De #MeToo-beweging zorgde ervoor dat er paal en perk werd gesteld aan mannen die door hun machtspositie denken dat het ok is om ongegeneerd het zwijn uit te hangen. Het grootste en meest gewraakte voorbeeld is zonder meer Harvey Weinstein die, als het goed gaat, nog zo’n 20 jaar in de cel mag brommen.
Een verhaal dat bijna smeekt om een Hollywood-verfilming en hoewel The Assistant van de Australische Kitty Green meermaals vaak in relatie wordt gebracht met de wanpraktijken van de Amerikaanse producer, is het dat zeker niet. Hoewel je bijna het onaangename gehijg van Weinstein in de nek voelt, is The Assistant eerder een universele film want machtsmisbruik beperkt zich niet alleen tot de entertainmentwereld.
Een kleine film, en daar zal het documentaireverleden van regisseuse Green voor veel tussen zitten. Er is geen coherent verhaal met een traditioneel “begin-midden-slot”, maar gewoon een dag uit het leven van een assistente waarbij we de boeman niet eens te zien krijgen. Af en toe horen we een telefoontje en door de toon die hij zet weet je meteen wat voor soort vlees je in de kuip hebt.
Julia Garner speelt de rol van assistente Jane. Haar droom om in een New Yorks filmbedrijf te mogen werken is eindelijk uitgekomen, maar al gauw beseft ze dat ze helemaal onderaan de ladder staat en haar kost zal moeten verdienen met de meest vervelende klusjes die een mens zich maar kan bedenken: het ledigen van de prullenmand, de etensresten van anderen verwijderen of minutenlang staren naar een kopieermachine die 100 pagina’s aan het verwerken is.
De gesprekken en opmerkingen van haar mannelijke collega’s laten er geen twijfel over bestaan: ze mag blij zijn dat ze een loontje krijgt en voor de rest wordt ze verondersteld om te zwijgen, maar dat doet ze niet als een meisje wordt aangenomen als de nieuwe assistente, die niet de minste ervaring heeft maar wel naar een hotel wordt gebracht. Jane wil haar vermoedens dat er iets aan de hand is, bij de directie aankaarten.
De directe sfeer maakt van The Assistant wel niet de meest sprankelende film, maar het accentueert perfect de machteloosheid. De dialogen zijn schaars en zelfs wat oppervlakkig, maar een oneliner als “You don’t have to worry, you’re not his type” hoeft geen verdere uitleg. Als man kan je je in je kont geknepen voelen omdat Green de stereotiepe toer opgaat (alle mannen zijn smeerlappen en alle vrouwen heilige boontjes) maar dat maakt het er het thema niet minder urgent op, hoewel het puur cinematografisch net iets te kaal aanvoelt.
Genre: drama
Jaar: 2019
Regisseur: Kitty Green
Cast: Julia Garner, Matthew Macfadyen, Makenzie Leigh, Kristine Froseth, Jon Orsini, Noah Robbins
Land: USA
Speelduur: 87 minuten
