Terwijl in 1977 de Baader-Meinhof-processen de straten van Berlijn verhit, heeft Dr. Klemperer een patiënte in een erg verwarde toestand die zonder twijfel in de grip is van waanbeelden. In haar manie wijst ze de vinger naar duistere machten in de Markos-dansacademie. Een prestigieus instituut onder leiding van Helena Markos en Madame Blanc waar Susanne “Susie” Bannon niet veel later haar dansopleiding verder komt zetten. Terwijl ze repeteren voor een vertoning van Volk, verdwijnen er studenten…
Populair, toch is een remake altijd een risico. Zeker als je je waagt aan een geliefde cultklassieker van giallo-god Dario Argento. Luca Guadagnino deed het en stapte in de voetsporen van zijn befaamde landgenoot met een verrassend eindresultaat. Zich onttrekkend in de schaduw van de Deutscher Herbst, volgt deze hervertelling van Suspiria op veel vlakken de blauwdruk die het origineel uittekende, maar kleurt het geheel met eigenheid in. Het rijke kleurenpallet van Argento’s film is veelal weggespoeld door grijze wintertinten, enkel om in de finale wat meer in te zetten op rood. Maar lees dit nu niet als minder gore. Het tegendeel is waar. Waar de master of horror zeker nooit bevreesd was om zijn sets om te toveren tot abattoirs, moet Argento Guadagnino toch laten voorgaan op dit front.
Zo is de beruchte dansscène op heel wat netvliezen gebrand en boetseert het met praktische effecten ware body horror meesterwerken voor het witte doek. Gemakkelijk voor de maag is het nooit. Niet dat film niet mooi kan zijn als het wil. Met stijlvolle fading transities en heel wat hints en easter eggs verborgen in de achtergrond. Wanneer Suspiria je kokhalsreflex niet aan het uitdagen is, verleidt het de kijker met zijn aangename visuele vertelstijl die eigenlijk al evenveel verhaal overbrengt als de dialoog. Een verhaal dat, ten opzichte van het origineel opvallend ingewikkelder is. Het plot is meer open getrokken, kent meer bewegende onderdelen, bezit nog meer complexe sociale thema’s en ook het spelersaantal is toegenomen met bijna allemaal vrouwelijke spelers.
Elk hoofdpersonage wordt namelijk gestalte geven door een erg getalenteerde dame. Zo zullen al veel Kick-Ass-fans verrukt zijn om de openingsscène Chloë Grace-Moretz te zien en wordt de cast enkel maar met de minuut indrukwekkender. Van de koningin van de excentrieke rol, Tilda Swinton tot de screamqueen van het moment Mia Goth. Aan bekende namen geen gebrek. Ook dé hoofdrolspeelster, Dakota Johnson, laat indruk na op weg naar een bijzondere finale. Altijd fijn om een filmmaker aan de slag te zien die niet lui elk plotpunt zo maar klakkeloos overneemt van hun voorganger maar ook echt nieuwe, opwindende dingen wil doen met een bekend verhaal. Dat is hoe je een remake maakt.
Maar hou het wel een stuk korter. In de 41 jaar die er tussen de films zit, is er ook bijna een (!) uur aan verhaal bij gekomen en zulke uitbreidingen zijn zelden bevorderlijk voor de vlotheid van de vertelling. Zeker voor een horrorfilm is 2,5 uur te lang. Het is te gemakkelijk om de aandacht van de kijker kwijt te geraken, en dat versnelt enkel als je visuele vertelstijl deels berust op dans, wat op zich al een erg abstracte kunstvorm is. De beslissing om een heel deel van het verhaal uit te besteden aan de dokter, zijn leven en geschiedenis voelt hier dan ook niet als de juiste aan, des te meer omdat dit meer thema’s meebrengt in een prent die absoluut geen nood had aan nog meer thematiek. Het eindresultaat is dat ze elkaar haast zouden verstikken en niet geheel tot hun recht kunnen komen. Maar als het aankomt op remakes, de lange speeltijd ten spijt, is dit toch wel echt één van de betere en maakt de regisseur een aardige case voor hun bestaansrecht in het huidige cinemalandschap.
Genre: drama, fantasy, horror
Jaar: 2018
Regisseur: Luca Guadagnino
Cast: Dakota Johnson, Tilda Swinton, Mia Goth, Chloë Grace Moretz
Land: Italië, USA
Speelduur: 152 minuten
