Hoewel de Franse visionaire filmregisseur en acteur Jacques Tatischeff, beter bekend als Jacques Tati, in zijn carrière, slechts zes lange- en vier korte films maakte, is zijn invloed op de cinematografie enorm. Deze communicatief sobere en voornamelijk fysieke komiek, schreef eind jaren 50 voor zijn dochter, het scenario van L’Illusionniste. Dat bleef (te) lang in een kastlade liggen ten huize van Mon Oncle’s-villa.
Regisseur Sylvain Chomet, vooral bekend van de lange, schalkse en succesvolle animatiefilm Les Triplettes de Belleville, kreeg de toestemming van wijlen Sophie Tatischeff, Tati’s weduwe, om dit script ‘getekend’ te verfilmen.
Het resultaat is een prachtige nostalgische animatiefilm die verbluffend goed de sfeer, geest en mentaliteit vat van de wereldberoemde Mr. Hulot, die toen nog aan zijn carrière timmerde als grappenmaker annex pantomimespeler.
L’Illusionniste is een pixel- en CGI-loze animatiefilm die draait rond Taticheff, een ietwat ouderwetse goochelaar. Hij reist de wereld rond met zijn authentieke toverkunstjes, maar hij boekt weinig succes. Net als zijn vaudevillecollega’s wordt hij met zijn nukkige konijn van het podium verdrongen door kronkelende popartiesten en de opkomende televisie.
In Schotland ontmoet hij Alice, een nieuwsgierig en naïef kamermeisje. Zij is ervan overtuigd dat hij een echte tovenaar is. Niets is minder waar natuurlijk. Naast een vaderlijke liefdesverklaring – doorspekt met schuldgevoel – is het een pleidooi voor de magie die je soms ten koste van alles in stand wil houden voor de mensen die je lief zijn.
De handgetekende stijl van Chomet is meesterlijk en schept een wereld die zowel nostalgisch als tijdloos aanvoelt. Elke scène zit vol met prachtige details die het tijdperk en de emotionele sfeer perfect vastleggen. Zonder veel dialoog weet de film bovendien krachtige emoties over te brengen. Het verhaal van verlies, verandering en menselijke connectie wordt met een subtiele gevoeligheid verteld, waardoor het een universele impact heeft. Ondanks het melancholische thema bevat de film momenten van fijne, bijna verborgen humor, die een glimlach oproepen en een tegenwicht bieden aan de soms zwaardere ondertonen.
L’Illusionniste is een liefdevol eerbetoon aan een vervlogen tijdperk, waarin klassieke entertainers moesten vechten voor hun relevantie. Dit maakt de film zowel persoonlijk als historisch betekenisvol. De beperkte dialoog en visuele vertelling geven de film een poëtische kwaliteit, waardoor het een unieke kijkervaring biedt die verder gaat dan traditionele animatieverhalen.
De score van regisseur Sylvain Chomet zelf, versterkt de sfeer van de film en brengt een delicate balans tussen melancholie en hoop. De muziek werkt perfect samen met de animatie om de emotionele toon te versterken.
Het is wel jammer dat er veel bijpersonages worden geïntroduceerd die echter oppervlakkig blijven en dus ook weinig diepgang toevoegen. Dit is vooral jammer omdat Chomet in eerdere werken, zoals Les Triplettes de Belleville, beter in staat was om excentrieke figuren tot leven te brengen. Bovendien ontbreekt het aan emotionele climaxen die de trage verhaallijn zou kunnen injecteren met wat welgekomen boost.
Desondanks bewijst Sylvain Chomet met L’Illusionniste wederom dat animatie niet alleen een medium is voor fantasie en diepgaande cinema geschikt voor de gekende leeftijden van 7 tot 77 jaar. Een ingetogen, ontroerend werkje met spijtig genoeg toch enkele mankementen, maar zeker goed genoeg voor een Oscar-nominatie.
Genre: animatie, drama, fantasie
Jaar: 2010
Regisseur: Sylvain Chomet
Cast: Jean-Claude Donda, Eilidh Rankin, Duncan MacNeil, James T. Muir
Land: Frankrijk, UK, Zuid-Korea
Speelduur: 80 minuten
