had ook nog liefdesaffaires met Oswalt Kolle, Jean-Louis Trintignant, Jacques Dutronc en Bruno Ganz die later na Romy’s dood ironisch genoeg wereldberoemd zou worden als Adolf Hitler in het controversiële Der Untergang.
In de jaren 70 werkte Schneider vooral samen met regisseur Claude Sautet met wie ze vijf films zou maken waaronder Les choses de la vie met Michel Piccoli, Max et les ferrailleurs en César et Rosalie. Schneider zocht nooit de makkelijkste rollen op, zo speelde ze in 1973 opnieuw de rol van Elisabeth van Oostenrijk, maar dan wel in een veel meer realistische versie in Ludwig van Visconti. Ze werkte ook met Claude Chabrol in Le Train of in Le vieux fusil, maar ook in het vrij gedurfde L’important c’est d’aimer van de Poolse Andrzej Żuławski (later de echtgenoot van Sophie Marceau) waarmee ze haar eerste César in de wacht sleepte. Ze zou vijf jaar later nog één krijgen voor haar rol in Une histoire simple, haar laatste samenwerking met Claude Sautet.
Eventjes zag het er naar uit dat ze de rol zou krijgen in The Marriage of Maria Braun van Rainer Werner Fassbinder maar de twee konden elkaar niet luchten, en de Duitser koos dan maar voor zijn muze Hanna Schygulla. Nochtans had Schneider geen problemen met moeilijke cineasten, in 1964 werkte ze samen met de Franse cineast Henri-Georges Clouzot aan L’enfer, een film waarvan de opnames begin jaren zestig plaatsvonden maar nooit werden voltooid omdat iedereen het aftrapte door Clouzot’s gedrag behalve Romy. De beelden die wel zijn gemaakt zijn verzameld in de oogverblindende documentaire van Serge Bromberg en Ruxandra Medrea. Schneiders laatste film werd La Passante du Sans-Souci.
Schneider begon zwaar te drinken na de dood van haar zoon. Ze werd op 29 mei 1982 dood aangetroffen in haar appartement in Parijs en stierf aan een hartstilstand. Naar verluidt was de hartstilstand te wijten aan een verzwakt hart dat veroorzaakt was door een nieroperatie die ze een paar maanden eerder had ondergaan. Haar graf ligt in Boissy-sans-Avoir, nabij Versailles waar ze onder haar geboortenaam Rosemarie Albach begraven ligt naast haar zoon David.
