MARS ATTACKS! 

Al decennia heerst er bij de mens de vraag: zijn we in alleen in het universum? Wanneer vreemde vliegende schotels worden gefotografeerd door Hubble Telescoop is het antwoord een overduidelijke nee en is het enthousiasme van de mensheid groot. Deze bewoners van de rode planeet zijn onderweg en alles wordt in gereedheid gebracht om deze interplanetaire bezoekers welkom te heten. Want natuurlijk komen de Martianen in vrede? Fout! Want dit is Mars Attacks!

Van werkelijk alles kan je een filmadaptatie maken. Van boeken, beeldverhalen, televisieseries, videogames en… verzamelkaarten? Blijkbaar wel, want net dat heeft Tim Burton gedaan in 1996 met de zwartgallige sciencefictionsatire Mars Attacks!.

Zich baserend op het gelijknamige verzamelkaartenreeks die door Topps werd uitgebracht in 1962, brengt de regisseur zijn versie van de komische invasie, dit met een gezonde mengeling van brontrouwheid en eigen inbreng. Het eindresultaat is een humoristische hommage aan de kaartenserie, aan War of the Worlds en aan jaren ’50 aliensciencefiction met alle charmes die daarbij horen.

Zo zijn heel wat scènes gebaseerd op tekeningen uit de serie. De groene hersenen-altijd-on-display Marsmannetjes met bolle ogen zijn zelfs een perfecte reproductie en ook heel wat van hun destructieve fratsen werden zo uit de bron gelift. Burton heeft duidelijk goed opgelet en levert een film af, die ondanks zijn simpele premisse toch regelmatig weet te verrassen.

Vooral bij de sterrencast van bekende A-listers als Danny DeVito én toekomstige huisnamen zoals Jack Black. Je mond valt haast open als je de acteurslijst over het scherm ziet glijden en constateert welk talent ze allemaal voor dit project hebben kunnen strikken, in het bijzonder van degenen die pas later hun naam zouden maken.

Nog verrassender hierbij is dat de grootste namen niet noodzakelijk de belangrijkste spelers in dit invasieplotje zijn. Integendeel, het is verbazend hoe klein de rol van bepaalde steracteurs uiteindelijk blijkt te zijn, terwijl kleinere namen dan weer veel meer tijd krijgen om hun talenten te doen schitteren. Niet dat dit voor iedereen geldt. Zo speelt Jack Nicholson als de veel te optimistische president James Dale steevast een prominente rol in de escalatie van de gebeurtenissen.

Maar de focus ligt natuurlijk voornamelijk op de aliens zelf, hun vreemde gevoel voor humor en liefde voor vernietiging, ingekleurd met heel wat computerwerk. De effecten zijn natuurlijk oeverloos verouderd, maar net door hoe nep ze nu ogen, complementeren ze de slapstick waarvoor ze worden gebruikt. Ze ogen niet realistisch, maar de Martiaanse vernielzuchtige streken en gestoorde experimenten zijn dan ook weer uiterst cartoonesk. Het is een match made in heaven.

Nu, het zou natuurlijk geen Tim Burton-film zijn zonder een streepje muziek van zijn huiscomponist Danny Elfman, die zich hier al vanaf de eerste minuut weet te overtreffen. Stel je je klassieke alieninvasiemuziek voor, overgiet dit met die steeds perfecte Elfman-kwaliteit en je hebt een soundtrack om U tegen te zeggen.

Niet dat deze film zoveel meer te bieden heeft dan eenvoudig vermaak. Dit blijft uiteraard een absolute pulpvertoning, gestoeld op ‘60’s pulpfictie, en probeert die status nergens te overstijgen. De aliens zijn zwart-witte slechteriken, zonder motief en lachwekkend gemeen, tegenover naïeve tegenstand en ridicule zwaktes. Iets wat in het oorspronkelijke verhaal minder het geval bleek te zijn. De verzamelkaarten waren ook meer horror-georiënteerd, waar het hier een beetje braver is geworden.

Verder is de donkergetinte humor, met hier en daar een uitzondering, voornamelijk visueel en is de prent daardoor vaker clownesk dan spitsvondig. Maar het is leuk om eens (terug) te zien en je kan dus ook van verzamelkaarten een vermakelijke film maken. Als Panini nu maar geen verkeerde ideeën begint te krijgen…

Genre: zwarte komedie, sciencefiction
Jaar: 1996
Regisseur: Tim Burton
Cast: Jack Nicholson, Sarah Jessica Parker, Pierce Brosnan, Annette Bening
Land: Verenigde Staten
Speelduur: 106 minuten