Rodrigo Aragão 

(English Version below)

Van 27 tot en met 31 augustus strijkt in Breda opnieuw het B-Movies, Underground & Trash Filmfestival neer, kortweg BUT. Vijf dagen lang kun je je onderdompelen in een bont programma vol films, randactiviteiten én bijzondere gasten.

Een van de blikvangers dit jaar is de Braziliaanse regisseur Rodrigo Aragão, die persoonlijk aanwezig zal zijn bij de vertoning van twee van zijn films: Mud Stories (2008) en Evil Within (2025). Een unieke kans om meer te ontdekken over zijn achtergrond en inspiratie.

Nieuwsgierig geworden? Lees dan eerst vooral verder!

Je bent de zoon van een illusionist en hebt een achtergrond in special effects. Hoe hebben deze twee werelden jouw manier van verhalen vertellen beïnvloed?
Naast illusionist was mijn vader ook eigenaar van een bioscoop, dus ik groeide op tussen filmrollen en goocheltrucs. Dat is volgens mij fundamenteel geweest in mijn vorming als fantasiefilmmaker. Special effects zijn tenslotte het meest magische onderdeel van cinema: de kracht om verbeelding om te zetten in iets tastbaars op het scherm. Die twee werelden samen hebben me altijd betoverd.

Jouw werk wordt vaak omschreven als een mix van rauwe horror, magisch realisme en maatschappijkritiek. Was dit al aanwezig in je eerste film, of heeft dat zich pas later ontwikkeld?
Ja, dat was er altijd al. Cinema is altijd mijn middel geweest om de sociale problemen om me heen te bekritiseren, maar zonder ooit te vergeten dat we bovenal het publiek moeten vermaken met een goed verhaal en een beetje nepbloed. Mud Zombies (Mangue Negro) begon als een zombiefilm, maar de monsters kwamen rechtstreeks voort uit milieuschade. Vanaf het begin had ik dat voor ogen. Met elke film verken ik een ander sociaal aspect.

Welke film of filmmaker heeft je zo diep geraakt dat je dacht: “Dit is wat ik wil doen”?
Evil Dead van Sam Raimi was een openbaring: het liet me zien dat horror wild, handgemaakt en vol energie kon zijn. José Mojica Marins (Coffin Joe) was ook essentieel, omdat hij bewees dat Brazilië een eigen stem in horror heeft. Maar zelfs daarvoor, toen ik zeven jaar oud was, zag ik The Empire Strikes Back, en dat was het moment dat ik dacht dat special effects het beste beroep ter wereld moesten zijn. Later liet Braindead (Dead Alive) van Peter Jackson me zien dat lowbudgetcinema, gecombineerd met lef en creativiteit, net zo krachtig kan zijn als grote producties. Al die films samen hebben mijn overtuiging gevormd dat cinema magisch kan zijn.

Veel van je films gebruiken praktische effecten die tastbaar aanvoelen. Waarom kies je nog steeds voor die aanpak in een tijdperk van eindeloze digitale mogelijkheden?
Omdat het lichaam anders reageert op iets dat echt is. Nepbloed, latex, animatronics: ze hebben gewicht, textuur, imperfectie. Dat voelt het publiek. Ik gebruik digitaal alleen ter ondersteuning van praktische effecten, omdat ik geloof dat horror in de maag moet worden gevoeld — en praktische effecten leveren dat.

Hoe balanceer je het groteske (gore) met het poëtische in je verhalen?
Door het leven zelf na te bootsen, dat een mengeling is van wreedheid en schoonheid. In mijn films probeer ik te laten zien dat ze geen tegenpolen zijn, maar twee kanten van dezelfde ervaring. Poëzie maakt horror sterker, en horror laat poëzie stralen. En ook: omdat het leuk is.

Je films spelen vaak in bossen, dorpen en verlaten gebouwen in Brazilië. Is dat puur een visuele keuze, of ook een sociaal en politiek statement?
“Zing je dorp en je betovert de wereld.” Ik geloof dat regionale verhalen vertellen de beste manier is om iets echt origineels te creëren. Ik film ook graag in omgevingen die deel uitmaken van mijn dagelijks leven, met helden die gewone mensen zijn. Het is mijn manier om de gewone Braziliaan kracht te geven. Identificatie is heel belangrijk. Ik groeide op met helden die in steden en landen leefden ver van mijn realiteit. In mijn films wil ik actie brengen in het dagelijks leven: onze landschappen, onze cultuur, onze strijd. Dat schept niet alleen een Braziliaanse identiteit, maar resoneert ook in heel Latijns-Amerika.

