De Keuze van Chad McClarnon 

(English version below)

Chad is een schrijver-regisseur uit Nashville, Tennessee. Daarnaast produceert, filmt, monteert en doet hij ook VFX. Hij begon als setfotograaf, maar heeft sindsdien zes bekroonde kortfilms geregisseerd, geschreven en geproduceerd. In 2020 produceerde en schoot hij de slasher GetAWAY, die werd uitgebracht door Gravitas Ventures. Ook filmde en produceerde hij Mud Key, een onafhankelijke komedie die in 2024 op het festivalcircuit te zien is.

The Other People is Chad’s speelfilmdebuut als regisseur en hij komt die  beklemmende, sfeervolle thriller over familie, angst en de verregaande grenzen van bescherming op 30 oktober persoonlijk voorstellen tijdens Razor Reel Flanders Film Festival.

Voor ons selecteerde hij 5 films die voor hem een bijzondere betekenis hebben. Zijn keuzes:

The Neverending Story (Wolfgang Petersen – 1984)
Hot take – The Neverending Story is de beste film ooit gemaakt. Ik ben absoluut dol op deze film en vind dat hij thuishoort tussen de Citizen Kanes en Cries and Whispers van de wereld. Wolfgang Petersen en zijn groep Duitse buitenbeentjes hebben naar mijn idee de meest meeslepende en tastbare verbeelding van fantasie ooit op film gezet. Welke film laat beter zien dat magie echt is, als we erin willen geloven? Het toont ons wat verhalen kunnen zijn, terwijl het ook bewijst wat cinema kan laten zien. Hoewel de film zich niet verdiept in zware of gewaagde onderwerpen (iets wat ik als volwassene juist erg ben gaan waarderen), onderzoekt hij wel het belang van creativiteit in een harde, gevoelloze wereld. Ik denk dat maar weinig films zoveel ambitie hebben gehad op het vlak van wereldopbouw, en zo goed de hoogste verwachtingen hebben waargemaakt. Ook Noah Hathaway, Tami Stronach en Barrett Oliver zetten de standaard voor jonge acteurs, en deze film is waarschijnlijk de reden dat ik zo geniet van het werken met kinderen.

The Jim Henson Hour (1989)
Misschien is het een beetje valsspelen om een tv-serie mee te nemen, maar ik denk niet dat ik films zou maken als The Jim Henson Hour er niet was geweest. Het liep slechts één seizoen en was een soort experimentele speeltuin waarin Jim Henson ons alles kon laten zien wat hij wilde. Sommige afleveringen waren fantastische mini-films. Er waren afleveringen à la The Muppet Show, maar dan met de Muppets die een televisiestudio runden in plaats van een theater. De grootste inspiratie kwam uit de Behind The Scenes-content die de show liet zien. We kregen een kijkje in de creature shop en hoorden Jim Henson zelf praten over de processen waarmee al die fantastische illusies door de jaren heen waren gemaakt. Ook maakte ik via deze serie kennis met The Storyteller, dat oorspronkelijk voor HBO was gemaakt maar later werd hergebruikt in The Jim Henson Hour. Als fan van The Neverending Story zag ik in The Jim Henson Hour precies hoe alles in elkaar werd gezet. Hoe het allemaal echt was, gewoon gemaakt door een groep mensen. Het liet zien dat filmmaken iets tastbaars was, waar je zelf deel van kon uitmaken – en dat wilde ik meer dan wat dan ook. Door rechtenkwesties is de serie helaas nergens te bekijken, maar ik hoop dat de familie Henson dit ooit oplost en er een blu-ray van uitbrengt. Gelukkig is The Storyteller wel beschikbaar, en absoluut de moeite waard.

Troll (John Carl Buechler – 1986)
Mijn liefde voor animatronics en poppenspel zet zich voort met Troll. Noah Hathaway levert hier opnieuw een geweldige acteerprestatie, maar het is Phil Fondacaro die de show steelt. Hij speelt zowel Torok de Trol als schrijver en buurman Malcolm Mallory, en zijn zachtheid en liefde voor verhalen spat van het scherm af. Naar de dinerscène waarin Malcolm de familie een sprookje vertelt, keer ik vaak naar terug. De combinatie van Fondacaro’s prachtige voordracht, Richard Band’s muziek, de montage en de meeslepende cameravoering is een perfect voorbeeld van de kracht van filmische middelen. Dit is een film met een volledige B-movie-premisse, met een goedkope exploitation-aanpak, die dankzij de zorg en toewijding van de makers momenten van pure, magische vervoering weet te bereiken. Ik haat hoe deze film altijd wordt overschaduwd door het gepraat over Troll 2. Die films hebben letterlijk niets met elkaar te maken behalve de titel. En hoewel die documentaire vermakelijk is, zorgt het er wel voor dat te weinig mensen het origineel hebben gezien. Het is onmogelijk om over Troll te praten zonder die neppe sequel te noemen, en dat is jammer – want het origineel is een meesterwerk van magisch filmmaken. John Carl Buechler heeft echt een ongelooflijke wereld opgebouwd, en als iemand in Hollywood dit leest: het is mijn droom om dit te rebooten als een trilogie.

