In The Cut 

Een veelfilmer kan je de Nieuw-Zeelandse antropologe, kunstschilderes, scenariste en cineaste Jane Campion niet bepaald noemen. Maar hoewel ze slechts weinig films realiseerde, werden haar eigenzinnige, vaak literaire maar emotionele vrouwenstudies – Sweetie, An angel at my Table, The Piano, Portrait of a Lady en Holy Smoke – internationaal gelauwerd. In de thriller In the Cut, doet Campion weer hetzelfde, maar anders. Campion plant haar – dicht op de huid zittende – camera neer in New York en meer precies in buurten en plaatsen die in regel door Hollywoodregisseurs angstvallig worden vermeden.

In de beduimelde en pornogeile wijken proberen Frannie – een aan poëzie verslaafde en sociaal solitaire professor – en haar halfzus Pauline – een seksueel geobsedeerde lellebel- te overleven. Wanneer een seriemoordenaar verminkte vrouwenlijken loost, komt Frannie noodgedwongen in contact met Malloy, een vuilbekkende working-class-macho-politie-inspecteur. Hoe bloederiger de massamoordenaar zich uitleeft, hoe seksueel intenser de relatie tussen ‘schone’ Frannie en ‘beestige’ Malloy evolueert. Wanneer de geschifte sadist Frannie’s geïsoleerde leefwereld in moten hakt, is ze ervan overtuigd dat Malloy de koortsachtig gezochte psychopaat is en probeert ze hem via psychische en seksuele molestatie tot een bekentenis te dwingen. De vrouwelijke intuïtie is vaak niet te doorgronden…

Campion concentreert zich in deze bewerking van Susanna Moore’s gelijknamige psychologische whodunit thriller op het feit dat vrouwelijke verwachtingen omtrent ware liefde, verbintenis, huwelijk en zekerheid, vaak haaks staan op de harde realiteit van het dagelijkse leven. De frustrerende en diep innerlijke emoties van de boeiende personages worden stijlvol en ragfijn geanalyseerd en krijgen een beangstigend rauwe dimensie omdat Campion de Big Apple afschildert als een disfunctionele zoo vol instinctloze dieren. Enkele gedurfde orale seksscènes, vulgaire en homofobe dialogen, experimentele camerastanden en hypnotische close-ups, geven aan de prent daarenboven een voyeuristische look. Hoewel de acteurs gevangen zitten in een psychologisch sterk suggestief keurslijf, is de onvoorstelbare – althans naar Amerikaanse normen – en heel gewaagde gedaanteverwisseling van de immer zeemzoete en opgewekte Meg Ryan, een lekker meegenomen verrassing. Maar wat een dijk van een moderne, visueel stijlvolle en psychologische film noir had kunnen zijn, wordt het laatste half uur totaal verknoeid door veel te gore moordscènes, te zwakke thrillermomenten, schrijnend gebrek aan suspense en een uiterst voorspelbare, infantiele en beschamende ontknoping. Desondanks toch nog drie sterren.

Genre: whodunnit, mysterie, thriller
Jaar: 2003
Regisseur: Jane Campion
Cast: Meg Ryan, Mark Ruffalo, Jennifer Jason Leigh
Land: Verenigd Koninkrijk, Australië, Frankrijk, Verenigde Staten
Speelduur: 119 minuten