FINAL DESTINATION 3 

Een avondje uit in het pretpark, het had de perfecte afsluiter van hun schooltijd moeten worden voor Wendy en haar vrienden. Maar het eindigt in een bloederige tragedie wanneer de rollercoaster Devil’s Flight van de rails gaat met de scholieren aan boord. Enkel een visioen redt een paniekerige Wendy en een handvol vrienden van dit lot, maar lang hebben ze niet om verteerd te worden door hun overleverschuld. Eén voor één sterven de vrienden alsnog, in bizarre ongelukken, gelijkaardig aan de overlevers van vlucht 180…

Nadat ze vlieg- en autovakanties voor iedereen hadden “verpest”, besloten de makers van Final Destination dat pretparken het volgende zou worden. Want Final Destination 3 neemt ons mee naar de kermis. James Wong keert als regisseur terug voor deze derde telg in de serie, terwijl Glenn Morgan opnieuw het script verzorgt, maar op dit punt behoeft het verhaal eigenlijk geen uitleg meer, want nog steeds is de formule: als een visioen je redt van een ramp, is het slechts uitstel van een erg bloederige executie.

Opnieuw is niks veilig van een escalerende reeks aan dodelijke malfuncties, regelmatig een handje geholpen door de eigen nonchalance van de toekomstige slachtoffers, met als gevolg een hele reeks aan angstaanjagende, accidentiele maar voor spectaculaire teraardebestellingen. In een serie die toch al naam had gemaakt met zijn baanbrekende stunts en vertoningen van ongevallen, weten James Wong en zijn team er hier nog een schepje bovenop te doen met enkele van de meest complexe rampen die de volledige reeks tot nu al heeft gekend.

Maar wat Final Destination 3 terug wat dichter brengt bij het origineel dan de sequel (ondanks diens toch ook wel spectaculaire actie), is de keuze voor meer duister- en nachtsettings, alsook een weer iets jongere slachtofferpool. Waar het in de eerste sequel al meer hogeschoolstudenten waren en een hele reeks aan volwassenen (met een enkele uitschieter naar beneden), zijn dit allemaal mensen die nog hun eerste (legale) pint zouden mogen drinken.

Dit maakt het lot van hen weer een tikkeltje wreder, zeker wanneer een nieuw sadistische principe wordt toegevoegd aan het geheel. Net zoals voorgaande twee films komt de kroniek van een aankondigde dood weer in een mengeling van omgevingsaanwijzingen en erg ongelukkige woordkeuzes, maar in deel 3 maken nu ook fotohints hun introductie.

Schijnbaar geïnspireerd door een gelijkaardig plotpunt uit The Omen (1976), beschikt Wendy (gespeeld door Mary Elizabeth Winstead) over een hele reeks aan foto’s van de avond van het accident, net voor ze in de rollercoaster zouden stappen. Zoals zij en mede-overlever Kevin (Ryan Merriman), leren, bevatten die nu hints naar hoe de Dood zijn boeken op orde plant te krijgen, met alle gruwelijke implicaties die daar bij horen.

Meer dan ooit te voren voelt de Dood aan als een denkende en wreedaardige entiteit die niet zomaar komt halen wat hem toekomt, maar er plezier uit put. Ook kent dit derde deel enkele intrigerende dynamiekverschuivingen om de formule wat op te schudden.

Zij het niet dat het afscheid neemt van de gebruikelijke struikelingen, die haast al even typerend zijn voor de franchise als de ongelukken. Naast dat het verhaal in deze franchise zelden grote veranderingen zou doorvoeren en de ongelukken voorrang verlenen aan de rule of cool tegenover plausibiliteit, zijn sterke personages neerzetten ook nooit een prioriteit geweest voor deze serie en dat is er ook aan te zien in deel 3.

Velen van hen dagen het noodlot gewoon uit met hun nonchalance en ook veel stereotypen blijven niet onaangeroerd. De frase uit één van de novelisaties: zo blond als boter en slechts half zo scherpzinnig is bijvoorbeeld perfect toepasbaar op twee van de meisjes in deze film en de jongens zijn niet noodzakelijk beter. Zelfs naar tienerhorrorstandaarden zal niemand de cast snel voor genieën aanzien. Dat de meeste hints in foto’s te zoeken is, is dan ook een beetje jammer, want het ontneemt de film wat leuk puzzelplezier.

Maar goed, als je een fan was van de eerste 2 films, dan vind je in deel 3 toch een leuke, gemakkelijke thrillride en dat is niet iets wat elke horrorvervolg kan zeggen.

Genre: horror, thriller
Jaar: 2006
Regisseur: James Wong
Cast: Mary Elizabeth Winstead, Ryan Merrin, Kris Lemche, Alexz Johnson
Land: Verenigde Staten, Canada
Speelduur: 93 minuten