It’s better to burn out than to fade away. Een zin uit een nummer van Neil Young die Kurt Cobain in zijn zelfmoordbrief verwerkte, maar misschien waren bij Clint Eastwood deze woorden ook beter doorgedrongen. Eastwood is een iconisch acteur zonder meer,al beweegt hij amper zijn gezicht, en een regisseur die een paar benijdenswaardige titels op zijn cv heeft. Helaas is Cry Macho een afscheid in mineur geworden. Je gunt de man zijn laatste faam wel, maar zelfs de meest toegewijde fan moet toegeven dat het vet helemaal van de soep is.
Niet dat het falen van Cry Macho louter en alleen aan Clint Eastwood te wijten is. Het is wel compleet ongeloofwaardig dat een negentigjarige zijn mannetje kan staan tegenover een paar jonge Mexicanen, om nog maar te zwijgen van de twee jonge vrouwen die in zwijm vallen als ze hem naakt zien. Het grootste probleem is het oersaaie script en het feit dat we anderhalf uur met een kind opgescheept zitten dat voor geen meter kan acteren, waardoor Cry Macho een vervelende lange rit is geworden.
Het scenario werd in de jaren ’70 geschreven door N. Richard Nash, maar 20th Century Fox zag er destijds niks in. De man besloot toen maar om zijn verhaal om te bouwen tot een roman. Die kon wel op goede kritieken kon en plots was er weer interesse van de filmindustrie. In 1991 wilde men het verfilmmen met Roy Scheider, maar dat project werd geschrapt. Twintig jaar later probeerde men het nog eens met Arnold Schwarzenegger, maar toen die meer heil zag in een functie als gouverneur van Californië gooide ook dat weer roet in het eten. Uiteindelijk kwam het op de werktafel van Clint Eastwood terecht. Waarom Eastwood er zo wild van was, weten we ook niet meteen, want het verhaal stelt amper iets voor.
Deze neo-western speelt zich af op het einde van de jaren ’70. Mike Milo (Clint Eastwood) heeft als rodeoster betere tijden gekend. Door een ernstige rugblessure werd hij verplicht om het vak te verlaten en moet hij zich tevreden stellen met het temmen van paarden. Zijn baas Howard Polk (Dwight Yoakam) vindt dat er nieuw bloed nodig is, maar hij heeft nog één job voor hem en dat is zijn 13-jarige zoon Rafo van Mexico naar Texas terugbrengen. Eens in Mexico (waarbij Eastwood alle clichés uit de kast haalt om het land in beeld te brengen) vertelt de moeder dat haar Rafo geen misdienaar is, maar een sluwe crimineel die zijn geld verdient met hanengevechten. Mike weet de jonge knaap te overtuigen en samen met de haan Macho (je leest dit goed) vertrekken de twee richting Texas en ontdekken ze een groot deel van zichzelf dat ze voorheen niet kenden.
Cry Macho leunt qua thematiek een heel klein beetje aan bij A Perfect World met Kevin Costner, maar daarmee is alles gezegd. Niemand doet enige moeite om te acteren, zelfs bij Clint Eastwood heb je de indruk dat zijn tanden net niet uit zijn bek vallen. De film stelt niet meer voor dan een vale Hallmark-wenskaart zonder boodschap. Je ziet Eastwood geregeld een paard aaien of op een bepaald moment transformeert hij in de Dr. Dolittle van het Mexicaanse dorp, omdat hij de dieren begrijpt, maar vooral zie je een acteur aan het werk die beseft dat het ook voor hem weldra afgelopen is. Een acteur van zijn kaliber kon gerust iets gedaan hebben wat Harry Dean Stanton deed met Lucky, maar voor Eastwood is het jammer genoeg Cry Macho geworden, wat zonder enige twijfel zijn zwakste film ooit is.
Genre: drama, neowestern
Jaar:
Regisseur: Clint Eastwood
Cast: Clint Eastwood, Eduardo Minett, Natalia Traven, Dwight Yoakam, Fernanda Urrejola, Horacio Garcia Rojas
Land: USA
Speelduur: 104 minuten
