Toen Frank Sinatra in de jaren ’80 een gigantische hit had met Theme From New York, New York wist bijna niemand dat dit nummer uit de musical New York, New York kwam, die in 1977 geregisseerd werd door Martin Scorsese. De liefdesbrief aan Hollywood, zoals Marty die zelf omschreef, werd een gigantische flop. Waarschijnlijk had dat deels te maken met het feit dat het publiek maar weinig zin had in kartonnen decors (wat een referentie was naar de oude Hollywood-films uit de jaren ’40) en een stijl die (zeker naar het einde toe) zeer dicht aanleunt bij de MGM-musicals.
Scorsese las in The Hollywood Reporter dat de producenten Robert Chartoff en Irwin Winkler de rechten van deze musical van Earl Mac Rauch hadden opgekocht en hij was er onmiddellijk van overtuigd dat hij de regisseur bij uitstek was om dit klusje te klaren. Meteen dacht hij aan Robert De Niro en Liza Minnelli. De keuze voor De Niro was zo goed als vanzelfsprekend voor Scorsese (ook al zouden ze eerst nog Taxi Driver maken) en Liza Minelli was eerder een symbolische zet. Haar vader was Vincente Minnelli, regisseur van vele grote MGM-producties en haar moeder is natuurlijk de betreurde Judy Garland die de musicalwereld veranderde met A Star Is Born.
Op papier was dit een droomduo, maar Scorsese, die in deze tijd met een cocaïneprobleem kampte, gaf de toelating aan zijn twee acteurs om volop te gaan improviseren, en dat werkt soms storend. Ook de productie liep in het honderd, want de 14 weken die waren uitgestippeld werden 22 weken. Om het allemaal nog wat chaotischer te maken werd Scorsese verliefd op Minnelli, waardoor zijn huwelijk met Julia Cameron (die bovendien zwanger was) strandde. Bovendien hield Scorsese zich vast aan de finale die atypisch was voor Hollywood-films.
United Artists was dan ook helemaal niet te spreken over de rampzalige box-officeresultaten en volgens hen had de lengte van de film daarmee veel te maken waardoor de studio meer dan twintig minuten uit de originele versie knipte. Gelukkig zijn er nog de fysieke media, want op deze dvd kun je de film zien zoals Marty het voor ogen had.
De film begint met een groot feest in New York, want zonet is aangekondigd dat de Jappen de strijdbijl hebben begraven en dat de Amerikaanse jongens naar huis kunnen komen. In een New Yorkse nachtclub ontmoeten we er voor het eerst saxofonist Jimmy Doyle (Robert De Niro, die om zijn rol er meer geloofwaardig uit te laten zien zelf de knepen van het saxofoon spelen aanleerde).
Doyle is een klaploper en egoïst die denkt dat de evenaar door zijn gat loopt en er prat op gaat dat hij alle vrouwen aan de haak kan slaan. Zijn oog valt op de zangeres Francine Evans (Liza Minelli), die eenzaam aan een tafeltje zit. Het wordt een romance met ups, maar met vooral veel downs.
Voor vele kijkers zal Robert De Niro hét struikelblok zijn. Niet dat hij slecht speelt, dat deed hij in de jaren ’70 of ’80 immers nooit, maar wel door zijn onuitstaanbare personage. Bijna drie uur lang wordt Minelli vernederd, en dat levert weliswaar mooie acteerprestaties op, maar het blijft vreemd en bijna onmogelijk om ook maar één greintje sympathie voor de hoofdrolspeler te hebben, die je overigens drie uur dient te volgen. De stijl die Scorsese hanteert is eveneens te nemen of te laten, en doet vaak denken aan A Star Is Born. Scorsese is nooit slecht, toch blijft New York, New York één van zijn moeilijk te verteren films.
GENRE: drama
JAAR: 1977
REGISSEUR: Martin Scorsese
CAST: Liza Minnelli, Robert De Niro, Lionel Stander, Barry Primus, Mary Kay Place, Georgie Auld, George Memmoli
LAND : USA