Two For The Road (Stanley Donen – 1967)
Dit is de perfecte romantische film. Audrey Hepburn en Albert Finney hebben een ongelofelijke chemie op het scherm. De film was zijn tijd ver vooruit met de niet-lineaire tijdstructuur en het samensmelten van verschillende fases van een relatie. Veel van het succes van deze film komt, denk ik, doordat Stanley Donen ervaring had met musicals en theater. Hij bracht precies de juiste combinatie van bravoure en naïviteit mee in dit project. De montage voelt meer aan als danschoreografie dan als simpele cuts. Het geheel voelt nog steeds modern en levendig. Mancini’s score is prachtig. Audrey Hepburn op het absolute hoogtepunt van haar kunnen. Dit is een film die ik minstens één keer per jaar kijk, en waar ik constant aan denk tijdens mijn werk. Ik jat montagetrucjes, kostuums, setdesign, shots, ideeën. Dit staat voor mij absoluut in de top vijf aller tijden. Donen is een schrikbarend ondergewaardeerde meester.

The Piano Teacher (Michael Haneke – 2001)
Tijdens mijn studententijd werkte ik als shiftleider bij Hollywood Video in Bowling Green, Kentucky. We werden aangemoedigd om zoveel mogelijk films te kijken, zodat we klanten aanbevelingen konden doen. We mochten altijd vijf films gratis mee naar huis nemen. Dus begin 2000 keek ik ontzettend veel films. Elke dag nam ik gewoon willekeurig titels mee van de nieuwerelease-muur die er interessant uitzagen. Het was zelfs beter als er maar één of twee exemplaren waren, want dat betekende vaak dat het een kleinere, onafhankelijke titel was. Deze keuzes waren volledig blind: geen trailers, geen recensies, zelfs de achterkant van de dvd las ik niet. Zo zag ik voor het eerst Michael Haneke’s The Piano Teacher. Als The Neverending Story me leerde hoe magisch cinema kan zijn, leerde The Piano Teacher me hoe echt het kan zijn. Ik denk niet dat er een eerlijker filmmaker werkt dan Haneke. Zijn hele oeuvre is inspirerend, maar deze film was mijn eerste kennismaking – en wat voor een! Ik was compleet overdonderd en kijk hem nog vaak terug wanneer ik moed moet verzamelen om openhartig te spreken over moeilijke onderwerpen. Voor The Piano Teacher had ik geen idee dat zulke thema’s zo direct verfilmd konden worden. Het voelde alsof ik iets zag dat ik niet mocht zien – en dat doet het nog steeds, maar dan op de meest prachtige manier. Ik begrijp nog steeds niet hoe Haneke zo scherp en duidelijk kan zijn in wat hij wil zeggen, terwijl hij toch het volle emotionele gewicht behoudt. Het is een alchemie waar ik altijd naar streef. Ik denk dat dit Isabelle Hupperts beste rol is – en dat zegt veel. Bovendien heeft de film een van mijn favoriete eindes aller tijden. En als het om filmische eindes gaat: weinig doen het beter dan Haneke.

English version:

Chad is a writer-director from Nashville, Tennessee. He also produces, shoots, edits, and does VFX. Starting as a still photographer, he has since directed/written/produced six award-winning short films. He produced and shot the slasher feature GetAWAY distributed by Gravitas Ventures in 2020. He also shot and produced Mud Key, an indie comedy hitting the festival circuit in 2024.

The Other People is Chad’s feature film directorial debut, and he will personally present this gripping, atmospheric thriller about family, fear, and the far-reaching limits of protection on October 30 at the Razor Reel Flanders Film Festival.

For Fast Forward, he selected 5 films that hold a special meaning to him. His choices:

The Neverending Story (Wolfgang Petersen – 1984)
Hot take – The Neverending Story is the best film ever made. I absolutely adore this movie and think it deserves to be ranked among the Citizen Kanes and Cries and Whispers of the world. Wolfgang Peterson and his band of German misfits crafted what I truly believe is the most engaging and tactile representation of fantasy ever put on film. What movie better illustrates that magic is real if we want it to be? It shows us what stories can be while proving what cinema can portray. While it doesn’t dive deep into really heady and/or risqué subject matter (something I came to really love as an adult) it explores the importance of creativity in a harsh unfeeling world. I think very few films have had as much ambition in terms of world-building and achieved the highest of those reaches so well. Also Noah Hathaway, Tami Stronach, and Barrett Oliver set the bar for young actors and this film is probably to blame for why I so enjoy working with children.

