Hoewel een film als The Man Who Knew Too Much nu niet meer gemaakt zou kunnen worden wegens een net iets te ongeloofwaardig verhaal, blijft het een Hitchcock-klassieker om de duimen en vingers bij af te likken. En dat ondanks een prominente – en statisch acterende – Doris Day, die bekend werd van het nummer Que Sera, Sera (Whatever Will Be, Will Be), een melige megahit met een prominente rol in deze thriller
Hitchcock blies tegelijkertijd koud en heet. In zijn legendarische gesprekken met François Truffaut zei hij dat zijn remake uit 1956 – en waar het hier over hebben – het werk was van een professional, terwijl de originele film uit 1934 die hijzelf regisseerde, er eerder uitziet als het werk van een getalenteerde amateur. Later gaf Hitchcock toe dat hij zijn eerste versie toch beter vond dan de remake – waar overigens scenariogewijs heel wat aan gesleuteld werd –omdat hij vond dat die minder gepolijst vond.
Een ordinair kibbelend echtpaar raakt in een spionagezaak verwikkeld. Op de koop toe zijn ze Scotland Yard een stapje voor, waardoor je je moet laten meesleuren door de suspension of disbelief met als beloning een ontzettend spannende film krijgt.
Het verhaal begint in Marrakech. De Amerikaanse arts Dr. Ben McKenna (James Stewart, zeg maar de Tom Hanks van zijn tijd) is net terug van een medische conferentie in Parijs en denkt dat het een goed idee is om samen met zijn vrouw Jo (Doris Day) en hun te nieuwsgierig zoontje Hank (Christopher Olsen) nog wat na te genieten in Marokko. Het zijn meteen de pijnlijkste en meest gedateerde stukken uit de film. Alle clichés passeren de revue en zelfs Hitchcock kan het niet laten om op een veel te schoolse wijze de kijker uit te leggen waarom moslimvrouwen een sluier dragen.
Gelukkig doet Hitch zijn bijnaam alle eer aan door er in de gedaante van Louis Bernard (Daniel Gélin) wat suspense bij te voegen. Deze gladde paling doet zich voor als de te volgen gids die de Marokkaanse buurt op zijn duimpje kent. De man is in werkelijkheid een Franse geheim agent die net voordat hij door een messteek het loodje legt, een staatsgeheim vertelt aan de nietsvermoedende dokter. Het is meteen het begin van één grote miserie, want Dr. Ben McKenna wordt er vriendelijk op gewezen dat hij maar beter zijn lippen stijf houdt als hij zijn zoontje nog levend wil terugzien.
Eens de aap uit de mouw verplaatst de rest van het verhaal zich naar hartje Londen met als apotheose de Royal Albert Hall-scène van twaalf minuten zonder ook maar één woord dialoog, maar wel met een bijna onhoudbaar thrillergevoel zoals destijds alleen Hitchcock het kon. Hierdoor kreeg Hitchcock meteen ook de gelegenheid om componist Bernard Herrmann, met wie hij voor het eerst samenwerkte in de zwarte komedie The Trouble With Harry, in de bloemetjes te zetten.
Het minste aan de film zijn de vertolkingen. James Stewart blijft natuurlijk James Stewart, maar Doris Day is toch duidelijk een kaliber lager. Daar was de Amerikaanse blondine zich maar al te goed van bewust. Ze maakte zich tijdens de opnames veel zorgen dat Hitchcock meer aandacht besteedde aan zijn cameraopstellingen en de belichting in plaats van haar acteerwerk. Vaak ontstond daardoor het nodig gekibbel tussen de twee, ook bijvoorbeeld over de wereldberoemde song Que Sera, Sera waarmee Day een Oscar won. De actrice vond het nummer naar eigen zeggen maar “een vergeetachtig kinderliedje” dat ze in eerste instantie weigerde te zingen. Hoe kon ze weten dat het haar lijflied en de grootste hit van haar platencarrière zou worden.
Uiteindelijk zijn het maar kleine minpuntjes, want iedereen is het er roerend over eens dat The Man Who Knew Too Much cinema grand cru is. Een film die niet alleen baadt in overweldigende kleuren en gedraaid is in VistaVision (een breedbeeldvariant van Paramount Pictures dat een hogere resolutie had dan het vroegere 35 mm-filmformaat), maar ook alle kneepjes bevat van wat een Hitchcock-film een Hitchcock-film maakt.
Genre: thriller
Jaar: 1956
Regisseur: Alfred Hitchcock
Cast: James Stewart, Doris Day, Brenda de Banzie, Bernard Miles, Ralph Truman, Daniel Gélin, Mogens Wieth, Alan Mowbray, Hillary Brooke
Land: USA
Speelduur: 120 minuten
