Jeux d’Enfants 

Yann Samuells bruisend langspeelfilmdebuut Jeux d’Enfants is een meervoudig te koesteren en visueel verbluffende romantische komedie. Het kinderspel uit de titel begint wanneer de 8-jarige Julien met zijn onafscheidelijke vriendinnetje Sophie een leuke weddingschap afsluit waarvan ze samen de regels bepalen. De knaap probeert op die manier de nakende dood van zijn liefhebbende moeder te verwerken. Voor Sophie is het een welgekomen afleiding om het pesten voor haar joodse afkomst te verzachten. Wat begint als een onschuldig spelletje, groeit uit tot een levenslang grensverleggend en zelfs bikkelhard Tom en Jerry-duel. Deze relationele Siamese tweeling doorbreekt op een originele manier taboes, ondermijnt moeiteloos alle gezag en vormt onder het motto cap ou pas cap? (welles of nietes?) een gedroomde emotionele entiteit. Niets schrikt het symbiotische koppel af, behalve toegeven dat ze écht van elkaar houden. Onder druk van zijn vader besluit Julien uiteindelijk om zijn Peter Pan-complex af te zweren, regulier door het leven te stappen en zijn studies au sérieux te nemen. Sophie trekt tegen deze onverwachte beslissing een rode kaart, maar Julien zet haar definitief buiten spel. Ze gaan hun eigen weg, maar tien jaar later trekken ze beiden hun jokers en de dobbelstenen rollen opnieuw.

Jeux d’Enfants is een adorabele, sprankelende, poëtische en oogstrelende romantische komedie die als een roetsjbaan over het zilveren scherm raast en je anderhalf uur lang meesleurt in een overweldigende rit doorheen het niet alledaagse leven van twee verliefde persoonlijkheden. Samuell kiest voor zijn onconventionele levenskroniek op het ritme van het cynisch bedoelde levenslied La vie en Rose, voor een cartooneske en kitscherige stijl en onderbreekt die vaak abrupt met versnelde shots, zwevende camerastanden en een zenuwachtige en snelle montage. Daardoor straalt dit opmerkelijke debuut geen echt originele, maar wel een inventieve en feeërieke sfeer uit. Het scenario is sterk en structureel, de acteerprestaties zijn heel overtuigend, de regie is wervelend flamboyant en de muziek van Ozons huiscomponist Philippe Rombi, is functioneel en speels. Jammer dat alles een beetje lijdt onder een déja vu-gevoel en wie maximaal wil genieten van deze surrealistische fabel met een prettig gestoord Tim Burton-sfeertje schudt best eerst alle individuele normen en waarden van zich af en speelt dan met open geest het [keineige) spel mee… les jeux sont faits, rien ne va plus!

Genre: tragedie, komedie, drama, romance
Jaar: 2003
Regisseur: Yann Samuell
Cast: Guillaume Canet, Marion Cotillard, Thibault Verhaeghe
Land: Frankrijk, België
Speelduur: 93 minuten