Evil Within is omschreven als een “visueel overweldigende nachtmerrie.” Hoe zou je de film samenvatten voor iemand die hem nog niet heeft gezien?
Het is alsof Dario Argento besloot de zomer door te brengen op de stranden van Guarapari.

Welke inspiratiebronnen — folklore, dromen of actuele gebeurtenissen — hebben het verhaal van Evil Within beïnvloed?
Folklore en regionalisme zijn fundamenteel voor mijn cinema en voor hoe ik verhalen vertel en de wereld zie. In het geval van Evil Within (Prédio Vazio) haalde ik inspiratie uit iets heel dichtbij: kustgebouwen die in de winter griezelig leegstaan en zich pas in de zomer vullen. Er was er een vlak bij mijn huis die maandenlang bijna verlaten was, met slechts één licht in een enkel appartement terwijl de rest in complete duisternis was. Dat beeld is me bijgebleven, samen met mijn verlangen om ongelooflijk sterke vrouwen voor de camera te zetten, leidde het tot Prédio Vazio.

BUTFF bestaat al 20 jaar. Vanuit jouw perspectief als filmmaker, wat zijn de grootste veranderingen die je hebt gezien in de wereld van cult- en horrorcinema sinds het begin van de jaren 2000?
Ik denk dat horror mondialer is geworden. Toen ik begon, was er een duidelijke scheiding tussen Hollywood-horror en “de rest.” Vandaag delen Koreaanse, Indonesische en Latijns-Amerikaanse films dezelfde ruimte en hetzelfde respect. Het publiek staat meer open voor diversiteit in horror, en dat is een grote verandering.

Hoe hebben toegankelijke digitale technologieën, smartphones en nu zelfs A.I. jouw manier van horrorfilms maken veranderd?
Technologie heeft cinema gedemocratiseerd. Vandaag kan iedereen met een mobiele telefoon een film maken, en dat is krachtig. Maar de echte uitdaging blijft dezelfde: een goed verhaal vertellen dat het publiek bereikt. Wat A.I. betreft: ik geloof dat het de manier waarop films en special effects worden gemaakt zal veranderen, maar mijn persoonlijke aanpak niet veel, omdat ik sterk geloof in de impact van praktische effecten. Uiteindelijk denk ik dat er plaats zal zijn voor alle soorten films, omdat cinema groot is en het publiek divers.

Als je naar je eigen werk kijkt, van Mud Zombies (2008) tot Evil Within (2025), welke veranderingen in je stijl of aanpak zie je die bredere ontwikkelingen in het genre weerspiegelen?
In mijn vroege films was alles puur instinct — veel bloed, energie en weinig reflectie. Met de tijd bracht volwassenheid meer rust en professionaliteit, zowel voor als achter de camera. Toen waren we jong en zo gepassioneerd dat we dagenlang zonder slaap doorgingen om een scène te laten slagen. Vandaag is de passie er nog steeds, maar hebben we geleerd dit te balanceren met de nodige zorg, zodat het proces plezierig en respectvol is voor iedereen die erbij betrokken is. Dat stelt ons in staat onze kennis en creativiteit effectiever te gebruiken, wat resulteert in films die niet alleen gelaagder en symbolischer zijn, maar ook competitiever in de audiovisuele markt.

Hoe zie jij de rol van festivals zoals BUTFF in het ondersteunen van onafhankelijke en underground filmmakers?
Ze zijn essentieel. Zonder festivals zouden films zoals die van mij niet bestaan in de wereld. Festivals zijn de ontmoetingsplaats tussen filmmakers en publiek dat zoekt naar andere stemmen. Ze zijn ook de plek waar een gemeenschap wordt opgebouwd — een gemeenschap die underground cinema levend houdt.

(Interview door Dorien Eggink)

ENGLISH VERSION:

From August 27 to 31, the B-Movies, Underground & Trash Film Festival — better known as BUT — returns to Breda. For five days, the city will be buzzing with an eclectic mix of films, side events, and special guests.

One of this year’s highlights is Brazilian director Rodrigo Aragão, who will be present at the screenings of two of his films: Mud Stories (2008) and Evil Within (2025). A unique opportunity to learn more about his background and artistic inspiration.

Curious? Keep on reading!

You are the son of an illusionist and have a background in special effects. How have these two worlds shaped your way of storytelling?
Besides being an illusionist, my father also owned a movie theater, so I grew up surrounded by film reels and magic tricks. I think that was fundamental in shaping me as a fantasy filmmaker. After all, special effects are the most magical part of cinema, the power to turn imagination into something tangible on screen. Together, those two worlds have always enchanted me.