The Jim Henson Hour (1989)
So this may be cheating to include a TV Series, but I don’t think I would make films if it weren’t for The Jim Henson Hour. It was one single season of television that was sort of an experimental playground for whatever Jim Henson wanted to show us. Some episodes were amazing mini-movies. There were Muppet Show like episodes where The Muppets run a television studio instead of a theater. The big inspiration came out of all the Behind The Scenes content the show represented. We got to see inside the creature shop and hear Jim Henson talking about the processes used to create all of the fantastic illusions we had seen from him over the years. It also introduced me to the The Storyteller series, which was originally made for HBO but was repurposed for The Jim Henson Hour later. Having already been a fan of The Neverending Story, when I saw The Jim Henson Hour, I could see how all of it was put together. How it’s all a real thing just made by a group of people. It made filmmaking seem like a tangible thing that a person could be a part of, and I wanted it more than anything. There are rights issues that don’t allow this to be available to watch anywhere that I really hope the Henson Family is able to work out and get a blu-ray set or something together one day. Thankfully The Storyteller Series is out in the world, and is absolutely worth a watch.

Troll (John Carl Buechler – 1986)
Continuing down my adoration for animatronics and puppetry, I love Troll. Noah Hathaway turns in another stellar performance here, but it’s Phil Fondacaro that steals the show. Playing double-duty as Torok the Troll and novelist neighbor Malcolm Mallory, his gentleness and love for story just pours off the screen. The dinner sequence where Malcolm tells the family the fairy story is one that I revisit often. The combination of Fondacaro’s beautiful read, Richard Band’s music, intercut editing, and sweeping camerawork serves as a perfect example of the power of cinematic tools. Here’s this movie, with a full on B-movie premise…with a schlocky exploitation-style approach, that through the care and attention of the craftsmen involved, has these moments of pure bliss-filled magical transcendence. I hate how overshadowed this film is by talk about Troll 2. They have literally no relation beyond title, and while that documentary is entertaining, it means that too few people have seen the original. It’s also impossible to talk about the original without mentioning this poorly made fake sequel. Which is a real shame because the original Troll is a masterpiece of magical filmmaking. John Carl Beuchler really built an incredible world for this film, and if anyone in Hollywood is listening, it’s my dream to reboot it as a trilogy.

Two For The Road (Stanley Donen – 1967)
This is the literal perfect romantic movie. Audrey Hepburn and Albert Finney have an electric chemistry on screen. A film way ahead of its time with the non-linear timeline and melding of different eras of a relationship. I feel like a lot of the success of this film is that Stanley Donen cut his teeth on musicals and theater and so he had the perfect combination of hubris and naivety going into this project. The edit actually feels like dance choreography more than just cuts. It still feels so modern and lively. Mancini’s score is incredible. Audrey Hepburn at the absolute top of her game. This is a standard watch for me at least once a year, and I think about it all the time while working. I steal editing tricks, costumes, production design, shots, ideas. This is a top-five movie of all time for me for sure. Donen is a frightfully underrated master.

The Piano Teacher (Michael Haneke – 2001)
In college, I worked as a Shift Leader at Hollywood Video in Bowling Green, Kentucky. We were encouraged to see as many films as possible so we could recommend titles and answer questions for people browsing the rentals. We could have any five films from the shop out at any time for free. So in the early 2000s, I watched a LOT of movies. I would go into work everyday and grab anything on the new release wall that looked good. It was always better if we only had one or two copies of it too, because it meant it was a smaller, independent title. These were always completely blind picks. No trailers, no reviews. Going in completely blind. I wouldn’t even read the back of the DVD. This is how I first saw Michael Haneke’s The Piano Teacher. If The Neverending Story taught me how magical cinema can be, The Piano Teacher taught me how real it can be. I don’t think there’s a more honest filmmaker working today than Haneke. His entire filmography is inspiring, but this film was my entry point and boy is it a doozy! I was absolutely blown away, and revisit it often when I want to muster the bravery to speak frankly about a hard subject. Until The Piano Teacher, I had no idea how direct these subjects could be talked about in movies. It felt like a thing I shouldn’t be seeing. It still does, and in the most wonderful way. I still don’t know quite how he’s able to be so sharply clear and direct with what he wants to say while still carrying the immense emotional weight of the moment. It’s an alchemy that I strive for in everything and inspires me to no end. I think it’s Isabelle Huppert’s best performance, which is really saying something. It also sports one of my all-time favorite endings in cinema. And when it comes to cinematic endings, few do it better than Haneke.