Your work is often described as a blend of raw horror, magical realism, and social commentary. Was this already present in your first film, or did it develop over time?
Yes, it was always there. Cinema has always been my tool to criticize the social problems around me, but without ever forgetting that, above all, we must entertain the audience with a good story and some fake blood. Mud Zombies (Mangue Negro) began as a zombie film, but its monsters came directly from environmental destruction. From the very beginning, I had that in mind. With each film, I explore a different social aspect.

Which film or filmmaker impressed you so much that it made you think: “This is what I want to do”?
Evil Dead by Sam Raimi was a revelation: it showed me that horror could be wild, handcrafted, and full of energy. José Mojica Marins (Coffin Joe) was also essential, because he proved that Brazil has its own voice in horror. But even before that, when I was seven years old, I watched The Empire Strikes Back, and it was the moment I thought special effects must be the best job in the world. Later, Braindead (Dead Alive) by Peter Jackson showed me that low-budget cinema, when combined with boldness and creativity, could be as powerful as big productions. All these films together shaped my conviction that cinema could be magical.

Many of your films feature practical effects that feel tangible. Why do you still choose this approach in an era of endless digital possibilities?
Because the body reacts differently to something real. Fake blood, latex, and animatronics have weight, texture, and imperfection. The audience feels it. I use digital only to support the practical effect, because I believe horror should be felt in the gut, and practical effects deliver that impact.

How do you balance the grotesque (gore) with the poetic in your stories?
By imitating life itself, which is a mixture of brutality and beauty. In my films, I try to show that they are not opposites but two sides of the same experience. Poetry makes horror stronger, and horror makes poetry shine. And also, because it’s fun.

Your films often take place in forests, villages, and abandoned buildings in Brazil. Is this just a visual choice, or does it also carry a social and political statement?
“Sing your village and you will enchant the world.” I believe telling regional stories is the best way to create something truly original. I also like filming in settings that are part of my daily life, with heroes who are ordinary people. It’s my way of empowering the common Brazilian. Identification is very important. I grew up watching heroes who lived in cities and countries far from my reality. In my films, I want to bring action into everyday life: our landscapes, our culture, our struggles. This not only creates a Brazilian identity but also resonates across Latin America.

Evil Within has been described as a “visually overwhelming nightmare.” How would you summarize the film for someone who hasn’t seen it yet?
It’s like Dario Argento decided to spend the summer on the beaches of Guarapari.

What sources of inspiration — folklore, dreams, or current events — influenced the story of Evil Within?
Folklore and regionalism are fundamental to my cinema and to how I tell stories and see the world. In the case of Evil Within (Prédio Vazio), I drew inspiration from something very close to me: those seaside buildings that remain eerily empty during the winter and only fill up in the summer season. There was one near my house that would stay almost deserted for months, with just one light on in a single apartment while all the others remained in complete darkness. That image stuck with me, and together with my desire to put incredibly strong women in front of the camera, it led me to create Prédio Vazio.

BUTFF has existed for 20 years. From your perspective as a filmmaker, what are the biggest changes you’ve seen in the world of cult and horror cinema since the early 2000s?
I think horror has become more global. When I started, there was a clear divide between Hollywood horror and “the rest.” Today, Korean, Indonesian, Latin American films share the same space and respect. The audience is more open to diversity in horror, and that’s a major change.

How has the arrival of accessible digital technologies, smartphones, and now even AI changed the way you make horror films?
Technology has democratized cinema. Today anyone with a cellphone can make a film, and that’s powerful. But the real challenge remains the same: to tell a good story that reaches the audience. As for AI, I believe it will change the way films and special effects are made, but it won’t alter my personal approach much, because I strongly believe in the impact of practical effects. In the end, I think there will be room for all kinds of films, because cinema is vast and audiences are diverse.

Looking at your own work, from Mud Zombies (2008) to Evil Within (2025), what changes in your style or approach do you see that reflect broader developments in the genre?
In my early films, everything was pure instinct — lots of blood, energy, and little reflection. Over time, maturity brought more calm and professionalism, both in front of and behind the camera. Back then, we were young and so passionate that we would go days without sleep just to make a scene work. Today, the passion remains, but we’ve learned to balance it with the necessary care, so the process is enjoyable and respectful to everyone involved. That allows us to use our knowledge and creativity more effectively, resulting in films that are not only denser and more symbolic but also more competitive in the audiovisual market.

How do you see the role of festivals like BUTFF in supporting independent and underground filmmakers?
They are essential. Without festivals, films like mine wouldn’t exist in the world. Festivals are the meeting point between filmmakers and audiences looking for different voices. They are also where a community is built — a community that keeps underground cinema alive.